Het afgeladen terras en spelende kinderen in de grootste kattenbak van Den Haag, ofwel de speciaal voor het festival gestorte zandbak, heeft al een uur mogen genieten van de draaikunsten van Vespaudio, een mobiele dj-booth in de vorm van een retro Vespa met zijspan, inclusief Efteling riedeltjes. De lont van Sniester en daarmee de aftrap van het festival wordt aangestoken met de enthousiaste woorden van initiator en programmeur Marco Bijsterbosch op het Mississippi podium.
Sniester 2014 luidt knallend het weekend in
Met Hollis Brown, Sugar Boy & The Sinners, Prinsenkind, Thin Pillow en meer
Het af en aan zonnige Grote Markt plein werd vrijdagavond 30 mei bevolkt door de ‘usual suspects’ van terras hangende weekafsluiters. Ditmaal echter met één groot verschil, de Grote Markt was getransformeerd tot het kloppende hart van Sniester. "Bandjes kijken" was waarvoor de muziekliefhebbers kwamen, maar ook voor de bezoekers die uitsluitend op de gezellige drukte afkwamen was er genoeg te beleven op en om de Grote Markt.
De mannen van de Amerikaanse band Hollis Brown hebben hier vanavond de eer om af te trappen. Terwijl de warme zon nog nagloeit mixt de easy listening rootsrock zich met de geur van vlees dat ligt te grillen op de BBQ. De festivalsfeer zit er al gauw in. Terwijl mensen loom met een biertje op de gekleurde ligkussens toekijken, staat een enkeling te swingen op de dansvloer. Vooral basgitarist Glen Cornick is een lust voor het oog. In zijn Leonard Cohen T-shirt is hij de meest beweeglijke van het gezelschap. De rest van de heren maakt een vrij ingetogen indruk. De klassieke sound van Hollis Brown zit prima in elkaar, maar is weinig verrassend. Het blijft allemaal keurig binnen de lijnen van het genre. Maar dat past prima bij de sfeer op de markt. Met hints van Buffalo Springfield maken de mannen vooral traditionele Amerikaanse countryrock. Heerlijk Amerikaans en laid back. Alsof je in een oude Amerikaanse auto de stoffige binnenwegen van The States ontdekt. De New Yorkers spelen ook nog een cover van hun inspirators The Velvet Underground. Terwijl ze de eerste akkoorden aanslaan knikt het publiek instemmend. (HV)
Terwijl de mannen en vrouwen achter Sniester in een noodvaart de Mississippi stage ombouwen voor Sugar Boy & The Sinners, spint Vespaudio nog wat songs uit vervlogen tijden. Fats Domino schalt door de speakers en hoewel de rock ‘n roll en rhythm and blues held al langer actief is dan de gemiddelde bezoekers’ grootouder oud is, geeft het de eerste momenten van ‘newborn’ festival Sniester een magisch randje. Als ‘The Fat Man’ aanwezig zou zijn dan zou hij vast en zeker de likkebaardend goede foodcorner op de Grote Markt geplunderd hebben. Als dat al niet een warenwet of twee gebroken zou hebben, dan was het wel de beruchte Sniesterkater, die meer dan eens een burgertje, saté of taco steelt vanuit de keuken. Sugar Boy & The Sinners gooit ondertussen met een berg charme, enthousiasme en van de brylcreem glimmende kuiven wat vaart in de eerste avond van Sniester. Blauwer kan de Grote Markt ook niet worden en het gemengde publiek van vrijmibo’ers en festivalgangers worden allen gepakt door de bluesritmes van de jonge band. (RS)
Het is rustig in het Paard. Wanneer we de trap op lopen richting de kleine zaal zijn we bijna bang dat we een kwartier te vroeg zijn. Het is muisstil. Dan blaast de catchy indiepop van The Elwins ons tegemoet. Ze lijken zo jong. De introverte drummer Travis Stokl zit bijna onzichtbaar achter zijn drumstel. Gitarist en toetsenist Feurd Figliomeni lijkt voor de gelegenheid een nepsnor op te hebben geplakt. Een kruising tussen The Strokes en Vampire Weekend, zo zou je The Elwins kunnen omschrijven en vanaf de eerste noot heeft de band de schaarse aanwezigen in zijn ban. De sympathieke Canadezen maken complexe, melodieuze liedjes. Met een rauw randje. Leadzanger Matthew en zijn mannen halen alles uit de kast. Wanneer bassist Frankie een zwoele baslijn inzet gaat de inmiddels volgelopen zaal los.
