Sampha heeft lang de tijd genomen. Zo vaak zie je niet dat een popartiest pas zeven jaar na zijn - oké, bescheiden - doorbraak met een debuutalbum komt. De lange termijn telt voor Sampha Sisay en niet het op korte termijn hits schrijven. En toch, Sampha legt de lat dan wel hoog, het zijn echt niet alleen artistieke redenen dat het even wachten was: al in 2013 zette de Londenaar zijn samenwerkingen op een laag pitje om flinke stappen te maken met het album. Zijn moeder werd echter zo ziek dat hij besloot weer bij haar te gaan wonen, en zijn albumplannen werden op de lange baan geschoven. Die kant van Sampha als familieman, hoor je terug op het album. Zo zingt hij op ‘(No One Knows Me) Like The Piano’ over hoe hij naast zijn moeder ook zijn ouderlijk huis, de plek waar hij piano leerde spelen, mist. Precies die bewuste piano hoor je ook op het nummer. Zijn vader kocht het instrument toen Sampha nog jong was en nu zijn beide ouders zijn overleden, heeft hij het geërfd. Daar hoor je als luisteraar natuurlijk niets van, maar als je het eenmaal weet, is het niet meer los te zien van het nummer.
Wat je wel hoort, is hoe knap allemaal is opgenomen. Op de achtergrond van ‘Like the Piano’ hoor je de vingers op toetsen en het geluid van fluitende vogels door een raam naar binnen komen. Op ‘Blood on Me’ is Sampha echt buiten adem, en zingt hij happend naar adem over zijn paniekaanvallen. En samples uit ruimtemissies kennen we al lang, maar zelden worden ze zo smaakvol gebruikt als op opener ‘Plastic 100 C’. Fragmenten uit de maanlanding worden als basis gebruikt waar Sampha op voortborduurt om zijn angsten over het artiestenbestaan. Hij weet dat mensen al lang op het album wachten en dat het uitbrengen voor hem gaat zijn als maanlanding. De weg erna toe is voor het grote publiek niet zo interessant om te volgen, maar nu het album uit is gaan de schijnwerpers aan en heeft iedereen er plots een mening over.
Het album heeft alles in zich om direct te overrompelen en de voeten onder je weg te slaan: de fluisterzang die constant tussen breekbaar en krachtig, de heftige eerlijkheid, de subtiele details en soms ook lompe elektronica. Maar dat gebeurt dus niet. Alle samenwerkingen die Sampha de afgelopen jaren deed en de lange aanloop naar het album, zorgen er ook voor dat de impact van het album veel minder voelt dan dat je bij zo’n album zou verwachten. Zijn stijl is bekend uit alles waar hij de afgelopen jaar zo duidelijk zijn stempel op gedrukt heeft. Vaak voelt een debuut als een piek waar alles samenkomt, maar Sampha heeft die piek al jaren uitgesmeerd.
Toch blijft het album trekken. De spanning tussen hoe mooi het allemaal klinkt en het ongemak in de teksten maken het album zo mogelijk bij elke luisterbeurt nog spannender. Puur met Sampha’s stem gebeurt iets soortgelijks. Aan de ene kant is zijn stem prachtig, aan de andere kant is het haast te pijnlijk breekbaar. Zijn piek kan door zijn lange aanloop welliswaar uitgesmeerd zijn, dankzij het talent van Sampha steekt het album nog steeds mijlenver boven het overvolle veld van gevoelige r&b-pop van de laatste jaren uit. Bovendien is een goed debuut op de langere termijn waarschijnlijk meer waard dan een verrassende.
Makkelijk op de hoogte blijven van alle nieuwe muziek? Abonneer je op de 3voor12 #NIEUWEMUZIEK playlist op Spotify. Nog meer #nieuwemuziek vind je in ons dossier.