Een echte Hagenaar/Hagenees kent Meijendel natuurlijk als dat prachtige stukje duinlandschap tussen Den Haag en Wassenaar. Geïnspireerd door deze duinpan bedachten Jesse Evers en Ingmar Spaaij Meyendel. Naar eigen zeggen klinkt het duo evenveel als Spinvis als Bruce Springsteen en net als bij Spinvis zijn de teksten een inkijkje in de gedachtegang van de schrijver. De thema's gaan van (on)veiligheid op straat tot stadspark De Verademing (naast de Elektriciteitsfabriek). In dat park spraken wij dan ook op een zonnige zaterdagmiddag af met het duo en bespraken we de nieuwe single 'Lola' die vandaag uitkomt en andere dingen waar Meyendel zich druk over maakt.

© Merel Calkoen

In de schaduw van de bomen van De Verademing treffen we Ingmar in het gras. De multi-instrumentalist vertelt dat zijn partner onderweg is. Inderdaad komt Jesse een kleine tien minuten later aangewandeld met een doosje kersen in zijn hand en de eerste twee knoopjes van zijn overhemd open. "Ik heb een oude caravan (ook te zien op de artwork van de groep) en die moest ik ergens heenrijden.", geeft de vocalist als reden voor zijn lichte vertraging. Jesse gaat zitten en het interview begint met een vraag hoe het duo ooit bij elkaar is gekomen.

"Ik ken Ingmar al heel lang, maar ik weet niet of hij mij ook zo lang kent.", begint Jesse. De goedlachse zanger legt uit dat hij vroeger popklas volgde op het Koorenhuis (Jesse was vocalist in Starcatcher, red.) en dat Ingmar daar ook les gaf. "We hadden niks met elkaar te maken toen. Een aantal jaar later ging ik een songwritingworkshop volgen die werd gegeven door Ingmar en Tijmen van Wageningen." Jesse was net gestopt met zijn band en schreef vooral liedjes op zijn akoestische gitaar. "Tijmen en Ingmar waren toen heel enthousiast. Later hebben Ingmar en ik een liedje geschreven in het engels dat super lang op de plank is blijven liggen." Toen Jesse studeerde, stond het muzikantenbestaan op een laag pitje. "Ik was gewend dat iedereen me altijd vroeg naar hoe het met mijn muziek stond, maar daar was ik inmiddels klaar mee. Tot ik twee, drie jaar later op Down The Rabbit Hole naar Spinvis stond te kijken en wat Nederlandse lyrics in mijn telefoon zette." Vervolgens stuurde Jesse een appje naar Ingmar, met wie hij sporadisch contact had en werd er een afspraak gemaakt om biertjes te drinken en met die tekst aan de slag te gaan.

Dualiteit

"Dat eerste nummer heette 'Veelpleger' en dat hebben we, in een avond, bij mij thuis opgenomen.", vertelt Ingmar. Jesse kwam naar Ingmar toe met een geneuriede melodie en een tekst die meer een gedicht was. Na dit moment kwamen Ingmar en Jesse zo eens in de maand samen en schreven dan een liedje. "Ik had het idee dat ik muzikant was helemaal opgegeven. Maar zo af en toe schreef ik wat met Ingmar.", aldus Jesse. Tijdens de lockdown kwam het duo steeds vaker samen en op een gegeven moment leek er echt sprake te zijn van iets serieuzers dan vooraf gedacht. "Toen we een bandnaam bedachten werd het opeens officiëel. Vanaf toen was er opeens écht een band.", aldus Ingmar. Jesse vult aan: "Vanaf dat moment wil je de band ook voeden en in leven houden. Daarvoor kwam het weleens voor dat we elkaar een paar maanden niet zagen. Maar vanaf de bandnaam bestond er iets dat buiten ons lag en waar we voor moesten werken." 

De naam Meyendel stamt, zoals gezegd, van de duinpan tussen Den Haag en Wassenaar. Wel willen de bandleden waken voor het idee dat deze plek het allerbelangrijkste is voor hen. "Het is een heel mooi stukje Den Haag en ik voel me er ook thuis. Maar ik voel mij in Den Haag überhaupt thuis.", claimt Jesse. De zanger woonde tijdens zijn studie in Amsterdam en Parijs, maar kwam per toeval weer terecht in de residentie. "Het is een soort second love met je thuisstad, maar ik moet soms wel even landen. Daar helpt een plek als Meyendel bij. Dat wil niet zeggen dat ik dat het mooiste park vind hier, maar het bekt wat lekkerder dan Westduinpark als bandnaam.", lacht de zanger.

De duinen waren een van de redenen dat Jesse zich zo goed voelde in Den Haag. Ook Ingmar heeft een bijzondere band met de natuurlijke bescherming tegen de zee. "Het is een gave plek. Aan de ene kant is het gecultiveerd en gecontroleerd. Aan de andere kant kan het, door de zee, niet echt gecontroleerd worden. Dat is wel mooie symboliek." Dit is ook terug te vinden in de wisselwerking tussen de twee muzikanten. Zo vertelt Jesse dat hij uren met Ingmar kan praten voordat er daadwerkelijk muziek wordt gemaakt. "Er is een deel waar je geen controle over hebt. Net als in grensgebieden. De duinen hebben een heel eigen vegetatie doordat het precies tussen zee en land ligt. Die dualiteit vind ik heel mooi."

