Het is al 31 jaar geleden dat zanger Ian Curtis zelfmoord pleegde. Het betekende het einde van de legendarische punk/rockband Joy Division. Maar nog steeds leeft de muziek van Joy Division voort, Peter Hook (bassist van Joy Division) zorgt daar persoonlijk voor. In het Paard van Troje blijkt dat de Joy Division liedjes nog even sterk zijn als toen, maar dat het gemis van Curtis alleen maar groter is.
Het is ook een flinke plek om te vullen. Ian Curtis was een mysterie, en dat maakte hem juist zo interessant om naar te kijken. Zijn geteisterde brein en gezondheid maakt zijn leven er niet makkelijker op. Zijn lage stem en spastische armbewegingen, in combinatie met zijn persoonlijke songteksten, maakten de band tot wat het was. Peter Hook was de oprichter en bassist van de originele Joy Division. Nu, al die jaren later, treedt hij regelmatig op met zijn band The Light om de liedjes van toen te spelen.
Zo ook vanavond in het goed gevulde Paard van Troje, waar achteraan het podium een groot filmscherm hangt. Om half negen wordt het donker in de zaal en in tegenstelling tot wat men verwacht, namelijk de band, wordt er een korte documentaire op het scherm getoond. Die docu laat het begin van Joy Division en het daaruit ontstane New Order zien. Op een gegeven moment duurt de docu voor veel mensen toch wat lang en wordt er “spelen!” door de zaal geschreeuwd. Pas na zo’n 25 minuten gaat het filmscherm weer op zwart en komt eindelijk de band het podium op, met Peter Hook als middelpunt.
De band speelt vanavond het debuutalbum van Joy Division, het spraakmakende en behoorlijk geniale ‘Unknown Pleasures’. Ze gaan meteen los met de track ‘Disorder’ om vervolgens het hele album, zonder tussenpozen, te spelen. De bandleden die The Light vormen, spelen de liedjes uitstekend na. Vooral de gitarist weet indruk te maken met zijn snelle en strakke spel. De dikke basgeluiden komen uit twee basgitaren en vormen zo het lage en dreunende geluid dat Joy Division kenmerkt. Peter Hook doet zijn best om de zang zo goed mogelijk op die van Ian Curtis te laten lijken. Maar het stemgeluid van Curtis was zo doordringend en opvallend, dat kan Hook met stem zijn niet halen. Tijdens hits als ‘She’s lost control’ is het gemis van die bijzondere stem van Curtis alleen maar groter.
Na het spelen van het gehele album, verlaat de band het podium om snel terug te keren voor een toegift. Voor het eerst zegt Hook iets tegen het publiek: “It’s fucking great to be back!” In de toegift komen nog wat Joy Division hoogtepunten voorbij als ‘Transmission’ en het geweldige ‘Love will tear us apart’, waarbij het publiek luid meezingt en danst alsof het weer in de jaren ‘70 leeft. Hook geniet zichtbaar van die momenten. De avond eindigt met nog een korte toegift, waarin Hook nog eenmaal laat horen hoe goed Joy Division eigenlijk was. Op het concertkaartje van de avond staat ‘Tribute to Ian Curtis’, de perfecte ode voor die unieke zanger die door velen nog steeds erg wordt gemist.