Het is 1992. Hiphop in Nederland bestaat nog amper als een rapgroep uit Amsterdam Osdorp een track uitbrengt die binnen de kortste keren iedere middelbare scholier uit zijn hoofd kent: 'Ik zat in tram 5 en mijn lul stond stijf want naast mij zat een lekker wijf…' enzovoorts enzoverder. Over blikkerige hardcore beats rapte Def P van de Osdorp Posse over oude vrouwtjes neerknallen en kerken in de fik steken. ‘Moordenaars’ heet het nummer. Rooie oortjes gegarandeerd, want zoiets was ongekend. Dat was natuurlijk maar gein, want in het echt waren de jongens van Osdorp Posse natuurlijk helemaal geen moordenaars, ze vonden het gewoon leuk om overal tegenaan te trappen. En omdat ze dat in het Nederlands deden - motherfucker werd moederneuker - kon je elk woord begrijpen. En dat ze dat ook nog eens brachten met een punk attitude (of eigenlijk: metal) vonden de kids vet.
Het is bijna niet voor te stellen hoe belangrijk die switch naar de eigen taal was. Tot aan Osdorp Posse was hiphop in Nederland min of meer een kopie van Amerikaanse voorbeelden, de Nederlandse taal maakte het iets van onszelf. Onze steden, van onze wijken, onze verhalen. En dat terwijl de OP op elk andere vlak hiphop purist pur sang was. Het was Extince liet horen dat je in het Nederlands ook soepel kon vloeien, Osdorp dat de Nederlandse taal inzette als klap op je bek. En dat werkte. Binnen een paar jaar speelde Osdorp Posse op de grootste festivals van Nederland, inclusief die ene legendarische keer op Lowlands dat er zoveel fans op het podium klommen dat de constructie dreigde in te storten. Osdorp Posse werd de grootste underdog van Nederland.
Grimmige underdogs
Zelfs nadat ze in 1996 de Popprijs wonnen bleef Osdorp Posse de underdog, tot aan hun afscheid in 2009. Grimmige underdogs. 'Moordenaars' kun je dertig jaar later alleen maar terughoren als de grappige plaat zoals ie ook bedoeld was, maar de kern van Osdorp Posse was helemaal niet grappig. Al denkt de groep daar zelf misschien anders over. Neem bijvoorbeeld de over de top vrouwonvriendelijkheid op het debuutalbum. Ze doen het erom, want direct na 'Pak Die Snol' (nou nou) volgt een karikatuur van vrouwenhaat, die zelfs als titel 'Vrouwonvriendelijk' heeft. ‘Beste snollen, hoe vaak moet ik van die tuthola's als jullie niet zeggen dat de Osdorp Posse niet vrouwonvriendelijk is maar bitchonvriendelijk. Al jullie wijven die het verschil niet zien tussen een meisje en een bitch, willen dat gewoon niet zien omdat jullie zelf bitchen zijn.’ Alsof min keer min plus zou moeten worden. Dat is natuurlijk helemaal niet het geval, maar vermoedelijk vonden we dat in die tijd nog razend grappig. De OP is altijd jongensmuziek geweest, want hard, rof en niet voor watjes.
Voor de gemiddelde muzikant sodemieterde de wereld in elkaar tijdens de coronacrisis. Alles waar ze al die jaren zo hard voor hadden gewerkt was ineens niets meer waard. Maar voor Def P, de grondlegger van de Nederlandstalige rap en Complotrapper des Vaderlands, vielen juist alle puzzelstukjes in elkaar.
Ghetto'tje spelen
Wat opvalt als je die oude Osdorp platen terugluistert - ze volgden elkaar in rap tempo op - is dat Def P zo kwaad en verongelijkt is. Over alles. Over klaplopers die hun uitkering misbruiken, over junks die hun leven verkloten en de straat (zíjn straat) onveilig maken, over gelovigen en dj's die wacke poprap en house draaien om ‘geile snollen’ te plezieren. En al vanaf het allereerste begin heeft hij het gevoel dat hij gecensureerd wordt, dat de waarheid niet gehoord mag worden. In 'Censuur' uit 1992 klinkt het: 'De harde waarheid, die wordt gecensureerd, dus eigenlijk zeg je: de waarheid is verkeerd.'
