Na twee dagen bereikt Soulcrusher een absoluut hoogtepunt Na twee dagen bereikt Soulcrusher een absoluut hoogtepunt

Het festival wordt geopend door het Nederlandse Ter Ziele (niet te verwarren met het Belgische Ter Ziele dat tussen 2016 en 2018 actief was). Sinds 2020 zijn ze een Nederlands antwoord op die bruisende Belgische post-metal scene, en ondanks dat ze pas twee singles uitgebracht hebben, weten ze vandaag prima te overtuigen. Live klinkt ‘Losing The Will To Drown’ net even iets rauwer waardoor melodieuze elementen wat in het gedrang komen, maar het is een veelbelovende start van zowel het festival als de band in kwestie.

Op de Red Stage in de grote zaal wordt afgetrapt door Winterfylleth, een Britse black metalband die zijn sporen de afgelopen zestien jaar al ruimschoots heeft verdiend. En het is niet moeilijk te achterhalen waarom dat zo is. De nummers hebben een vol geluid, waardoor ze zowel voor de doorgewinterde metalhead als voor de nieuwkomer toegankelijk zijn. Met ‘Absolved In Fire’ en ‘A Soul Unbound’ heeft Winterfylleth nummers die de afgelopen tours uitgegroeid zijn tot vaste waarden, maar ook relatief nieuwe nummers als titeltrack ‘Reckoning Dawn’ klinken live een stuk levendiger.

Hoewel de heren van het Britse Conjurer eerder dit jaar pas hun tweede album hebben uitgebracht, heeft de band in de tussentijd een aardige reputatie opgebouwd. Daarnaast wisten ze met Páthos de hoge verwachtingen prima waar te maken. Live doen ze dat vandaag ook. Het genre? Wie het weet mag het zeggen: we horen black metal, veel hardcore, progressieve death metal á la Gojira en verraderlijke intermezzo’s. Dat alles wordt gemengd tot een bijzondere agressieve en aanstekelijke mix. Alle twijfels van het publiek worden achteloos weggenomen: de eerste verrassing van het festival is een feit.

De black metal van Gaerea doet meer dan eens denken aan het werk van Behemoth, al neigt de presentatie op het podium ook wel naar Ghost. De Portugezen brachten een maand geleden hun derde langspeler Mirage uit en laten daar vanavond aardig wat nummers van horen. De band kent echter een valse start: ‘Conspiranoia’ klinkt lang niet zo scherp als dat ze het op Limbo hebben vastgelegd. Gelukkig weet de band zich al snel te herpakken en klinkt nieuw werk als ‘Mantle’ vandaag heel erg goed. Het levert een vermakelijke liveshow op.

We blijven nog even in de Mediterraanse sferen met Buñuel. De Italiaanse groep brengt uitdagende noise rock met een fijne post punk vibe, maar afgaande op het publiek in de zaal stonden ze niet bij iedereen op het must-see lijstje. Wie er echter wel staat wordt getrakteerd op een show zo vet dat het bijna uit de speakers druipt. Eerder dit jaar completeerde ze hun trilogie met het album Killers Like Us, maar behalve nieuwe tracks als ‘Hornets’ worden ook schurende oldies als ‘Dump Truck’ gespeeld. Muzikaal klopt alles al tot in de puntjes, maar frontman Eugene Robinson brengt de nummers echt tot leven. Een van de fijnste bands op deze eerste dag!

Drie jaar na de show van Gaahls WYRD als support van het Mayhem, is de Noorse formatie terug in Doornroosje. Frontman Gaahl, onder meer bekend van zijn werk als frontman van Gorgoroth (en het daaruit voortkomende God Seed), trekt veel bekijks, maar wandelt muzikaal nauwelijks buiten de gebaande paden. Daarbij komt dat de frontman niet al te enthousiast over het podium sjokt, waardoor het vooral bij een show voor de echte fan blijft. Met nummers van zowel recent werk als covers uit het Gorgoroth/God Seed-tijdperk is er voor deze liefhebbers genoeg te genieten, maar echt vuurwerk blijft vandaag uit.

