Op het hoofdpodium van Parkpop, de Staedion Stage, waren optredens van Nick Lowe, Mamas Gun, Ska Cubano, Alphabeat en Kooymans & Carillo. Het podium, en daarmee ook het festival, werd afgesloten door de Duitse zangeres Nena maar zij wist maar amper te overtuigen.
De Denen van Alphabeat openen het Staedion Stage in de verzengende hitte van de vroege middag. Om 13.10 uur staan de vijf vrolijk en in matchende outfits te glimmen naar het publiek. Zanger Anders is net een stuiterbal. Van links naar rechts hupt en springt hij over het podium, zich niks aantrekkend van de hitte. Er worden nieuwe en oude liedjes gespeeld. Zo komt vroeg in de set single ’10.000 nights’ voorbij en ook huidige single ‘The spell’ wordt gespeeld. De liedjes klinken live wat voller dan op cd en het enthousiasme van de band is heerlijk aanstekelijk. Als afsluiter wordt de hit ‘Fascination’ gespeeld. Het publiek mag zich laten horen met de woorden ‘The word is on your lips. Say the word’ waarbij Anders op de speakers gaat staan en het publiek dirigeert. Een zeer geslaagde openingsact om de dag upbeat mee te beginnen. (SK)
Zanger Andy Platts van Mamas Gun heeft een stem om u tegen te zeggen; zo zuiver, smooth en hij kan de hoogste tonen halen. Een van de invloeden van de band is Stevie Wonder en dat hoor je direct. Alles klinkt gelikt, met een paar geweldige muzikanten. Bij het nummer ‘Ain't your life no bitch’ wordt tussendoor gestopt, waarbij iedereen pakweg een minuut helemaal stil staat, om dan weer door te gaan. De show is belangrijk bij deze band, die vandaag in nette pakken gekleed is; lichtblauw, donkergroen en zwart. De bassist, 'Mr. Professor', geeft een grappige act weg met een megadiepe stem - het tegenovergestelde van de zanger. Soms wordt het wel iets te theatraal - de keyboardspeler beweegt continu statig en stoer zijn hoofd heen en weer - maar het is ze vergeven. Heerlijke muziek, met afwisselende nummers. (JK)
Dez energievolle groep Ska Cubano, met wel elf muzikanten, krijgt de hele menigte al na één nummer aan het dansen. Zanger Natty Bo (de enige blanke in het gezelschap) sprak een paar dagen geleden tijdens een telefonisch interview nog super-Engels, nu is hij helemaal Caribbean, van kledingstijl tot aan tongval. Hier klinkt niet zomaar ska, maar de traditionele vorm die niet oproept tot agressief springen, maar tot swingen. Tijdens de mengelmoes van mambo, reggae, cha cha cha en andere heerlijke muzieksoorten, kun je het Caribisch gebied zo voor je zien. Of je er nu wel of niet geweest bent; je voelt de Caribische sferen. De hitte werkt daar nog eens extra aan mee. Bij ‘Tequila’, wild geïntroduceerd door Natty Bo, gaat het helemaal los. De saxofoniste Megumi Mesaku geeft een geweldige solo, waarbij haar linkerarm zich achter het lichaam richting het instrument kronkelt. Hoe lenig kun je zijn! Petje af ook voor Beny Billy, wat een warme en krachtige stem! Overigens is iedere muzikant hier een juweeltje. (JK)
De viering van dertig jaar Parkpop krijgt zowel backstage als frontstage de nodige aandacht. Backstage bedankt Guus Dutrieux, directeur van de organisatie achter Parkpop, zijn sponsoren en het publiek en reikt auteur Ferry Bovet het eerste exemplaar van het jubileumboek '30 jaar Parkpop' uit aan wethouder Marjolein de Jong. Op de drie podia brengt een bont gezelschap van Nederlandse artiesten die ooit op Parkpop speelde een bijzondere medley onder de titel 'Achter de duinen'. Leden van Golden Earring, Nits, Gruppo Sportivo en vele anderen brengen vanaf de verschillende podia tegelijkertijd deze acht minuten durende lofzang op Parkpop. Op de Staedion Stage zijn dat Cesar Zuiderwijk en George Kooijmans (Golden Earring), Janneke Nijhuis (The Deaf / ReBelle), Tim Akkerman, DNA (L4), Simone Roerade en Robert-Jan Stips. Ergens achterin het veld schijnt de beste plek te zijn om de surround ervaring in volle glorie te ondergaan, maar vooraan bij de podia is het een vreemde gewaarwording om een deel van een band een deel van een nummer te horen spelen. Wel een origineel idee om op deze manier gebruik te maken van de drie podia en het simultaan uitvoeren van het verjaardagslied wordt zo een bijzonder moment op de dag. (FV)
