Awakenings kraakt de festival-formule

Het is het eerste dat in het oog springt als je binnenkomt: de Around The World, een zestig meter hoge zweefmolen die boven alle stages uittorent. Die zijn vaste prik op Awakenings, dit jaar is-ie het gigantische middelpunt van het grootste terrein dat Awakenings ooit heeft bestierd. Waag je je aan zo’n zweefritje, dan heb je een uitstekend overzicht op de Beekse Bergen, waar vandaag 50.000(!) bezoekers onder je rondkrioelen langs de elf podia die Awakenings voor dit weekend uit de grond heeft gestampt.

Dit is hoe Awakenings zijn verjaardag viert: een nieuw zomerfestival van vrijdagmiddag tot zondagnacht, zijn eerste driedaagse mét camping, zoals we kennen van de popfestivals op dit terrein, WOO HAH! en Best Kept Secret. Het is indrukwekkend hoe Awakenings het gebied in één editie getemd heeft, wat voor monsterlijke productie hier voor één weekend is opgetuigd. Ieder hoekje en gaatje van het terrein wordt benut. Laten we een wandeling nemen vanaf de imposante stages aan de noordkant, langs de technoloods en de nep-Gashouder (met discobol!), verder de bosjes in. Kom uit bij de piepkleine illegale bosrave-stage van het Haagse radiostation Future Intel, richting de gezellige zandbak waar dj’s als Avalon Emerson en Call Super vandaag draaien. Loop vanuit daar over het brede pad richting het midden van het terrein naar de zweefmolen, en je komt bij nog zo’n massieve loods vol lichtinstallaties. Of loop via de waterkant over de promenade richting het blok aan de waterkant, om uiteindelijk via die bij de gigantische zuidelijke main te eindigen. Daar staat Ida Engberg rechtdoorzee te knallen, bij het podium waar Drumcode de klok slaat, met Adam Beyer vanavond als afsluiter. Weer valt het stage design op, met 3D-kubussen die in elkaar haken als een Escher-schilderij. Vanavond bij Joseph Capriati zullen die fel oplichten door de flitslampen, en de LED-schermen waarop visuals als lava zullen klotsen.

Goed, er is hier en daar nog een plooi glad te strijken. Door de hoeveelheid stages lekt het geluid soms door, wat vooral in de breaks opvalt, en blijft het bij een boel stages vaak net te rustig. Bij de stage aan het water, waar de looppaden smal zijn, zijn de publieksstromen nog niet helemaal onder controle. Zo ontstaat er om half zes al een klein verkeersinfarct in de looppaden bij Rebekah, de Britse geweldenaar die daar om half zes al volop staat te rammen op 155 bpm.

En dan is er nog de C, een eclectisch geprogrammeerde zandbak met een paar leftfield namen. In het namiddagzonnetje valt de set van de Chileense Paula Tape nog goed. Iedere keer dat ze er zo’n warmbloedig percussiebommetje opgooit wordt er vrolijk met de waaiers gewapperd. Maar vanaf het moment dat Avalon Emerson er een Mary J Blige track opgooit begint het aardig leeg te lopen, tegen de tijd dat ze bij garage, een nieuwe eigen productie en Laurie Anderson’s ‘O Superman’ belandt is het echt deprimerend leeg, en vervolgens staat Call Super er voor een paardenkop te draaien. Op festivals als Lente Kabinet en Wildeburg gelden ze als underground royalty, hier moeten ze het opnemen tegen de techno-geweldenaren, de vaste Awakenings-gasten en de hete AAA-kanonnen. Als het C-podium dan ook nog in een uithoekje van het terrein is verstopt, blijken er weinig mensen speciaal voor hen op te komen dagen. Echt cool dat Awakenings het probeert met zulke spannende namen, maar op deze stage slaat het behoorlijk dood.