Je zou zeggen dat je het tijdens de betreffende verbouwing doet, maar bij Doornroosje testen ze de fundering tijdens Soulcrusher. Het Tilburgse Ggu:ll zorgt met een combinatie van kneiterzware doomriffs en bijbehorende drone-elementen voor een enorme muur van geluid. Op veel variatie en tempowisselingen kun je de band niet betrappen, maar als ze er zijn, dan zijn ze altijd op sleutelmomenten in de set. Of ze nou ‘Falter’ spelen of juist het recentere ‘Hoon’, het publiek laat zich 50 minuten lang overdonderen. Mits je niet de Paarse Zaal uit getrild bent.

Net als Gaahl is ook Ihsahn, artiestennaam van Vegard Sverre Tveitan, een bekende in de black metalwereld. Hij werd bekend als frontman van Emperor, een belangrijke band uit de vroege Noorse black metal scene. De muziek die hij nu onder zijn eigen naam maakt is echter een stuk gevarieerder: we horen nog steeds black metal, progressieve metal en stukken die nog het beste als power metal omschreven kunnen worden. Hiermee doet hij nadrukkelijk een gooi naar de meest gevarieerde set van de dag, maar juist dat lijkt hem parten te spelen. Want hoewel we variatie toejuichen, gaat de muziek van Ihsahn erg van de hak op de tak. Ook het publiek lijkt het moeilijk te behappen te vinden: hoewel hij gedurende de set steeds meer mensen in beweging krijgt, blijven de golven van headbangers zoals bij Gaahls WYRD uit. Tussen de regels door komen er echter wel dijken van nummers langs. Zo zijn de nummers van het album Arktis (2016) die gespeeld worden erg goed en is ‘Stridig’ (van de Telemark ep uit 2020) het hoogtepunt van de set. Over het vertoonde spel mag ook niks gezegd worden: zowel Tveitan zelf als de rest van de band spelen erg goed.

Ieder jaar zijn er wel acts waarbij de kleinere Paarse Zaal ruim voor aanvang uitpuilt. Dit jaar is dat bij Spectral Wound voor het eerst het geval: zou de experimenteerdrift van Ihsahn er iets mee te maken kunnen hebben? Het daarop afschuiven zou niet eerlijk zijn ten opzichte van de Canadese black metalformatie, want zij weten het publiek 40 minuten in hun greep te houden. De hoofdrol is vandaag voor het album A Diabolic Thirst (2021). Vernieuwend is het zeker niet, maar de band komt wel behoorlijk scherp en overtuigend uit de hoek.

Met het nieuwe album Heavy Pendulum op zak sluit Cave In vandaag de Rode Zaal af. De Amerikaanse band draait alweer bijna 25 jaar mee, waarin het van vroege metalcore al snel meer richting de progressieve/sludge metal is bewogen. Al tijdens opener ‘New Reality’ valt op dat alle gitaristen met veel plezier op het podium staan, en dat enthousiasme houden ze eigenlijk het hele uur vast. Tweede nummer ‘Blood Spiller’, dat met enige fantasie ook op een Mastodon-album had kunnen staan, is een heerlijk visitekaartje van het laatste album en de band in het algemeen. Niet ieder nummer is een voltreffer: zo valt ‘Blinded By A Blaze’ halverwege de set wel enigszins tegen. En hoewel ‘Wavering Angels’ misschien niet het beste nummer van de nieuwe plaat is, is het mooi dat ze bij dit nummer nog even stil staan bij Caleb Scofield: de oud-frontman van de band had tot zijn overlijden een belangrijk aandeel in de sound van de groep. Hoewel er wordt gevraagd of we toe zijn aan some old shit, blijft het aandeel van oudere nummers redelijk beperkt. Maar dat is met een album als Heavy Pendulum geen enkel probleem.  

De afgelopen jaren is gebleken dat de uitsmijters van Soulcrusher nogal eens uit kunnen groeien tot verrassingen of hoogtepunten. Hellripper weet die traditie wel voort te zetten. De band rond de Brit James McBain laat zich inspireren door ouderwetse black en speedmetal en de invloeden van bands als Motörhead, Judas Priest en Venom zijn dan ook duidelijk te horen. Het werkt weer heel goed: nummers als ’Demdike’, ‘Bastard of Hades’ en ‘From Hell’ blijven misschien net iets te dicht bij de inspiratiebronnen, maar ze luisteren daardoor makkelijk weg en vallen zo laat op de dag (of vroeg in de nacht, zo u wilt) perfect op hun plaats. Tel daarbij de enthousiaste frontman McBain op en de eerste dag wordt op een geslaagde manier afgesloten.