U2, The Cure, Depeche Mode, Nick Cave, Echo & The Bunnymen, The Associates en George Michael kwamen er. Philip Glass was er zowat huisgast. En Johnny Rotten werd er geweigerd, omdat de beveiliging hem maar een lastige punk vond. Na 24 jaar sluit de Amsterdamse club Mazzo haar pand aan de Rozengracht. Met drie voormalige medewerkers halen we herinneringen op over de roemruchte jaren. “Ik heb er heel veel mensen leren kennen, uiteenlopend van artiesten, tot wat later verlopen cokedealers bleken”, vertelt Peter Rosendaal, die tegenwoordig zijn eigen communicatiekantoor PR Soundsystem runt. Rosendaal kwam begin jaren tachtig de Mazzo binnen als barkeeper, en werd halverwege de jaren tachtig bedrijfsleider. “Ik kwam als broekie uit Gelderland en keek mijn ogen uit. Er waren destijds niet zo veel hotte clubs in Amsterdam, naast de Richter dan. Zo veel new wave artiesten kwamen er. Alle groupies werden uit de Mazzo geplukt”, vertelt hij lachend. Het kunstzinnige karakter van de beginjaren sprak Rosendaal aan: je kwam de club niet binnen als je de portier niet kon overtuigen ‘iets in de kunst’ te doen. Ook binnen de club kwam de kunst terug, want VJ-godfather Peter Rubin zag de club als zijn proeftuin: “Er bestonden toen nog geen videobeams. We waren altijd lekker aan het klooien met het maken van loopjes op de 16mm-videoprojectors.” “Ze hadden posters in de stad hele stad hangen dat ze dj’s zochten. Ik draaide toen als studenten-dj en heb toen mijn stoute schoenen aangetrokken. Ik ken het oude telefoonnummer nog uit mijn hoofd: 267500”, herinnert Oscar Smit zich, tegenwoordig archivaris bij Beeld en Geluid. Smit was van 1980 tot 1987 een van de vaste Mazzo-dj’s en draaide daar shifts van tien uur ’s avonds tot zes uur ’s ochtends, want toenertijd was een dj vast aan een club verbonden. “Daarbij hoorden ook klusjes als na afloop de dansvloer vegen of in het begin als we met twee dj’s draaiden omstebeurt de glazen ophalen en spoelen.” Smit draaide veel new wave, maar in feite kon je er alles draaien. Ook waren er legendarische optredens van De La Soul en Public Enemy, maar Smit is optreden van de punkband The Plasmatics het meest bijgebleven: “Daar werd een autowrak door midden gezaagd!”. Hij betreurt het vertrek uit de Rozengracht: “Het is jammer dat ze de 25 jaar niet gehaald hebben. Door de jaren heen is de Mazzo altijd een avontuurlijke club gebleven, met een uitstraling die je nu ‘street’ zou noemen.” “De Mazzo kende hoge toppen en diepe dalen”, meent podiumdokter Frans Vreeke, nu adviseur bij Berenschot. Hij gaf als bandjesprogrammeur in 1983 de Nederlandse new wave generatie van Weekend At Waikiki, The Dutch en Social Security hun eerste kans. Tot 1997 was hij mede-eigenaar. In 1989 was de Mazzo na de Roxy de tweede Amsterdamse club die house draaide, toen nog een omstreden genre. Maar in de jaren negentig kon de Mazzo grote dj-namen verwelkomen als Judge Jules, Billy Nasty, Mike Pickering en Jeff Mills. Een brandje in 1993 zorgde er voor dat de club een jaar lang uit moest wijken naar een noodlocatie. Maar een politierazzia naar drugs was een paar jaar later een grotere klap, omdat de club drie maanden gesloten werd en daarna strenge fouillering plaatsvond. “Het meest aannemelijk is dat de politiek toen vanwege de Eurotop een signaal wilde afgeven”, denkt Vreeke achteraf. “Het drugsgebruik was niet erger dan bij andere clubs, maar omdat de Mazzo nogal ver van het Leidseplein ligt, zou de politie geen rellen kunnen verwachten bij een inval.” Het pand aan de Rozengracht wordt straks verbouwd tot een appartementencomplex en de huidige directie van Mazzo is nu naarstig op zoek naar een nieuwe locatie voor de club. Het nieuws kwam vrijdag voor Vreeke niet als een verrassing. Droogjes: “Ik keek op mijn horloge en ik besefte dat het voordelige huurcontract uit 1994 voor tien jaar inderdaad was afgelopen...”