Dekmantel zaterdag: roze wolkjes en sets vol fun Dekmantel zaterdag: roze wolkjes en sets vol fun

Fun fact: slechts een keer eerder draaide Job Jobse op Dekmantel in het Amsterdamse Bos, omdat het altijd gelijk valt met z’n lievelingsfestival Nachtdigital. In 2017 was-ie er dus wel, en deed hij twee megabelangrijke sets: eentje op de mainstage en eentje als afsluiter van de Boiler Room (waar hij als Amsterdamse golden boy zegevierde en een nog bredere doorbraak forceerde!). Die hele tijd brandde in zijn zak de ring waarmee hij de liefde van zijn leven een dag later ten huwelijk zou vragen op Nachtdigital. (En natuurlijk zei die ‘ja!’, we konden het allemaal volgen op z’n Instagram).

Vandaag de dag heeft Job een nieuwe vlam op zak mee naar de mainstage als subheadliner van de Dekmantel-zaterdag. Michael, heet-ie, Michael John Wells. Ehm, wie dat is? Een Brit die in de nineties onder de naam Force Mass Motion een stel totaal vergeten trancey houseplaten vol powerdiva’s produceerde. Job is tot over z’n oren verliefd op die platen, zoveel is duidelijk. Hij draait er alleen al in de eerste twintig minuten drie van Force Mass Motion, staat met een cute glimlach heen en weer te hupsen en kijkt over dat grote veld uit. Zou-ie zien dat een stel Britten daar halverwege het veld echt apeshit gaan, elke break elkaar in de armen vliegen?

Job, dat zagen we ook op DGTL en Wildeburg, heeft de afgelopen paar jaar een totaal eigen hoek gevonden van nineties tranceplaten die niemand meer kent, die in de hoogtijdagen ook geen grote hits zijn geworden en nu toch de nostalgiekwab in de hersenen weten te prikkelen zonder oubollig, gedateerd of al te kitscherig te klinken. Het zijn platen die wel degelijk bigroom genoeg klinken voor zo’n giga-stage, maar waar hij op DGTL echt venijnige hardtrance draaide, blaast hij vandaag een grote roze wolk op met zijn tunes. Hij trommelt de ene na de andere zanger en zangeres op die van de daken schreeuwt hoe verliefd ze wel niet is. Hij draait regenboogkleurige stuiterballen die overstromen van de gelukzaligheid. Hij propt er speciaal voor de Britten UK garage-trance tussen (wij wisten ook niet dat die blend bestond). En richting het einde weet hij er ook nog een Kylie-track tussen te proppen uit de korte tijd dat ze eurohouse maakte.

Echt een ontzettend leuke, sassy set, en laat die pure dj-lol nou net de rode draad zijn in deze zaterdag van Dekmantel. Je hoort het ook bij Evian Christ, de Schot die even verderop in de kleine UFO II-loods staat te draaien. Ook hij draait tranceplaten, en dan een flinke slag commerciëler dan Jobse (van Sasha’s ‘Xpander’ tot Humate’s ‘Love Stimulation’). Waarom het dan toch zoveel radicaler klinkt? Waarom zijn live- en dj-sets al een decennium lang compromisloos worden genoemd? Omdat hij het vermengt met hele duistere hardcorekicks en strobes in duizend verschillende kleuren die non-stop op volle kracht staan te blazen terwijl de hele tent vol rook is gepompt.

Het is zo hallucinant, zo intens, zo heftig dat Dekmantel een kwartier voor zijn set zelfs een pushbericht via de app stuurde: ‘Pas op, zelfs mensen die geen epilepsie hebben, zouden hier een epileptische aanval kunnen krijgen.’ Dan weet je het wel: de tent staat vol met waaghalzen die dit als de ultieme aanbeveling zien. Een dude middenin de tent hangt met zijn ogen dicht achterover en laat het over zich heen bulderen. Zijn vriendin tikt hem af en toe bezorgd op de schouder. ‘You okay?’ Waarop hij zijn ogen opent en antwoordt met een gelukzalige grijns en vrolijk knikje, om vervolgens zijn ogen weer te sluiten. En die dude heeft gewoon gelijk, Evian Christ is megasick en fun, al helemaal zodra hij opeens weirde edits van popbangers gaat draaien (vandaag o.a. Ke$ha, Usher en Charli XCX).

Je merkt het vandaag ook meteen wanneer die fun ontbreekt. Bij Palms Trax bijvoorbeeld. In 2019 sloot hij als headliner de zondag af met een uitstekende feelgoodset en melancholische slotplaat die nog steeds in het geheugen gegrift staat. Dekmantel zet dat soort zelfgecreëerde helden het liefst een editie later op een totaal onverwachte spot neer. Nu krijgt-ie dus als opener van de Selectors-stage vier uur de tijd om juist níét te pieken maar ontspannen de heupen warm te draaien. Het staat al vroeg ramvol tussen de bomen (en in die zin is deze boeking een slimme, tactische keuze van Dekmantel), maar het is niet dat die meute massaal aan het dansen is geslagen. De reden daarvoor: Palms Trax is eigenlijk niet zo’n leuke ‘selector’. Hij draait bubblegum, kwaito en slowmotion house van trompettist Dennis Mpale en in zijn set liggen Zuid-Afrika, Colombia en Italië allemaal bij elkaar om de hoek. Precies zoals je verwacht op zo’n slot, maar het zijn niet zulke vrolijkmakende selecties als Sadar Bahar en Ge-ology gisteren op dezelfde plek hadden, en het belangrijkste: hij brengt ze ook niet met het joi de vivre dat deze platen nodig hebben. Nee, dan Cinema Royale, de man die in 2004 zijn baan als configuratiebeheerder bij Heineken opzegde om fulltime obscure en minder obscure disco te gaan draaien. Hij heeft wél die glimlach van oor tot oor in de Greenhouse, terwijl hij de classic disco van John Davis de kas in zwengelt.

