Op een rustige herfstavond was een groepje enthousiaste muziekliefhebbers getuige van een indrukwekkend optreden van Awkward I in Speakers. Met sterke liedjes en grappige verhaaltjes wist Djurre de Haan als voorprogramma het hoofdprogramma te overtreffen. Coparck speelde oké, maar liet ook wat steekjes vallen. Er miste iets extra’s om het optreden als echt geslaagd te bestempelen.

Djurre de Haan is Awkward I en bracht dit jaar eindelijk zijn debuut album 'I Really Should Whisper' uit op het Excelsior label. Djurre is beter bekend als bassist van de band Alamo Race Track, maar ook al een jaar of tien bezig met eigen liedjes. In 2006 stond hij in de finale van de Grote Prijs van Nederland waar hij het moest afleggen tegen Lucky Fonz III. Dit jaar speelde hij op EuroSonic en in januari 2010 gaat hij terug naar Groningen voor een optreden op Noorderslag. Nu is er dan zijn debuutalbum met elf briljantjes waarmee hij in het voorprogramma van Coparck door Nederland tourt.

”Ik speel vanavond zonder band”, vertelt Djurre, “op Noorderslag is misschien Hospital Bombers wel mijn band, en in ruil daarvoor speel ik dan bas bij hun, misschien gaat dat wel gebeuren.” In 40 minuten weet Awkward I een zeer onderhoudende set neer te zetten vol mooie kleine liedjes gespeeld op akoestische gitaar afgewisseld met ukelele. Sterke teksten en grappige verhaaltjes zoals bij het nummer 'Cytheria squirts'; “Dit nummer speel ik niet zo veel live, maar de laatste tijd weer wat vaker. Daar is een reden voor. Ik kreeg op MySpace namelijk een berichtje van een pornoactrice met de naam Cytheria, ze wilde weten of het over haar ging. Eerst dacht ik dat het een grap was, maar ze blijkt echt een pornoactrice te zijn.” Zonder moeite weet hij de aandacht van het voltallige publiek vast te houden en krijgt ze zelfs tot het massaal meezingen van ‘Angelica tells me’. Djurre sluit af met een cover van een bisschop uit Texas, het prachtige breekbare ‘A mother’s last words to her son’. De liedjes zijn zeer sterk en blijven ook in uitgeklede versie volledig overeind. Dat doet uitkijken naar een optreden met voltallige band.

Coparck bracht dit jaar alweer album nummer vier uit onder de titel ‘A Dog And Pony Show’. Een album vol pure popliedjes dat over het algemeen nogal werd opgehemeld door de nationale pers. Toch weet de band nog geen uitverkochte zalen te trekken. Zo ook vanavond niet; Speakers is nog niet half gevuld.

Even voor half tien verschijnen de vijf heren van Coparck op het podium. Meteen valt op dat de pure popliedjes live wat steviger worden uitgevoerd, heel af en toe weten de heren er zelfs een heel klein vleugje funk doorheen te mixen. De ritmesectie, staande bas en drums, zet een zeer solide basis neer. De karakteristieke wat hese stem van zanger Odilo Girods wordt, vooral bij de stevigere nummers, iets te vaak overstemd door het instrumentale geweld. Bij het als ballad beginnende ‘A manual for life’ komt zijn stem wel goed over. Het nummer begint heel klein en breekbaar om uiteindelijk uit te barsten in een soort gestoordheid, alsof er kortsluiting ontstaat in het nummer. Zeer knap gebracht. Toch valt de band ook regelmatig wat tegen. Zoals bij de uitvoering van het bekendste nummer ‘World of tomorrow’, bekend van de kaasreclame. Na een veel te lange pianosolo, waarmee het tempo volledig uit de set wordt gehaald, volgt een zeer rommelig gehaaste uitvoering van het nummer. Coparck speelt een afwisselende set met veel goede liedjes en bestaat uit vijf zeer goede muzikanten. Toch mist er iets extra’s en weet de band vanavond niet te overtuigen.

Coparck en Awkward I spelen op 5 april 2010 weer samen in de regio, dit keer in ’t Paard van Troje.