Je kunt The Elwins niet verwijten geen interactie te hebben met de zaal. Matthew laat ons aftellen om vervolgens dit nog een keer te doen tijdens het nummer. Het resultaat? Een freaky, opzwepende cover van Beyoncé’s ‘Countdown’. Frankie verrast nog het meest terwijl hij tijdens zijn baspartijen ook de rap voor zijn rekening neemt. Na een vrolijk betoog over het kleurrijke Den Haag en hun bijna-dood-ervaring met onze Hollandse fietspaden spelen de heren naar een climax toe. Gitarist en toetsenist Feurd, die inmiddels het podium verlaten heeft, huppelt vrolijk met zijn tamboerijn tussen de menigte door. The Elwins hebben waar ze voor kwamen. Met een grote glimlach verlaat de menigte na het optreden de zaal. (HV)
Thin Pillow blaast het Paardcafé omver met een staaltje hoofdbrekende psychedelische rock. Het jonge vijftal speelt zo strak dat zij elke ‘bell bottum’ in de zaal tot ‘skinny jeans’ omtoveren. Tegelijkertijd moet men hun onderkaak van de grond oprapen in de Zwarte Ruiter. De puppies van The Hague Idiots laten zien dat muzikaal talent letterlijk met de paplepel ingegoten kan worden, of op wonderbaarlijk ingewikkeld biologische wijze in de luier ontstaat. De vier jochies met een gemiddelde leeftijd van veertien jaar, zijn zo ‘too cool for school’ dat menig muzikant jaloers zou zijn op hun skills, bovenop de toffe mismatchende Converse sneakers van bassist Kasper en de geweldige herrie van de kindergitaar van snaar slingeraar Anthony. (RS)
Het is een kleurrijk gezelschap, Orchestre International Du Vetex. Een reus van een man met een tuba op zijn buik, gehuld in joggingbroek en een bont gekleurd overhemd. Een kleine blonde dame met een grote trom in een kinderwagen met daarop een rubberen dinosaurus. De Grote markt kijkt met opgetrokken wenkbrauwen toe hoe de Belgen, die in 2007 nog de prestigieuze Beyond Publieksprijs voor buitengewoon talent ontvingen, zich voorbereiden. Wanneer de band echter een opzwepend Balkannummer inzet, wordt het publiek naar de dansvloer getrokken als bijen naar een honingpot. Binnen no time is de dansvloer vol. De dertienkoppige band, bestaande uit verschillende blaasinstrumenten, slagwerk en een accordeon zorgt al gauw voor een vrolijke algehele chaos op de Grote Markt.
Naarmate de nummers vorderen wordt het allemaal nog joliger. De accordeonist maakt tijdens het spelen een spagaat in de lucht, terwijl de trompettisten het publiek zo ver krijgen mee te zwaaien op een nummer met Indiase invloeden. In een korte pauze staat medeoprichter Ruben Deprez kort stil de tweehonderdste geboortedag van de in het Belgische dorp Dinant geboren Adolphe Sax. De uitvinder van de saxofoon krijgt een muzikale ode van de saxofonist. Het ene na het andere opzwepende nummer passeert de revue. De dansvloer is gevuld met mensen uit alle lagen van de bevolking die inmiddels luidkeels meebrullen. De van Balkan en gipsy doordrenkte polkamuziek zoemt nog lang na en stuurt iedereen met een ietwat lollig en goedgehumeurde stemming op weg naar de volgende band. (HV)
Prinsenkind in de SuperMarkt klinkt als de titel van een prentenboek en ondanks de voornamelijk jeugdige kijkers, is er van kinderlijk geen enkele sprake. De rauwe stampende beats van knoppenman San Holo, zorgt voor een zwetende hossende voornamelijk meisjes massa. Elke lyric uitgespat door Prinsenkinds Nik, bijgestaan door Damion en Tim, worden woord voor woord meegezongen en opgevroten als zoete koek.
Veel Haagse muzikanten met een avondje vrij zijn ook te vinden op Sniester om het muzikale vuurwerk mee te pikken, zo zijn onder andere lokale helden Golden Earring’s Rinus en Great Communicator Alex op het festival te vinden.
De Tilburgers van The Black Marble Selection zetten traditionele rhythm & blues weer op de kaart. De band was begin mei te bewonderen in De Wereld Draait Door en speelt deze festivalzomer op de tweede editie van De Wereld Draait Buiten. De vrienden toeren dit jaar ook met The Kik. De zeskoppige band speelt zweterige, rauwe rhythm and blues, zoals deze bedoeld is door de grootheden. De permanente aanwezigheid van mondharmonica voegt een extra dimensie toe en maakt de sound nog completer, maar het is de rauwe stem van Jean-Paul Lilipaly die de dansvloer opzweept. Na een paar nummers is deze veranderd in een golvende massa. De energie van de band is aanstekelijk en giert door de tent. De Zwarte Ruiter is officieel veranderd in een rokerig bluescafé. Ook al zijn de naar eigen zeggen muzikaal ongeschoolde vrienden spontaan samen gekomen om samen te spelen, zo klinkt het niet. De rhythm ‘and blues die ze ten gehore brengen klinkt behoorlijk doorgewinterd. De Tilburgers vormen een prima afsluiter van een toch al geslaagde muzikale avond.
Terwijl het laatste lontje van de Sniester vrijdagavond langzaam opbrandt, is de gezelligheid en drukte voornamelijk op de Grote Markt te vinden en maakt men zich vast op voor een tweede en hopelijk even knallende dag van Sniester.