We vervolgen de reeks luistersessies met Curt Fortin. Curt speelde als acteur onder meer in de immer populaire jeugdserie Het Huis Anubis, in Onderweg naar Morgen en in Voetbalvrouwen, waarvan het derde seizoen aanstaande is, wederom met Curt. Voor BNN presenteerde hij onder meer Top of the Pops en URBNN. Muziek speelt dan ook een grote rol in zijn leven. Hij stort zich vol overgave op de luistersessie.
“Ik speel piano en ik schrijf mijn eigen teksten”, vertelt hij tussen de potten verf in zijn onlangs gekochte huis, dat hij eigenhandig aan het opknappen is. “Vanaf mijn 17e heb ik in de band Eternal Friends gezeten, daar heb ik ook mee getoerd. Momenteel ben ik bezig met een eigen album. Een beetje funkachtig, met pop, jazz, eigenlijk een beetje een fusion van van-alles-en-nog-wat.” Teksten en melodielijn zijn voor Curt even belangrijk. “Een nummer, vooral een nummer dat ik zelf schrijf, moet organisch zijn. Een couplet moet natuurlijk overgaan naar een refrein, naar een hook. Je mag niet horen dat het verzonnen is. Ook qua tekst moet het naturel zijn. Dus niet ‘I love you, the sky is blue’. Bij dat soort teksten denk ik ‘hmmm, tja…’. Zo schrijf ik ze dus niet.”
Als eerste laten we Splendid horen met ‘Higher ground’, een uptempo eigen track overigens, niet de song van Stevie Wonder. “Dit is wel gaaf!” roept Curt. Hij meent eerst naar Ziggi te luisteren, maar nee. Die is niet Haags en, zoals Curt zegt: “Die rockt ook niet zo. Maar dit heeft ook pop, en reggae. Ik hou wel van die menging van stijlen. Dit is ook echt livematerie, om iedereen lekker gek te maken, op Lowlands of zo. Ik heb ook eens met een producer zo’n soort track gemaakt, met zo’n stuwend ritme. Iedereen stuitert dan wel lekker mee, ha ha!”
Themanandhismusic is een project van Roberto Tangel en ‘You got it’ is de eerste single van het aankomende dubbelalbum ‘CowboySoul & CatwalkMusic’. Het is een clubtrack die is gezongen door Inge Wezendonk (die je momenteel in Popstars kunt zien). “Vaag… maar wel goed! In vijf seconden zijn al drie verschillende toonhoogtes voorbij gekomen! Dat meisje heeft een mooie stem, internationaal qua kleur ook. Dat vage heeft wel wat van Madonna, als het gaat zweven krijg je een beetje die sfeer. Toen ik begon dacht ik ‘wat krijgen we nu…’ maar ik vind dit goed. En je moet het ook maar durven te maken, want als het ook maar iets afwijkt van zeg maar de commerciële McDonalds liedjes dan haken platenmaatschappijen al snel af, omdat ze denken dat ze het niet kunnen verkopen.”
Rock kan natuurlijk niet ontbreken. We kiezen voor ‘Clear blue skies’ van The Polar Exploration Ship, één van de genomineerden voor SXSW. “Weet je, dit doet me een beetje aan Counting Crows met ‘Accidently in love’ denken.” Counting Crows behoort met onder meer Coldplay en U2 tot de favorieten van Curt, maar bijvoorbeeld ook Andre 2000 (Outkast). “Dat is een beetje soul- en funkachtig gemengd met urban. Geweldige teksten, geweldige beats.” The Polar lijkt niet helemaal zijn ding. “Nou ja, het klinkt best goed. Het is geen Hollandse sound of zo, hoewel ik me afvraag of dat nog wel bestaat. Ik denk dat iedereen wel over de grens aan het shoppen is qua klank en kleur. Van de tracks die ik nu gehoord heb, is dit wél het verst van mijn bed. Zodra rock een bak van geluid wordt, haak ik af. Dan hou ik toch meer van het melodieuze, of de rockballads.”
Van geheel andere orde is het vrolijke, met blazers doorspekte, ‘Yada yada’ van Blaz. De man die hierachter schuil gaat is componist, producer en saxofonist Marco Hijl, die Blaz omschrijft als een uniek stijloverschrijdend muziekproject. Curt wordt er helemaal vrolijk van. “Ha ha ha! Dit is wel leuk! Ik zie dit als een verhaaltje. Bij rock draait het meer om de muziek, hier wordt een verhaal verteld. Vrolijke business, die blazers ook… Maar het kan werken hè. Kijk naar Jason Mraz. Het is van die happy peppy muziek, maar daar is wel markt voor. Er zitten wel heel veel van die vrolijke geluidjes in. Het is bijna een soort Duinrell gevoel!” Hij valt bijkant van z’n stoel van het lachen.
We sluiten af met de gouwe ouwe en ditmaal is dat ‘Slow change’, een hitje van Hallo Venray uit 1992, het jaar waarin de band op Pinkpop stond. Een legendarische show, waarin Henk Koorn op een pogostick over het podium hupste. “Een relaxte, laidback rocksong,” zegt Curt. “Je ziet die auto op de Route 66 de zonsondergang tegemoet gaan. Ik vind het persoonlijk wel te basic, te standaard. Teveel standaardakkoorden, één schemaatje. Maar ja, dat is af en toe ook wel lekker…”
Samengevat kijkt Curt tevreden terug op dit halve uurtje muziek. “Gaaf. Den Haag heeft toch wel veel verschillende dingen hè? Er zit heel veel talent. Cool!” En zoals gebruikelijk kun je een samenvatting bekijken en beluisteren in onderstaand filmpje!