Stu Larsen krijgt uitverkocht Paard van Troje stil

Met een goed opgebouwde set bewijst Stu Larsen een volle zaal te kunnen boeien

Esther Pordon ,

Beroepstroubadour Stu Larsen stond zaterdag 21 februari voor het eerst in een uitverkochte kleine zaal van het Paard van Troje. Het enthousiaste publiek bewees dat Stu inmiddels een aardige schare Nederlandse fans heeft opgebouwd.

Terwijl hij steeds meer zalen weet uit te verkopen, trekt Stu Larsen nog altijd met alleen z’n gitaar en een rugzak in een autootje door Europa en logeert hij bij vrienden om de kosten te drukken. Regelmatig treedt hij op in Nederland en voor de huidige Europese tour heeft Stu de 19-jarige Jed Appleton meegenomen als opening act. Deze jonge, tevens Australische singer-songwriter verliet school en huis op zijn 15e om gewapend met een gitaar de wereld over te trekken. En dat doet hij niet onverdienstelijk. Met zijn enorme bos kroeskrullen en een strakkere broek dan de gemiddelde vrouw in de zaal is het een opvallende verschijning. Het publiek is nog wat rumoerig maar Jed’s aangename stem en dromerige liedjes brengen hen in de juiste stemming.

Stu zelf ziet er minstens zo opvallend uit met een flinke rossige baard en lange, blonde haren die als manen onder een petje uitkomen. Het publiek blijkt gretig en verwelkomt hem luidkeels. Een groot contrast met enkele jaren geleden toen er in Den Haag slechts een man of tien naar de zanger kwam kijken. Het kleine nummer ‘Seaforth Mackenzie’ bijt het spits af en krijgt iedereen direct muisstil. Helaas verslapt vanaf het derde nummer de aandacht wat en verstoren enkele luidkeels pratende mensen achterin de sfeer. Stu laat zich echter niet uit het veld slaan en krijgt met ‘Some kind of gypsy’ zonder moeite de hele zaal luidkeels aan het zingen, terwijl hij er onversterkt wat ad-lips overheen gooit. De liedjes van de Australiër doen af en toe wat Passenger-achtig aan, niet verrassend gezien Stu en Mike a.k.a. Passenger goede vrienden zijn en jarenlang samen on the road waren.

Het concert beleeft zijn hoogtepunt wanneer support act Jed Appleton erbij wordt gehaald. Samen zingen Stu en Jed ‘The mile’, ‘Skin & bone’ en ‘Darling if you’re down’. De tweestemmigheid en extra gitaar brengen wat hoognodige dynamiek in de set. Die dynamiek probeert Stu door te trekken in de laatste paar nummers die hij weer solo doet, en met succes. Tijdens ‘Paper sails’ en ‘San Fransisco’ zingt het publiek zachtjes mee terwijl de eerste smartphones tevoorschijn komen om het moment vast te leggen.
 
Na iets meer dan een uur sluit Stu Larsen de eerste gig van het Nederlandse deel van deze tour net zo ingetogen af als het begon. Het breekbare, bluesy ‘I will wait no more’ krijgt uiteindelijk de hele kleine zaal van het Paard van Troje weer stil. Met een goed opgebouwde set - die van timide naar opzwepend ging om uiteindelijk weer tot bedaren te komen met iets fragiels - bewijst Stu Larsen een groot publiek te kunnen boeien. Zijn populariteit in Nederland groeit gestaag, dus boek die grote zaal maar vast voor 2018.