Een jaar of twintig geleden leerde de Golden Earring-gitarist George Kooymans de Amerikaanse Frank Carillo kennen. Jarenlang werkten ze aan de cd ‘On Location’ en die wordt nu gepromoot met een tournee. Bij een artiest als Kooymans heb je hoge verwachtingen en dan valt dit optreden toch een beetje tegen. Allereerst omdat Kooymans hier de frontman is en niet zo goed is in het vullen van die rol. Hij is erg ingetogen en praat niet met het publiek. Hij is een geweldige zanger, met een heel unieke stem, en gitarist, maar nu eenmaal geen Barry Hay. Dat hoeft hij ook helemaal niet te zijn, maar misschien was het toch beter geweest Carillo als frontman aan te wijzen, die wat losser overkomt. Ten tweede gaat het geluid toch wel heel erg richting de Golden Earring. Daar ga je het dan mee vergelijken. En het ontbreekt deze combinatie gewoon aan power. Nummers als ‘Hudson valley ghost’, ‘Temptation’ en ‘A blind love’ komen voorbij, maar het komt toch te weinig tot leven. Uitschieter is ‘Chelsea Hall’, waarin een gave melodielijn zit en Carillo's stem effecten krijgt, alsof hij door een toeter zingt. Het publiek blijft vrij rustig in het zonnetje luisteren. Tot dansen komt het niet echt. Nog een leuk weetje: Barry Hay heeft ook optredens met de Barkings Dogs gedaan. Toen kwamen de honden meer tot leven. (JK)
'Het bijzondere aan Nick Lowe is dat hij al een jaar of dertig in de schaduw verblijft van zijn eigen, vaak briljante, songs', staat in het Parkpop-boekje. Al snel blijkt dat dit niet zo gek is. Hij is dan misschien een goede ballad-schrijver, een goede podiumman is hij niet. Heel droog vertolkt hij al zijn nummers, terwijl zijn gezicht - met zonnebril - nauwelijks emoties laat zien. Hij is daar, het publiek is hier en de afstand ertussen is ineens heel erg groot. Zijn band lijkt daarnaast niet echt zin in het optreden te hebben. Misschien omdat Duitsland net met 4-1 van Engeland gewonnen heeft. Misschien door het hete weer. In ieder geval staan ze erbij alsof ze in de oefenruimte staan. Het klinkt ook vaak rommelig, met veel fouten vanaf het keyboard. "You're too kind", zegt Lowe met een lach, als er geklapt wordt. Liedjes van deze singer-songwriter doken op bij onder meer Johnny Cash, Rod Stewart en Elvis Costello. Het is wachten op de bekende melodieën, maar die blijven uit. Helaas. Ondertussen wordt het groepje toeschouwers kleiner en kleiner. (JK)
Parkpop 2010 wordt afgesloten op de Staedion stage door de Duitse zangeres Nena (voorheen zangeres van de band met dezelfde naam). Zoals dat hoort bij artiesten die al decennia lang teren op anderhalve hit is er een nieuw album ('Made In Germany') waar wat nummers van gespeeld worden. De ongeïnspireerde mix van vlakke rock met cliché electro beats doet echter weinig toehoorders euforisch naar de cd-stand rennen. 'Nur getraumt' is in 1983 een bescheiden succesje in Nederland, maar als Nena het publiek wil laten meezingen klinkt er slechts wat goedbedoeld gemompel op het veld - we zijn blijkbaar niet zo goed in Duitse coupletten van vergeten hitjes. De cover van 'Der Sherriff' van D.A.F. is verrassend en qua uitvoering het hoogtepunt van de set, maar voor het grote publiek is een optreden van Nena toch vooral 55 minuten wachten op ‘99 Luftballons’. En als dat nummer dan ook nog eens tegenvalt omdat klakkeloos de singleversie wordt nagespeeld en er aan het eind en rare mash-up met 'Hey Jude' aan vast wordt geplakt, valt Nena als live act door de mand. Toegift 'Irgendwie Irgendwo Irgendwann', met een uit het niets komend reggae-slot, verandert daar niets aan. 'Wir haben us lang nicht mehr gesehn' zingt Nena in 'Nur getraumt', en daar was een goede reden voor. (FV)