Een heuse minstrelen- en troubadourentocht, deze zondag in de Bredase binnenstad. De zesde editie alweer van dit POB-festival. Maar liefst twaalf bands en artiesten pendelen tussen deelnemende cafés De Bruine Pij, De Kleine Wereld, De Wasserette, Gold, O'Meara’s, SamSam en De Vulling. Een betere kennismaking met singer-songwriter en ander talent is bijna niet te bedenken. 3VOOR12/Breda ging de stad in, op zoek naar mooie dingen.

Om 14.00 uur begint de Minstrelen- en Troubadourentocht, met optredens op alle zeven locaties. In de Bruine Pij is een gelegenheidsduo te zien, Tim Klaassen en Jeroen Geurts. De twee kennen elkaar van hun studio Filosofie in Tilburg en Tim Klaassen kennen wij als zanger/gitarist bij New Pokerface: “Ik ben al vaker gevraagd en heb nu gewoon ja gezegd en heb speciaal hiervoor nummers gemaakt.” Geurts heeft ook wat podiumervaring en plannen om als singer-songwriter aan de gang te gaan. Deze combinatie werkt in elk geval al goed, het duo maakt grappen alsof het volle bak is in de Bruine Pij. Klaassen en Geurts spelen eigen nummers, waaronder een ode aan de in 1994 overleden comedian Bill Hicks. Klaassen speelt akoestisch op gitaar en wat hij laat horen, neigt naar de serieuzere, rustigere punksongs. Geurts wisselt van gitaar naar versterkte bas en dat werkt, de liedjes zijn lekker licht. Het wiegenliedje van zijn hand dat de korte set afsluit, mag er zeker zijn.

Flip Noorman, we kennen sinds deze week zijn Pareltjes, treedt tussen half drie en kwart voor drie op in Irish pub O’Meara’s. Een passende plek voor de zanger van voorheen Stuart O’Malley & the Whiskey Gullivers. Hij begroet zijn publiek met een “Boeren, burgers en buitenlui, hoort! Hoort!” en begint aan een gedicht over troubadours. Deze “minnaar van het vrouwenhart” wil zijn luisteraars mee terug nemen naar de Middeleeuwen en zingt in het Nederlands, eerst ‘Blijf Je Bij Me?’ een rauw liefdeslied met als pakkende strofe “De duivel kocht m’n ziel, voor ten minste twee promille”, gevolgd door een zachter liefdeslied, als een ware dichter. De kindjes in O’Meara’s mogen met hun vingers mee knippen bij ‘Er Hangt Een Wijsje In De Lucht’, dat vanzelf uitmondt in een meezinger, echt een genot op een zondagmiddag. Noorman houdt het luchtig, met een levendige stem en verhaaltjes bij zijn liederen. Zo ook bij ‘Jasmijn Thee’, het laatste lied dat hij schreef “voordat hij verliefd werd.” Die Flip.

Keuzes, keuzes, op naar SamSam waar The Button Factory om drie uur begint. Een nieuwe naam in de scene: de verse coverband wil er in 2012 echt staan, deze minstrelentocht treden zangeres Miriam Sonneveldt en Bas Verkooijen samen op, de andere helft van de band, uit Engeland en Ierland kijkt toe. We krijgen drie verdienstelijke covers van ‘The One That Got Away’, ‘Need Your Love So Bad’ en ‘Patience’ Waarbij Sonneveldt nog toegeeft dat: “that’s something I have to learn.” Ze legt echt gevoel erin. Toch wordt de aandacht van de meeste toeschouwers eigenlijk getrokken door dat aparte snaarinstrument van Verkooijen, hij bespeelt de Chapman Stick, een gitaar en bas in één.

Dan terug naar de Bruine Pij, voor een kort concert van BB en Van Berlo, in de scene ook bekend voor hun bijdrage aan The Campfire Collaboration. Bluesy roots/folk met een duister tekstueel tintje. Zij is BB en hij is Van Berlo. De samenzang en de verschillende fluiten die BB bespeelt, maken het verschil. We krijgen onder andere een Ierse murder ballad, een instrumentaal nummer “een treurig liedje over oorlog en dood en daar hebben wij een vrolijk dansnummer van gemaakt”, een song over een seriemoordenaar met de naam ‘Skinned’ en ‘You’re Gonna Lose’ een blues nummer van de hand van Van Berlo waarbij BB dit keer de mondharmonica erbij pakt. Onderhoudend, en dat allemaal in een goed kwartiertje.

