De GRAP organiseert vanavond alweer de veertiende finale van de Amsterdamse Popprijs. Daar zijn voorrondes aan vooraf gegaan die uiteindelijk leidden tot twee halve finales. Klopje Popje en TenTemPiés wonnen daar ieder een van. De overige vier plekken werden door middel van wildcards gevuld. Zorita, Pup Zavs Something Collective, Powerplant en Black Bandit completeerden het zestal finalisten.
De Amsterdamse Michael Jackson laat zich deze zaterdagvond niet aan de halfvolle Max zien; de avond kenmerkt zich door een grote diversiteit aan stijlen, maar geen van alle laat zich als echte pop bestempelen. Na twee redelijke optredens van zowel Zorita en Powerplant bestijgt niet de nieuwe King of Pop, maar wel de goedheiligman Sinterklaas het podium. Het blijkt de zanger van Klopje Popje.
Zoals de opkomst van hun zanger al doet vermoeden, staat de show van deze jongelingen bol van het theater. De jury blijkt daarvan gecharmeerd, want de band wordt later op de avond tot winnaar van de Amsterdamse Popprijs 2009 uitgeroepen.
Waarom dat precies is, wordt niet deugdelijk gemotiveerd door de presentator van de finale. Die verklaring is hij de zaal wel schuldig. Om namelijk te zeggen dat het grootste deel van de aanwezigen stond te juichen toen Klopje Popjes zanger (Elrond) na de overhandiging van de winnaarsbeker ‘Semafoor’ begon te schreeuwen. Niet bepaald. Dan gaat men zich toch afvragen welk jurylid het vernieuwend en origineel vond wat het vijftal ten gehore bracht. Hun muziek krijgt slechts een magere voldoende.
Wat als Maurino Alarcón, de zanger van Tentempiés, na hún overwinning de zaal op een welgemeend ‘Muchas gracias’ had getrakteerd? Zou het publiek dan wel in luid applaus zijn uitgebarsten? En was dat terecht geweest? Jazeker!
Wat een oprecht plezier stralen deze jongens uit. Hun teksten en speelplezier komen rechtstreeks uit het corazón, daar hoef je geen woord Spaans voor te kunnen verstaan. Er schemert wat Manu Chao en Gogol Bordello door, leuke gitaarsolo’tjes en het publiek is laaiend enthousiast. Zeker voor een eerste kennismaking die de meesten met deze schijnbaar onvermoeibare groep hebben vanavond.
Pup Zavs Something Collective komt niet uit de verf. De zang is met enige regelmaat vals en de arrangementen zijn rommelig.
Black Bandit speelt goed en strak. Een zingende drummer die zonder buiten adem te raken de potten en pannen hard blijft raken verdient sowieso waardering. En anders de bassist die continu de mond wagenwijd open had wel.
Maar bij een finale telt maar een ding: de hoofdprijs. En die gaat niet naar de band die op de meeste steun van het publiek kan rekenen. Juist dat is waar een popprijs voor in het leven is geroepen: om aan de populairste band uit te reiken, niet aan de origineelste. Bovendien zat ergens tussen de nummers twee tot en met zes ook meer kwaliteit. Verbazingwekkend dat zoiets de jury onopgemerkt is gebleven.
Gezien: finale Amsterdamse Popprijs 2009, Melkweg, 28-11-2009