'Politici zijn bang voor muzikanten
En de grote invloed op hun verwanten
Realistische platen over seks en dood
En geweld en drugs en geld en nood
En discriminatie, haat en onrecht
Beschrijf dat liever niet want dat is slecht
Woorden die je niet mag horen, draaien zij achterstevoren
Want kennis wordt geboren zodra jouw oren dit horen'
Er zijn twee dominante factoren achter die repressie van Osdorp Posse's waarheid: de politieke elite, en de commerciële muziekindustrie. En oh ja, de media. VPRO-collega Lotje IJzermans wordt op het tweede Osdorp album op de korrel genomen als ze het waagt de OP te beschuldigen van 'ghetto'tje spelen'. Zelfs de omroep die in die tijd het meest open stond voor hiphop werd tot vijand verklaard. 'Kaaskopkut hou je smoel!' knalt Def P in haar gezicht. 'Godverdomme weet jij de neuk veel!' In eerste instantie gaat het nog over muziekmedia die Osdorp Posse niet willen draaien, maar in de loop der jaren gaat het Def P steeds meer om de mainstream media in het algemeen.
Serieuzere platen
Maar het gekke is: Osdorp Posse's songs gaan in die tijd veel meer over 'het gevoel' dat de waarheid niet gezegd mag worden dan over die waarheid zelf. Goed, goed, die mag niet gehoord worden. Met het album wordt duidelijker wat Def P daar nou precies mee bedoelt. In korte tijd brengt Osdorp Posse twee albums uit die voor de echte landelijke doorbraak zorgen: Afslag Osdorp en Geendagsvlieg. Het zijn serieuzere platen waarin Def P echt wat probeert te vertellen over bijvoorbeeld sociale ongelijkheid en machtssystemen. Hij vertelt zijn verhalen vanuit het perspectief van de onderklasse, die keihard moet werken om overeind te blijven. Daar komt ook die hardheid vandaan: als je je zwak toont, word je vermorzeld door het systeem. Je moet knokken.
Op Geendagsvlieg treffen we Def P op zijn meest cynisch, als hij uitzoomt en de wereld ziet als een overvolle bol waar mensen niet anders kunnen dan elkaar de tent uit vechten:
Mensen, alle mensen! Al die waardeloze mensen
hoeveel van die mensen kunnen wij onszelf wensen
Alle problemen op deze aardbol
is er eigenlijk één, die bol is te vol
Hongersnood, woningnood, en werkeloosheid
We drijven elkaar tot irritatie en boosheid
Mensen in blokkendozen op elkaars lip.
muur aan muur, buur aan buur. Hier volgt een tip:
Als je geeft om de toekomst van de mens en welzijn
denkt dan eerst bewust voor je fokt als een konijn
Want een menselijke mixomatose voorkomen
is beter dan genezen, maar blijf maar dromen
Wie is er nou gek?
Rond de eeuwwisseling zoomt hij nog wat verder uit, niet toevallig de tijd dat het internet opkomt en het adagio van de huidige golf overheidssceptici geboren wordt: doe je eigen onderzoek. Op Def P's eerste soloplaat Cryptokilostijl uit 1999 duikt hij voor het eerst de diepte in op 'Annunaki', een befaamde complotmythe over een oeroude buitenaardse elite die aan de oorsprong stond van het menselijk ras. Sterker nog: het album erna is een compleet conceptalbum slash hoorspel over dat bizarre verhaal: Het Ware Aardverhaal.
