De Jupiler Stage is vandaag het podium voor de wat stevigere acts met Danko Jones en Juliette Lewis als hoogtepunt. The Palookas en Bazz (VanKatoen) openen onder de naam Bazzookas het podium met hun skashow, gevolgd door optredens van The Popopops, Admiral Freebee en Justin Nozuka.
De Bazzookas omschrijven zichzelf als 'een combinatie van explosieve up-tempo ska van The Palookas met Bazz van VanKatoen als vlammende frontman'. Dit licht ontvlambare stel mag de aftrap geven voor al het muzikale goeds wat de Jupiler Stage vandaag te bieden heeft. Alhoewel het veld nog behoorlijk leeg is zit de sfeer er al snel goed in door de uiterst dansbare en vrolijke nummers. Enige minpuntje is de fysieke afstand tussen band en publiek. Die is wel erg groot waardoor de band moeite lijkt te hebben met datgene waar ze juist om bekend staat, interactie met het publiek. Zanger Bazz vindt daar wel een oplossing voor door van het podium af te springen en uiteindelijk al crowdsurfend in het publiek te belanden. De toon is gezet, vandaag wordt een feestje. (MP)
Ze mogen dan een rare bandnaam hebben, de muziek is verre van raar. The Popopopops maken muziek die veel raakvlakken heeft met Britse bands als The Maccabees en The Futureheads. Springerige en catchy poprock met echte meezingrefreinen. Zanger en toetsenist Victor weet alle ogen op zich te richten door het publiek veel bij de show te betrekken. Meeklappen en dansen is verplicht. Zijn eigen ‘dansmoves’ maken ook dat je blijft kijken. Het hele podium wordt gebruikt. Er wordt door Victor op een gegeven moment een lied opgedragen aan de cameraman die op het podium filmt. Ze dansen zelfs samen en dat zorgt voor een hilarisch tafereel. De vier jonge Fransen hebben de muziek en de show om Europa te veroveren. Een band om in de gaten te houden. (SK)
Bebaarde Belg Admiral Freebee (Tom van Laere) speelt een fijne set gruizige rock. Met de band waar hij momenteel mee optreedt is de admiraal een perfecte festivalact, waarbij hij oprecht en vol emotie staat te spelen, te schreeuwen en te zingen. 'Always on the run', van zijn laatste album 'The Honey And The Knife' is een van de hoogtepunten en het is genieten in de schaduw ter linkerzijde van het podium. Het maken van misplaatste grappen (“net als Snoop Dogg ben ik ook niet open en vriendelijk, en ik gebruik drugs, dus ik mag hier ook niet staan”') kan hij maar beter laten zonder zich in de achtergrond van de zaak van het verboden optreden van de rapper verdiept te hebben. Op dit smetje na is het optreden van Van Laere en band een van de hoogtepunten op het Jupiler podium, met lekkere lange instrumentale stukken en heftig gitaargerag. Zo hoort dat op een openluchtfestival. (FV)
Justin Nozuka heeft alles waar een meisjeshart om vraagt. Looks, een fijne stem en gevoelige liedjes waarin je je eigen onzekerheden kan herkennen. De voorste rijen bij zijn optreden op Parkpop zijn dan ook voornamelijk gevuld door smachtende tieners die bij elke klank van de Canadees de onbedwingbare neiging hebben om te gillen. Maar ook muzikaal staat Nozuka zijn mannetje. Vergezeld door zijn vaste begeleidingsband trakteert de singer-songwriter het publiek op hele fijne soul-folk-pop. Zowel zijn eerste cd 'Holly', als zijn net uitgebrachte tweede album 'You I Wind Land Sea' komen aan bod. Zomerhitje 'My heart is yours' wordt luidkeels meegezongen door de aanwezige fans en ook Nozuka's versie van de Bob Marley-klassieker 'Sun is shining' wordt enthousiast ontvangen. Nozuka bewijst met dit optreden dat hij meer is dan alleen een tieneridool. Hij zet de lijn voort die door onder andere Jack Johnson en Jason Mraz is ingezet. Kwalitatief goede, prettig in het gehoor liggende, zomerse muziek die op een zonnige dag als vandaag prima op zijn plaats is. (MP)
Het is niemand ontgaan dat Parkpop vandaag haar 30ste verjaardag viert. Een verjaardagslied mag niet ontbreken. Op alle drie de podia van Parkpop viert een grote groep muzikanten tegelijk dit feestje. Op het Jupiler Stage bezingen en bespelen Henk Hofstede (Nits), Frederique Spigt, Sascha de Bruin, Mark Boon (Diesel), Peter Calicher (Gruppo Sportivo), Rinus Gerritsen (Golden Earring) en Rob Kloet (Nits) deze mijlpaal met het jubileumnummer ‘Achter de duinen’. Spigt moedigt met succes het publiek aan om maar vooral op het aangewezen moment 'Duinuh' te scanderen. Het Zuiderpark trilt op haar grondvesten door dit zogenaamde soundlandscape. Een leuk muzikaal cadeautje. (MP)
Actrice/zangeres Juliette Lewis maakt even na zessen haar entree op de Jupiler Stage. Haar excentrieke voorkomen middels een strak, rood glitterpakje en blauwe haardos trekt onmiddellijk alle aandacht van het publiek. Maar haar hele show liegt er niet om, muzikaal is het allemaal zeer interessant en ook vocaal is het smullen geblazen. De muziek houdt ergens het midden tussen glamrock en punk, waarbij hoorbaar rekening is gehouden met een gezonde spanningsboog. Een spanningsboog die ook betrekking heeft op één specifiek nummer, waarbij Juliette een aantal keer flinke uithalen doet en ter afwisseling stiltes aanhoudt om vervolgens weer helemaal los te gaan. Noemenswaardig ook is de cover ‘No fun’ van The Stooges, wat nog eens onderstreept in welke hoek Juliette Lewis geplaatst kan worden. Qua rock’n’roll-gehalte is deze act wel de meest heftige van Parkpop, maar niet te snel concluderen; Danko Jones komt hierna nog natuurlijk. (TL)
Het Canadese rocktrio Danko Jones pakt na de eerste noten het Parkpop publiek al helemaal in. Vooral de gretigheid en gespeelde agressiviteit van de zanger -de band draagt zijn naam- vallen op. In zijn uppie trekt hij de snelle machine. Het testosteronkanon weet hoe je het publiek moet opzwepen. Meerdere malen haalt hij het cancellen van het optreden van Snoop Dogg aan, zolang hij maar zijn favoriete stopwoordje "fuck" kan gebruiken. Uitdagend vertelt hij dat hij over orale sex gaat zingen, weer met een link naar het cancellen van Snoop. Trots toont hij zijn lange tong. Met de Nederlandse vlag om zijn schouders noemt hij Holland zijn tweede thuis. Dit zorgt voor een uitzinnige publiek, wat luidkeels meezingt met ‘First date’. Als bekende afsluiter brengt de band ‘The mountain’, een niet-uitgebrachte track en ode aan Danko's overleden helden. Na het herhalen van zijn mantra ("we worden iedere dag sterker, alleen al door er nog te zijn") komt er een einde van hèt optreden van Parkpop 2010. Danko Jones, een band waar een festival niet omheen kan. (AE)