Want ja, Awakenings is nu eenmaal een festival van de grote namen en de regulars. Hier komen mensen om Speedy J te zien knallen met een klassieke technoset. Met ratelende snares krijgt-ie een gast vooraan helemaal gek, die wapperend met zijn armen op de boxen springt en vervolgens door een bewaker naar beneden wordt gehaald. Of voor Sven Väth, die bij de noordelijke main relatief gezellig staat te draaien. Op die ninja-chants die hij door een klassieke pianohousetune mixt kun je uitstekend je karatekicks oefenen. Oh, en dan is er natuurlijk nog Nina Kraviz, die afsluit aan de waterkant. Ze wordt weer eens gehuld in controverse. Haar nietszeggende statements over de Russische invasie van Oekraïne werden haar niet in dank afgenomen, er circuleren verhalen dat ze pro-Putin zou zijn, en een boel festivals zouden hun vingers niet branden aan zo’n boeking. Awakenings zegt verhaal bij haar te hebben gehaald, en daarmee is de kous af. Het ligt natuurlijk ook ingewikkeld. Is ze écht pro-Putin, of durft ze zich gewoon niet uit te spreken? Je krijgt de waarheid toch niet boven tafel, in ieder geval niet publiekelijk. Toch blijft het opmerkelijk dat ze hier staat, en dat het hier de normaalste zaak van de wereld lijkt.

Maar ook onder die AAA-categorie is er genoeg te zien. Neem bijvoorbeeld Talismann, de credible Amsterdammer die we ook wel kennen als Makam. Hij draait het soort techno dat via de illegale raves in de coronaperiode nog populairder is geworden: kaal, snel en heel hard, maar toch zeker behoorlijk groovy. En Bjarki laat zijn sympathiekste gezicht zien. Naast zijn afsluitende set in één van de loodsen komt-ie buurten bij de Future Intel-bosrave, waar hij tussen zijn stevige platen vol wilde breaks ook wat papi-reggaeton sandwitcht. Een hele goede debutant is Cera Khin, een Tunesische dj die via het Berlijnse circuit is doorgebroken. Ze is een piepkleine vrouw met sneeuwwit engelenhaar dat om haar gezicht valt als een sluier, maar ze komt met grof geschut. Nucleaire techno vol hardcorekicks, die ze best snel doormixt, met potsierlijke tempoversnellingen en veel kleine breaks. Het werkt onwijs goed, en onder het dak wordt het zo warm dat je je shirt maar beter kan uittrekken.  

Uitstekend moment om nog even stil te staan bij de uitdossingen die je op Awakenings aantreft. Er zijn kinky types met leren harnassen en assless netpanty’s, mannen met kimono’s en cowboylaarzen, een gast met een lolly-sjerp die vanavond sowieso vrienden gaat maken bij de camping, mensen in witte shirts en opgepompte gasten die eruit zien alsof ze fitness-influencer Joel Beukers op de voet volgen (hijzelf trouwens ook, met een Reinier Zonneveld-blouseje dat om z’n borstkas spant). Die zie je vanavond natuurlijk weer, als Reinier Zonneveld de noordelijke main afsluit, maar de leukste samenkomst van al dat publiek zie je bij Rødhåd, de Berlijnse kameleon die net zo goed op z’n plaats is in De School als op Awakenings. Hij takelt het publiek richting de nacht met zijn stevige doch subtiele looptechno. Het is z'n handelsmerk: platen die je zo op het gehoor moeilijk kunt onderscheiden, maar die samen één en al vibe zijn. Grappig om te zien hoe dat brede publiek totaal voor zijn smaakvolle Berghain-vibe valt. Vooraan staat een gast met een ballon-giraffe om zijn hoofd geknoopt aan te pappen met een meisje in een fetisj-pakje en zwarte lippenstift, en samen staan ze keihard te dansen.

Daarna trekken grote volksstromen richting Adam Beyer, Reinier Zonneveld, Nina Kraviz, en al die dj’s die de andere stages mogen afsluiten, en is het tijd om huiswaarts te gaan, met een buschauffeur die in de partybus iets te enthousiast de Snollebollekes aanzet. Zondag weer een dag, en anders volgend jaar, want vanaf nu is het zomerfestival van Awakenings vaste prik in de festivalkalender – en wedden dat ze tegen die tijd wel wéér een manier hebben gevonden om te groeien?