Bij Gold loopt het iets uit waardoor we Wow!ter meteen even meepikken, ook onder andere bekend van de zomereditie van Club 3VOOR12/Breda. Hij geeft een muzikaal rondje, in het Nederlands en het Engels. Dat je je biertje niet alleen moet drinken en “I’m not losing my disguise.” Of over een meisje dat naar Spanje ging en hem achterliet voor lange tijd. Zijn ego lijkt wat groot en het zelfvertrouwen misschien wat overdreven, maar ondertussen maakt hij ook grapjes. En speelt stug door als een luidruchtige groep mannen met neppe rendiergeweien de smalle kroeg binnenkomt. Zijn “grande finale” mag er ook zijn: een cynische klaagzang over wat voor hem “de vieste fastfood keten van Breda is: Taco Mundo.” De aankondiging alleen al roept instemmende reacties op en het refrein mag er zijn: “Muchos gracias Taco Mundo, I really can’t believe, that the menu that I ordered was a taco filled with beef…”

Merel Simons, ook in Gold, dat wordt vast interessant. Ze begint met het mooie ‘My Lover’s Gone’, gevolgd door ‘L’oiseau’, jawel, vogeltje in het Frans, in het Frans, en verklapt dat ze het liedje gisteren schreef en nog net door een Franse vriend kon laten corrigeren. Leuk! Haar derde nummer gaat over een zomer die veel te snel voorbij gaat en als vierde en laatste lied zingt Simons het al even mooie ‘Don’t Go’. Merel verrast met nieuw werk. Haar gebruikelijke zelfvertrouwen en passende mimiek, uitstekende gitaarspel en zang, maken maar weer eens duidelijk ze het grootste talent is dat Breda op dit moment op singer-songwriter gebied in huis heeft. Dat Gold rond de klok van vijf nog bijna even leeg is als bij het begin van het mini-optreden, doet daar niets aan af.

Afgelopen zomer nog op Breda Barst en ook op Club 3VOOR12/Breda en nu alweer in de stad. Fahrenheit Twins is met de hele band aanwezig en heeft gekke instrumenten meegenomen als een Indiaas harmonium en een stylophone. De Kleine Wereld lijkt te klein voor de vier bandleden, gitarist Thomas van Doremalen en drummer Max Bergman hebben een plekje aan de achterkant van het kroegje, terwijl zanger/gitarist Sander Blom en bassist Teun Duijghuisen, met het harmonium op de bar, voor tussen de toeschouwers staan. ‘Summer’s Here’, ‘Empire Of Sun’, van de gelijknamige EP, ‘A Circle In The Sand’, het klinkt allemaal even goed. “Is dit de kleinste kroeg van Breda?”, vraagt Blom haast retorisch en krijgt terug: “Ja, en de gezelligste!” Bij Gold had Fahrenheit Twins al buiten op straat gespeeld, Breda zal na vandaag vast nog vertrouwder aanvoelen voor de band.

Om kwart voor zes geeft Somewhere Man het laatste muzikale rondje in O’Meara’s. Het is niet de voltallige band die vorig jaar deelnam aan de finale voorrondes voor Breda Barst, maar enkel de broers Arjan en Gertjan Crielaard, waarbij Arjan het eerste nummer direct opdraagt aan broer Gertjan. Het duo klinkt folky met mandoline en gitaren en hoewel Arjan er stoer uitziet, ontkracht hij dat volledig met zijn enorme wollen coltrui, wat nog eens heel heet moet zijn onder de rode spot in de Ierse pub. Met een slappe versie van Kings Of Leon’s tot cliché gedraaide ‘Use Somebody’ komt het duo weg bij het publiek. Zeker als Arjan vertelt over de tijd dat hij in Ierland woonde en met een Iers accent in het Engels verder gaat. Met het aan Ierland opgedragen lied dat de titel ‘Misty Mind’ lijkt te dragen, de ode aan de Ierse comedian Dara O’Brian en het onvermijdelijke ‘The Wild Rover‘ weet Somewhere Man zich figuurlijk op handen gedragen in de Irish Pub, inclusief meestampen op de vloer.

Wederom een compliment voor POB die ook met deze zesde Minstrelen- en Troubadourentocht een mooi, eigenzinnig festival biedt waarbij de Bredase horeca en muzikaal talent uitstekend voor de dag kunnen komen. De opkomst had deze koopzondag misschien nog wat hoger gekund, aan de andere kant komt de rust de gezelligheid en de sfeer zeker ten goede. Soepel georganiseerd en uniek.

Bekijk ook ons fotoverslag met de andere artiesten als Serenader, tRIO con bRIO, Awash, My Hidden Hands en meer foto’s van Merel Simons, Somewhere Man, Flip Noorman en Tim Klaassen en Jeroen Geurts.

Gezien: zesde Minstrelen- en Troubadourentocht. Binnenstad van Breda, zondag 11 december 2011.