Afgelopen zomer kondigde a balladeer een nieuw album aan, dat vervolgens op 19 oktober in eigen beheer werd uitgebracht. 'I Can’t Keep Track of Each Fallen Robin' telt twaalf liedjes en is eigenlijk een verzameling van veel eerder geschreven songmateriaal. Volgens De Goederen werd het eindelijk eens tijd een aantal van die nummers op te nemen: “Ik zat al een tijdje in mijn hoofd met een aantal nummers die tot nu toe nooit op de plaat pasten. Ik werk in thema’s en bij een nieuwe plaat komt dan toch altijd dat kill your darlings-principe om de hoek kijken.”

Drie van die nummers schreef De Goederen bijna tien jaar terug al, voor een overleden vriendin. “Een februari 2002 is haar sterfdag. Het jaar daarop heb ik een liedje voor haar geschreven. Dat had ik haar ook beloofd en uiteindelijk zijn dat er zelfs drie geworden. Ik besefte me dat het alweer tien jaar geleden was dat ze overleed en dat ik nog nooit wat met die nummers had gedaan. Ik was bang dat ik de feeling met die nummers, en misschien ook wel met haar, zou kwijtraken. Ik heb toen Reyn Ouwehand benaderd om een plaat op te nemen. Op I Can’t Keep Track of Each Fallen Robin staan echt mijn favorieten van de nummers die zo lang zijn blijven liggen. Uiteindelijk vind ik het album ook erg goed gelukt als geheel. Het is een beetje een registratie van mijn dagboek van tien jaar geleden geworden.”
 

Toch wist De Goederen van tevoren niet precies wat voor plaat het zou worden. Hij wist alleen dat hij heel graag met Reyn Ouwehand wilde werken. De Goederen had al eens wat demo’s opgenomen in zijn studio, maar werd echt enthousiast toen hij een show bijwoonde waarin Ouwehand met Michiel Flamman speelde, met wie De Goederen overigens dit voorjaar nog optrad. In een grote kerk, door Ouwehand omgebouwd tot studio, werd de plaat opgenomen. Onder meer Peter Slager (Bløf) en Martijn van Agt (Anouk, Ilse DeLange) werkten er aan mee. Het opnameproces verliep heel ongedwongen. “Vroeger wilde ik dat nummers zo klonken zoals ik ze in mijn hoofd had en dan kon ik nog wel eens in discussie gaan met de producer. Dat heb ik bij de opnames van deze plaat veel meer los kunnen laten. Ik ging heel blanco dat proces in. Vooral het vertrouwen in het liedje zelf was belangrijk. Reyn en ik gingen heel erg af op een bepaalde sfeer en stemming.”

Het opzoeken van zo’n bepaalde stemming was voor De Goederen heel erg belangrijk. Na het tweede album 'Where are you, Bambi Woods?', dat een bescheiden succes werd en later ook in Amerika werd uitgebracht, was de liedjesschrijver letterlijk zijn liefde voor muziek even kwijt, vertelt hij. “Iedereen was zich er mee aan het bemoeien en dat moest ook, maar ik raakte de focus kwijt. Ik was er alleen nog maar mee bezig of iets op de radio kon of niet, maar helder muziek maken kon ik niet meer. Toen ben ik gewoon weer liedjes gaan opnemen, zonder direct doel. Daar kwam Sorry, Kid. uit voort. Het was een donkere plaat en ik wilde ‘m per se in de winter uitbrengen, maar los daarvan was het opnameproces heel relaxed. Ik heb al mijn gedachten over wat anderen ervan zouden vinden uitgeschakeld en gewoon gemaakt wat ik wilde maken. Daarom ben ik ook zo trots op dat album. Ik wilde het eigenlijk ook gewoon onder de naam a balladeer uitbrengen, maar daar was Tijs (drummer, red.) het niet mee eens. Om die reden werd het toen onder mr. a balladeer, maar daar wilde ik eigenlijk ook zo snel mogelijk weer vanaf. We hebben er overigens nooit bewust de stekker uit getrokken. Onze gitarist Erik Meereboer had weliswaar aangegeven te willen stoppen na de tour naar aanleiding van Where are you, Bambi Woods?, maar dat was voor mij allerminst het einde van a balladeer.