© Merel Calkoen

Beschouwend schrijven

Na een tijd in het buitenland te hebben gewoond, had Jesse de behoefte om verhalen te vertellen in zijn moedertaal. 'Veelpleger', de eerste song van de band is een goed voorbeeld van het verhalende van de tekstschrijver. De tekst bedacht Jesse in de tram, terwijl hij dacht hoe het moet zijn om een vreemdeling te zijn in een nieuw land. "Je bent out of touch, weet niet hoe je moet groeten, wat je moet doen in je vrije tijd en alles wat je doet voelt als een overtreding. In zekere zin ben je een veelpleger.", aldus de zanger. Volgens Ingmar is Jesse een antropoloog in hart en nieren. "Alles wat hij schrijft is heel beschouwend. Ook 'Lola' is hier een voorbeeld van. Dat hebben we samen geschreven, maar voor zo'n tachtig procent is het beschouwend en pas op het eind, wat ik meer heb geschreven, krijgt het meer een handelend karakter." Volgens Ingmar wil het beschouwende van Jesse niet zeggen dat de zanger geen mening over dingen heeft, maar komt zijn manier van schrijven voort uit zijn antropoloogzijn. 

"Ik denk zelf dat het voor zeventig procent voortkomt uit nieuwsgierigheid naar standpunten die ik niet ken." , zegt Jesse. "Ook het nummer 'De Verademing', dat later op de plaat gaat komen, is ook uit een perspectief geschreven dat niet het mijne is." De tekstschrijver vertelt dat hij tijdens de lockdown erg kon genieten van het wandelen door de stad. "Op zo'n moment voelt het alsof de hele stad van jou is, omdat er verder niemand rondloopt." Tijdens een dergelijke wandeling met huisgenoot en banddesigner ("Zij heeft het logo ontworpen dat ik nu op mijn been heb getattoeëerd.") Merel Calkoen, kwam Jesse erachter dat Merel nooit 's avonds in haar eentje door het park zou lopen. "Als man sta je niet stil bij het gemak van veiligheid dat je hebt. Het lied 'De Verademing' gaat dan ook over een park waar de paden niet voor iedereen hetzelfde zijn, terwijl het gebied heel mooi is." Voor zeventig procent is Jesse nieuwsgierig naar het wereldbeeld van de ander. "De andere dertig procent zijn wel normatief. Dat je denkt van: godverdomme, het is wel kut dat niet iedereen met hetzelfde plezier de straat op gaat."   

Plastic snorkel

Als antropoloog ben je volgens Jesse een beetje de luis in de pels. In een ander nummer zingt de vocalist over het verschil tussen boomers en milennials. "Iedereen krijgt daar een veeg uit de pan, want op beide groepen valt iets aan te merken.", aldus de zanger. Het gesprek verplaatst zich naar privileges en de middelbare schooltijd van de muzikanten en de interviewer. Iedereen heeft een VWO opleiding kunnen volgen op een overwegend witte school. Waar de school waar de interviewer op zat genoegen nam met het witte, gepriviligeerde CDA/VVD-karakter, probeerde Jesses middelbare school progressiever over te komen. Volgens de zanger is dat ook maar tot op een zekere hoogte op waarheid berust. "Het doet me denken aan een reis die ik ooit maakte waarbij ik onder andere in Thailand kwam.", vertelt de zanger. "Ik was eerst in Zuid-Thailand. Daar was alles keihard gericht op het toerisme. Toen ik later in het noorden met allemaal backpackers in yoga retraite zat, werd er enorm afgegeven op het toeristische karakter van het zuiden." De zanger vervolgt zijn verhaal met dat hij op een dag via een andere route het dorp binnen kwam rijden en er achter kwam dat de hoofdstraat waar hij voor het grootste gedeelte van de tijd kwam, slechts voor de show bestond en dat er een paralelle hoofdstraat was waar de echte lokale bevolking kwam. "Toen dacht ik bij mezelf: geef mij maar het zuiden waar je een plastic snorkel koopt om hem na een keer weg te gooien. Maar dat daar wel voor uitkomt. In plaats van een zogenaamd authentieke plek die op een leugen gebouwd is."


© Merel Calkoen

Lola

Vandaag komt 'Lola' uit. De eerste single van een in het najaar te verschijnen EP. "In dit nummer vertel ik hoe ik helemaal verloren raak in de zee van een nieuwe verliefdheid.", begint Jesse als er gevraagd wordt naar het onderwerp van het lied. "Maar ook komt er in naar voren dat je allebei moet werken voor een relatie. Als je niet allebei vecht, dan zinkt het schip. Dan ben je verloren.

De keuze om 'Lola' als eerste single te kiezen, komt voort uit gut feeling, vertelt Ingmar. "Alles komt samen in dat liedje. Zowel tekstueel als productioneel is het typerend voor Meyendel. We weten niet of het gaat werken qua streams, maar dat boeit niet. Het is tekenend voor ons." Tijdens de opnames spoorde Ingmar zijn bandgenoot aan om dit nummer heel klein te houden en ook tijdens de show die het duo speelde op Sniester viel op dat dit nummer het kleinst maar ook het meest gelaagd leek. "Toen we voor de Sniestershow repeteerden, kwam er op een gegeven moment het gesprek hoe we de songs moesten spelen. Durfden we het aan om ze zo klein en verhalend te houden als dat we ze opgenomen hadden. Ook toen leek 'Lola' voor ons het nummer waar dat het meest naar voren kwam.", aldus Jesse.