Sterk door Steve Rachmad geïnspireerde Invite heeft grootse plannen voor 2014

"Als de muziek van nu over drie jaar niet meer zo hip is, valt zestig procent van het publiek weg; blijft de kern over"

Jouko Peters ,

Iedereen die in de laatste tien jaar regelmatig technofeesten in Nederland heeft bezocht, moet Tim van Paradijs al een keer tegen het lijf zijn gelopen. De vriendelijke Utrechter gaat al een flinke periode mee in de scene - onder de naam Invite - en sloot in 2008 na technopionier Jeff Mills bijvoorbeeld Awakenings af in de Gashouder. Zijn stijl volgens ons: stevig, vrij snel en bij vlagen hypnotiserend. Wij doken met de ervaren muziekfreak zijn studio in om te praten over zijn gigantische vinylcollectie. Welke platen heeft hij door slijtage ooit opnieuw aan moeten schaffen en wat is eigenlijk de laatste plaat die in zijn kast is beland?

Barst maar los. Welke twee platen heb je onlangs binnengehengeld?
De laatste plaat die ik kocht was J.C. 002. Om eerlijk te zijn heb ik geen flauw idee wie er achter dit project zit, maar dat maakt het ook wel weer leuk en spannend. Een kleine zoektocht leverde nog geen resultaat op, maar ik kom er ooit wel achter. A1 is de track die ik het vetste vind; stevige techno met snelle hats. Zo hoor ik het graag. Ik heb even gedacht dat het misschien een plaat van DVS1 zou kunnen zijn, maar van die gedachte ben ik afgestapt. Wie het wel is, zou ik graag willen weten. Ik kreeg rillingen door mijn lichaam toen ik 'm voor het eerst opzette en datzelfde gevoel kreeg ik bij een plaat van Marco Shuttle die ik laatst bestelde; vooral bij het nummer I Wanna Dance In Outer Space. Hij maakt sowieso hele toffe muziek en stond in het verleden geloof ik al eens op een feestje van Les Enfants Terribles.

Koop je nog net zoveel vinyl als voorheen?
Nee, het is inmiddels een stuk minder geworden. Ik denk er tegenwoordig veel meer over na, voordat ik een plaat aanschaf. Het is niet meer zoals vroeger toen ik bijna alles kocht wat los en vast zat. Een probleem is soms alleen wel: als je niet snel bent met het kopen van bepaalde nieuwe releases die je per se wil hebben, zijn ze uitverkocht. En als ik iets per se wil hebben, dan koop ik het gewoon. Dat is iets in mij en zal altijd wel zo blijven; noem het verslaving.

Zou je een paar parels uit jouw kast willen noemen?
Haha, heb je een dag?! Laat ik maar beginnen met Nemec van Sterac op Robert Hood's label M-Plant. De plaat die ik hier in mijn handen heb, is volgens mij al versie vier die ik heb moeten aanschaffen. De vorige drie zijn helemaal aan gort gedraaid door de jaren heen. Ik denk dat dit mijn meest gedraaide Sterac plaat is en voor de mensen die niet weten wie Sterac is: dat is Steve Rachmad. Voor mij is Steve ontzettend belangrijk geweest voor mijn ontwikkeling en hij heeft me op een bepaalde manier gevormd in denken over techno; als dj en als producer. Dat weet hij zelf inmiddels ook wel. Nemec heeft voor mij alles wat een nummer moet hebben. Hij is heel minimalistisch, kan tijdens elk moment in mijn set en verdere uitleg is eigenlijk compleet overbodig.

Wat zijn de volgende twee die je wil noemen?
Vlak voor Koninginnedag 2000 verscheen Index van Parallel 9; een ander alias van Rachmad. Het is een lange track en ik zal nooit meer vergeten dat Steve 'm draaide toen het al flink licht was in de Gashouder en het echt regende van het zweet. Ondanks dat 'ie eigenlijk iets te snel is, draai ik 'm zelf ook nog wel eens, maar vaak past 'ie niet helemaal in mijn set. De opbouw is heel Detroit en je moet 'm vooral niet te langzaam draaien, want dan verliest de track zijn groove. Als na de tweede break die synths erin komen, ga ik uit mijn dak. Uit mijn dak ga ik ook op Verbs van Joey Beltram. Haha, ik denk dat iedereen die vaak bij mijn sets komt kijken inmiddels wel een beetje moe is van die track, maar hij blijft geweldig. Beltram's sound is vrij hard en minimalistisch met veel bliepjes, maar ik ben groot fan van bliepjes in oude techno. Toen ik in 2008 na Jeff Mills afsloot in de Gashouder ging het dak eraf toen ik Verbs draaide. Beltram heeft een hele rits vette tracks gemaakt en ik vind dit niet eens de vetste, maar wel een plaat met een bepaalde waarde. Als je dit laat horen aan de nieuwe generatie hoor je vaak: "Als techno zo was geweest, had ik het niet tof gevonden." Deze techno is een stuk minder toegankelijk dan bijvoorbeeld de Drumcode-techno van Adam Beyer en daar hou ik van. Het is iets minder voorspelbare muziek, al zie je natuurlijk altijd wel een bepaald patroon terugkeren in house- en techno.

