Het blijft een bizarre band, Gorillaz. Alleen al omdat het zo gek voelt ze een band te noemen. Eigenlijk is het een duo. Damon Albarn doet de muziek, striptekenaar Jamie Hewlett doet de visuele kant. Normaal gesproken is dat eerste belangrijker dan het tweede, bij Gorillaz is het compleet in balans. Enorme hits als ‘Feel Good Inc’ en ‘Clint Eastwood’ zouden geen hits zijn geweest, zonder het in de videoclips gecreeërde beeld van de band en zijn leden. De satanistische band Murdoc Niccals, de hiphopgeest oproepende drummer Russel Hobs, de Japanse gitariste Noodles. En natuurlijk 2-D, de wereldvreemde en door hoofdpijn geteisterde cartoonversie van Damon Albarn. Totale fictie, een absurdistische uitvergroting van de personages die popsterren vaak van zichzelf creëren om nog populairder te worden.
En toch zie je vanavond dat al die karakters wel ergens op gebaseerd zijn. Kijk eens hoe Damon Albarn al vroeg in de show door het publiek loopt. Borst naar voren, zwaaiend met de armen. Precies als 2-D in de video van ‘Dirty-Harry’. Goed ook hoe de beveiliging hem aan de lussen van zijn broek staande houdt, als hij op een hek zich over het publiek heen buigt. Of zie die bassist groteske rockposes aannemen en met zijn dunne sprinkhaanbenen rondstappen, en vergelijk dat met dat ene legendarische Grammy-optreden. Het is de kip en het ei: zijn de echte muzikanten zich gaan aanpassen aan de animaties, of zijn de animaties gemaakt met de motoriek van de muzikanten in het achterhoofd?