Pure science fiction, maar Def P graaft graag diep, op zoek naar het waarheidsgehalte van dit soort mythes. Ze hebben van jongs af aan zijn interesse gehad, verhalen over buitenaards leven, vertelde hij een jaar of anderhalf geleden in de podcast Verdekte Tralies, een podcast die veelal over complottheorieën gaat. ‘Ik weet nog dat ik een jaartje of zeven was, en ik kon net een beetje lezen, dat ik in de boekenkast van mijn ouders een dik boek vond over buitenaards leven. Er stonden allemaal plaatjes in, ik zag allemaal vliegende schotels, rassen van aliens met allemaal verhaaltjes erbij. Ik was een klein kindje en ik geloofde alles wat in dat boek stond. Ik dacht: dat is echt. Dat heeft me nooit meer losgelaten. Vanaf dat moment heb ik alles wat met UFO’s en aliens te maken heeft verslonden. Het is voor mij op een gegeven moment een soort sport geworden om juist bij de dingen waar je nooit echt zekerheid over kan krijgen zoveel mogelijk uit te zoeken hoeveel ervan waar is. Dat vind ik gewoon leuk, en dat heb ik altijd gedaan zonder dat er een vuiltje aan de lucht was. Nu zitten we in de coronatijd. Als je nou zegt dat je je bezig houdt met complettheorieën, krijg je meteen een stempel wappie, waus, complotgek. Maar heel veel complotten zijn toch echt wel de moeite waard om te onderzoeken, want de wereld hangt aan elkaar van complotten. Dus wie is er nou gek?’
Alle vinkjes
In 2001, een half jaartje voor 9-11 (waar Def P, je raadt het al, niet in gelooft), zullen de meeste mensen afgehaakt zijn bij Def P's Ware Aardverhaal. Maar zoals hij zelf al aangeeft is een directe lijn richting de coronasceptici van nu eenvoudig te trekken. Midden in de crisis, in 2020, verscheen Def P op vermoedelijk het meest onverhulde coronacomplotalbum uit de Nederlandse popmuziek: Perceptie Deceptie van Verkeerd Verbonden. Het kruist alle vinkjes af: machtswellustige politici sluiten een pact met farmaceuten die uit zijn op geld, het gaat over Soros en de Cabal, over big tech bedrijven die bakken met geld verdienen aan nepnieuws. De waarheid moet onderdrukt worden met 'angst' als wapen. De machtige elites van de wereld hebben maar één belang, en dat is het volk onder de duim houden. En het mondkapje, dat is een muilkorf.
Def P is natuurlijk niet de enige die in die hoek van het coronadomein belandde. Keer op keer ging het over geweldsfantasieën en absurde complotten in de podcast van Lange Frans, net zo lang tot YouTube ingreep en zijn account verwijderde. Op het Perceptie Deceptie album is ook een interviewfragment te horen van Sven Hulleman, die extremistische ‘journalist’ die bij Lange Frans verkondigde dat het pedonetwerk reikt tot aan de bovenste regionen van de Nederlandse politiek. Het Hulleman fragment dat Def P en zijn makkers gebruiken gaat een stuk minder ver, en Def P lijkt ook veel minder geradicaliseerd dan Lange Frans. Nee, hij is eerder consistent. De huidige crisis brengt alles boven wat hij al dertig jaar roept. Def P is ook geen corona-ontkenner (wel een vaccin-scepticus), maar hij is ervan overtuigd dat politici en farmaceuten maximaal gebruik maken van een crisis die ze op een presenteerblaadje aangereikt kregen. Daarmee schurkt hij behoorlijk dicht tegen het idioom van het waanzinnige Café Weltschmerz aan, maar hij is ook weer te eigenwijs om zich er door te laten opslokken. Hij zat er in elk geval nooit aan tafel.
Gedateerd
Osdorp Posse's invloed op de Nederlandse hiphop van nu is niet meer zo groot. Dat komt vooral door de ouderwetse manier van rappen van Def P - rechtdoor en houterig. En ook de rock/metal-vibe van de producties klinkt eindeloos ver van de soepele Caribische vibe van de hedendaagse hiphop. Osdorp Posse klinkt anno nu gedateerd. Maar Def P verdient wel degelijk credits voor de vasthoudendheid waarmee hij zijn verhalen vertelt. Altijd al heeft hij afgegeven op de hersenloosheid van poprappers die alleen maar rappen over wat ze doen in de club. Def P is in zijn piepkleine eigen hoekje de meest uitbundige theorieën aan het verkondigen, maar hij staat tenminste niet met zijn mond vol tanden.