Zullen we er nog twee doen om het af te leren?
Prima plan. Leaf van Morganistic, een alias van Luke Slater, moet iedereen horen. Zoals ik al vertelde, ben ik een fan van bliepjes in oude techno en die komen er in deze track na twee minuten in; verdwijnen doen ze niet meer. Sommige tracks op het dubbelalbum uit 1994 waar deze track op staat, zijn echt te hard voor deze tijd, maar Leaf kan nog prima mee. Ik vind dat soms wel eens onderschat wordt hoeveel Luke Slater heeft betekend voor de ontwikkeling van de technoscene. Hij heeft zo'n sterke eigen sound en is een voorbeeld voor velen. Als laatste wil ik Presence van Bandulu noemen, ook weer uit '94; een gouden jaar. Dit is echt een klassieker voor mij. Omdat er in het begin van die dromerige geluidjes in zitten, denk je dat het een rustige plaat is, maar al gauw klapt 'ie er keihard in. Zeker in het midden is 'ie echt razendsnel, maar het was vroeger niet anders. Dat is een van de redenen dat het soms wel eens lastig is om mijn oude materiaal met nieuwe dingen te mixen.

Hoe ben jij ooit in aanraking gekomen met elektronische muziek?
Zo rond mijn achtste ging ik met een jongen hier uit de straat om en uit de kamer van zijn broer kwamen altijd aparte geluiden. Later bleek het acid te zijn. Op een dag gaf hij me een cassettebandje en toen begon alle ellende al, de ziekte die housemuziek in z'n algemeenheid heet. Er is sinds dat moment geen dag meer voorbijgegaan zonder dat ik iets met elektronische muziek deed. Wat er precies op het bandje stond, weet ik niet meer, maar het klonk in eerste instantie heel erg snel. Vroeger was alles echter sneller. In 1996 ben ik begonnen met het verzamelen van vinyl en Pet 2000 van Surgeon was de eerste plaat die ik kocht. Toen ik een jaar later kon kiezen tussen een scooter en mijn eerste dj-set, hoefde ik niet lang na te denken. Inmiddels ben ik wel een freak en luister ik vrijwel geen andere muziek meer dan techno. Eigenlijk beheerst techno negentig procent van mijn hele leven. Haha, dat klinkt best erg.

Beschouw jij deejayen als werk?
Nee, als hobby. Hoewel het op een bepaalde manier natuurlijk wel werk is geworden. Eén ding is zeker: het zal altijd een passie blijven. Ik vind het gewoon leuk om mensen een goede avond te bezorgen, maar misschien is dat wel een achterhaalde en ouderwetse dj-gedachte. Tegenwoordig zie ik namelijk heel veel jongeren die alleen maar met hun eigen ding bezig zijn en altijd maar draaien alsof ze primetime staan; zelfs als ze openen. Ik vind dat enorm zonde. Je kan wel altijd heel eigenwijs je eigen ding doordrukken, maar zoiets werkt niet. Een dj blijft er in mijn ogen om mensen een leuke avond te bezorgen.

Herinner jij jouw eerste gig nog?
Jazeker, dat was in De Vloer in Utrecht; tegenwoordig Tivoli De Helling. Ik vond het doodeng en weet nog goed dat Darko Esser na afloop tegen me zei: "Dat was echt veel te hard". Eerst vroeg ik me af wat hij bedoelde, maar het zijn wel dingen waar je enorm van leert. Iedereen draait wel eens te stevig als openingsact en ik was toen een jonge hond van begin twintig. Als je maar leert van je fouten, denk ik altijd. Bijna elke dj die met vinyl draait, heeft wel eens de naald van de verkeerde plaat af getrokken. Dan valt de muziek uit, schrik je je kapot en wordt alles zwart voor je ogen, maar dat soort dingen gebeuren nu eenmaal een keer. De kunst is om koel te blijven en zo snel mogelijk weer op te staan.