Maar de leukste ontdekking van de middag, dat is de manier waarop DJ Plead en Phillip Jondo elkaar vinden in The Nest. Jondo is een Duitser uit de Salon des Amateurs-kliek die veel in Amsterdam te vinden is, DJ Plead is het type dj die zijn roots verraadt door Libanese volkszangers en Midden-Oosterse trommeltunes te parkeren tussen onorthodoxe UK bass. Ze bouwen – in tegenstelling tot zo’n beetje ELKE dj op Dekmantel dit weekend – rustig op met platen die amper boven de 100 bpm uitkomen, broeierige weirdo-dancehall en dembow. Hoor je dat? In een verder totaal abstracte plaat hangen ze plagerig een synthlijntje dat wel heel bekend voorkomt. Zou het? Ja hoor. ‘Heujjjjj, Macarena!’, klinkt het opeens. Dit soort malle popedits met een beetje humor mogen dit jaar helemaal op Dekmantel, juist in de sets van de experimentelere dj’s. Zo heeft Plead in zijn arsenaal wel meer trucs. Zijn belangrijkste: een stel hele gemene, stevige trommels die ook zijn eigen producties kenmerken. Hij zet ze vandaag slechts spaarzaam in, maar elke keer met groots resultaat.

En dan zijn er nog de Nederlanders die achter de camera’s van Boiler Room gaan staan, de grote  arena waarop je niet alleen draait voor de stage voor je maar potentieel voor een miljoenenpubliek. Het is een uitstekend moment om je visitekaartje achter te laten, wat Oceanic doet met de vocale jazz van Meredith Monk en Theo Bleckmann, een stukje Rewire op Dekmantel. Uiterst bevreemdend, en toch totaal typisch. En niet lang daarna draait upsammy, de Amsterdamse Dekmantel-darling. Schijnbaar ging ze vol zelfvertrouwen haar Boiler Room in, en eigenlijk kun je zonder ook niet de platen die zij draait: zonder concessies en effectbejag. Ze draait haar kenmerkende, glasscherpe struikel-IDM, die uiterst bevreemde bubbeltjes plastic-elektronica van buttechno is al helemaal zo’n plaat waarmee ze de verkeerde stage totaal leeg zou draaien, en via een blokje zweven met melancholische breakbeats, drum ’n bass en jungle stevent ze op een schitterende laatste jankplaat af: ‘Goodbye’ van µ-Ziq. Geen crowdpleasende set, wel eentje waardoor nog meer liefhebbers van spannende elektronica upsammy in hun harten gaan sluiten.

En de set van mad miran? Sowieso spreekt het van vertrouwen dat Dekmantel haar op het schild heft als de afsluiter van de stage, die de andere dagen voor grote namen als Josey Rebelle en Call Super b2b Objekt is. Staat ze een kwartier van tevoren nog bloednerveus toe te kijken bij Lena Willikens met een agent die zelf zijn spanning ook niet kan verbergen, dan staat ze even later Boiler Room te killen met rauwe electro, breaks en vooral een hele dwingende groove, als een echte rockster. ‘This is one dj you don’t wanna fuck with,’ klinkt een bassline-track. Haar publiek ontploft, vanuit het linkerhoekje staat Objekt halsreikend toe te kijken, en ook haar agent staat breed glimlachend te dansen. Dit zou zomaar haar grote doorbraak kunnen zijn.

mad miran is het type dj dat, net als veel genre-veelvraten, graag richting het einde afkoerst op drum 'n bass en jungle. Eigenlijk werkt dat altijd als een tierelier op een festival als Dekmantel, en toch zie je vrijwel nooit dedicated drum 'n bass-dj's in het Amsterdamse Bos. Sully en Coco Bryce zullen daar wel verandering in brengen, want The Nest blijkt veel te klein voor de twee. Bas, drums en hier een simpele synthlijn of een dwingende voice-over, veel meer hebben de twee niet nodig om The Nest volledig om te keren. Vanaf de eerste kick explodeert de boel met anderhalf uur lang harde garage, jungle en drum ’n bass, die begint rond de 160 bpm en eindigt ergens voorbij Jupiter. Slaat de vlam bij een bepaalde drop nog eens extra in de pan? Natúúrlijk krijgt die plaat dan een rewind. Het gebeurt vaak juist bij de weirdere tunes, zoals deze totaal geflipte banger van Gella met baslijnen die alle kanten op wiebelen. Grappig genoeg is Coco Bryce gewoon een gast uit Breda die we in Nederland nauwelijks kennen, maar in de UK al een behoorlijke following heeft. Een totaal onverwachte, hele leuke ontdekking in de staart van de tweede dag in het Amsterdamse Bo. Nog één dag te gaan!