Dus fouten maken is niet erg?
Nee, mijn sets zitten vol met fouten. Ik mix wat sneller dan de meeste anderen en daardoor is het best rommelig. Soms hoor ik mensen wel eens roepen: "Het lijkt net of jij helemaal geen fouten maakt", maar mijn mixwerk zit er vol mee. Ik kan daar af en toe even goed ziek van zijn, maar daarna ga ik toch weer verder mijn leven. Er zijn mensen die vinden dat dé perfecte set helemaal strak en foutloos is, maar neem bijvoorbeeld DVS1. Die man mixt geniaal, maar de helft van zijn platen gooit hij er finaal naast. Dat is zijn ding en toch klinkt het super interessant. Fouten geven een set soms meer dynamiek, hoe gek dat ook moge klinken.

Welke dj's bewonder jij het meeste op dit moment?
Rødhåd en DVS1, zij steken er momenteel bovenuit. Het zijn allebei echte dj's, die worden geboekt om hun sets en niet per se vanwege hun producties; die ook prima zijn. Negentig procent van de artiesten wordt tegenwoordig geboekt vanwege hun producties en ik vind dat wel eens jammer. Omdat ikzelf veel meer dj dan producer ben, geniet ik ervan dat die mannen het zo goed doen. Daarbij zijn het ook nog eens mooie persoonlijkheden. Datzelfde liedje gaat op voor Sandrien; Nederlands trots. Ook zij is het helemaal aan het maken en komt nog veel verder, daar ben ik van overtuigd. Sandrien is een lieverd en - net als ik - een echte dj; iemand die wordt geboekt vanwege haar ijzersterke sets.

Over sterke sets en nachten gesproken. Welke twee avonden in Amsterdam vergeet je nooit meer?
Een avond tijdens Sandrien's Imprint in De Verdieping en het afsluiten in de Gashouder na Jeff Mills in 2008. In 1997 ging ik voor het eerst naar Awakenings en die nacht viel bij mij het kwartje; ik moest en zou alles op de muziek gooien en daar ooit een keer draaien. In de jaren na mijn eerste editie ben ik ontelbaar vaak in de Gashouder geweest om te dansen en als je dan ineens een mailtje krijgt dat je mag komen spelen.. Mensen die mij kennen, weten dat ik niet snel mijn klep houd, maar halverwege de eerste zin van het mailtje blokkeerde ik al volledig. Een half uur lang kon ik helemaal niks zeggen, ik werd knettergek. Daar draaien was een droom die uitkwam en ik denk dat er niets hogers haalbaar is in Nederland; in de technoscene.

En wat was er zo bijzonder aan die Imprint-nacht in De Verdieping?
Dat was in december 2010 en ik stond die nacht voor de allereerste keer als dj in Trouw. James Ruskin zou komen draaien, maar het sneeuwde zo hard dat hij niet naar Nederland af kon reizen. Sandrien had mij daarom 's middags gemaild of ik hem wilde komen vervangen en er schoten twee dingen door mijn hoofd heen toen ik haar bericht las: 'wat vet!' en 'ka-uu-tee, ik heb maar drie uur om mijn platen bij elkaar te zoeken!'. Het sneeuwde daarbij keihard en met het openbaar vervoer naar Amsterdam gaan was geen optie, dus de chaos was compleet. Uiteindelijk viel alles op z'n plaats en werd het een fantastische nacht. Je hebt soms van die avonden dat je werkelijk iedereen op de dansvloer meekrijgt en dit was precies zo'n avond.

Je bent onder andere bekend van de podcastserie Invite's Choice, maar waarom ben je ooit begonnen met een eigen podcastserie?
Er waren een aantal redenen destijds. Ik deel heel graag en wil mensen goede muziek meegeven, zowel van bekende als onbekende artiesten. Vaak krijg ik nu van luisteraars te horen dat ze het tof vinden dat er voor hen best veel onbekende namen tussen zitten. Ik vind dat iets moois, want er moet plek zijn voor talent. Ik denk dat de mix van onbekend en bekend ook de kracht van de podcast is, maar uiteindelijk bepalen de artiesten zelf natuurlijk de kwaliteit van de show. Ik blijf het krullenbolletje dat de luisteraar een leuke en afwisselende lijst probeert voor te schotelen; degene die de artiest een platform bied. Ik heb trouwens nog wel meer plannen met Invite's Choice.

Vertel?!
Ik denk er al tijden over na een eigen label op te richten en dit voelt als het goede moment om dat te doen; als uitbreiding van de podcastserie. Inmiddels ben ik informatie aan het inwinnen over wat het allemaal ongeveer gaat kosten - releases moeten uiteraard ook op vinyl verschijnen - en na de zomer wil ik ermee starten. In het begin wil ik voornamelijk tracks van mezelf uitbrengen en uiteindelijk moeten er ook nummers en remixes op verschijnen van artiesten die ooit een Invite's Choice podcast hebben gemaakt. Ik wil geen demo's toegestuurd krijgen, want binnen de podcastserie zijn er inmiddels genoeg fantastische producers. Daarmee blijf ik ook dichtbij de basis van mijn concept. Later wil ik gaan kijken of ik avonden en showcases kan gaan doen met Invite's Choice, wellicht een festivalstage hosten in de zomer 2015, maar dat zijn allemaal dingen voor later. Laat ik eerst het label maar eens goed op poten zetten, stapje voor stapje.

Hoe gaat het met produceren, aanstaand labeleigenaar?
Het gaat een stuk beter de laatste tijd, na een wat mindere periode op persoonlijk vlak. Ik heb er bewust voor gekozen om even helemaal niks te doen en toen ging het vanzelf weer jeuken. Knopjes zijn te leuk en ik ben verslaafd aan hardware. Ik draaide laatst op HIGGS in Breda een nieuwe track van mezelf, die Sandrien meteen wilde hebben. Ze vond de kick verschrikkelijk dik. Verder komt er binnenkort een remix uit voor Moving Thoughts op het label Modular Expansion, waarop ook Truncate en NX1 muziek releasen. Ik zit niet stil, maar heb eerder wel een fout gemaakt door mezelf wijs te maken dat ik per se moet produceren om verder te komen. Dat werkt dus niet voor mij. Ik moet muziek maken, omdat ik het leuk vind om te doen en dan komt het 'verder komen' vanzelf wel. Ik heb altijd gezegd dat ik er meteen mee zal kappen als ik ooit met tegenzin aan de slag ga met muziek. Daar sta ik nog steeds honder procent achter.

Zijn er dingen die je momenteel enorm opvallen in de scene?
De technoscene is veel groter geworden, meer algemeen geaccepteerd. Vroeger gingen 15-jarige meisjes nog niet naar technofeesten en nu is dat wel het geval. Er is sowieso veel jong publiek op feesten, maar dat heeft te maken met het feit dat haast iedereen tegenwoordig naar house- en technofeesten gaat. Of ik niet gewoon oud word?! Dat kan natuurlijk ook nog. Ik ervaar het in ieder geval niet als iets negatiefs. Wat ik wel jammer vind, is dat het soms minder om de muziek lijkt te gaan dan voorheen; meer om kleding en drugsgebruik. Het is een soort van lifestyle aan het worden.

Is dat zo?
Ik zie het een beetje als volgt: als de muziek van nu over drie jaar niet meer zo hip is, valt ongeveer zestig procent van het huidige publiek weg. Dan houd je een kern met liefhebbers over. Ik ken veel mensen die zo rond 2004 heel erg met de minimal hype meegingen en techno te hard vonden. Toen minimal weer overwaaide, kwamen ze toch in de technoscene terecht en moest het geluid van hen ineens allemaal 'boem boem' zijn. Ik word moe van mensen die het hebben over 'echte' techno. Het is een uitdrukking waar ik helemaal simpel van word, omdat het vaak wordt geroepen door mensen die de beginperiode van techno überhaupt niet hebben meegemaakt. En door mensen die heel erg proberen te duiden wat nu eigenlijk 'echt' is. Als iets niet knalt, is het dan geen echte techno?! Dubtechno knalt ook niet en bestaat al heel lang; ik noem een Basic Channel en een Maurizio. Is dat dan geen 'echte' techno?

Punt gemaakt, we scheiden er mee uit. Tot slot mag jij jouw eigen avond organiseren, zelf openen en vijf artiesten uitnodigen. Wie komen er langs?
Zadig, Jeroen Search (live), Steve Rachmad, DSV1 en Rødhåd. Zadig vind ik zowel als dj en als live-act ontzettend tof. Het was goed om hem laatst in Amsterdam te zien spelen. Jeroen en Steve behoeven verder geen uitleg meer en volgens mij geldt precies hetzelfde voor de laatste twee heren. Ik ben vast nog namen vergeten, maar dit lijkt me een mooie avond; zowel voor de oude als de nieuwe generatie.