ADE22: Op topsnelheid finishen bij Intercell

Dag vijf. Even speel je met de gedachte om met een gembertheetje op de bank een Harry Potter film te gaan kijken. Onder zo'n dekentje. Zo'n heerlijk zacht dekentje... Zo'n hmmmmmm... NEE! Het is fokking ADE, dus je sleept het lood in je benen maar naar Intercell, om daar zoals elk jaar met I Hate Models en zijn favo dj’s een memorabele punt achter de week te zetten. De goede keuze? Misschien. Maar de leukste is het sowieso. Wie zondag de energie op weet te brengen om nog één keer uit zijn plaat te gaan bij de keiharde beuktechno van I Hate Models en kompanen, krijgt daar geen spijt van.

Want wat wordt er gefeest in de H7 Warehouse. De drukke lichtshow, het heldere geluid, de cheeky blik en dansmoves van Miley Serious: alles staat klaar om een laatste flinke slinger aan het weekend te geven. Ze draait oorverdovende techno – dat doet vanavond iedereen – maar dat houdt ze wel lekker luchtig. Met knipoogjes in de vorm van deze rock-techno track van Tube Tech, of deze overvolle tune over backflips waarin je steeds een soort F1-auto hoort optrekken. Wat? Maakt niet uit, het werkt als een trein. De eerste shirts gaan uit. Bam! Bam! Bam! Er staat ‘no flash please’ op de zaaldeur, maar binnen draait de stroboscoop overuren. Alsof je middenin een onweerswolk staat te dansen. Bam! Bam! Je hoort de bekende sis van een rookmachine en ziet even helemaal niks meer. Bam! Bam! Bam! Wacht, welke dag was het ook alweer?

DJ Gigola en MCR-T spelen nog een energieke b2b set – waarin MCR-T laat zien ook een sicke MC te zijn – en D.Dan blaast letterlijk bijna de speakers op met deze tranceplaat, maar nergens gaat het dak er zo hard af als bij I Hate Models zelf. De Fransman neemt de laatste 2,5 uur voor zijn rekening. In zijn blote bast en met zijn kenmerkende mondkapje op, stuitert hij bijna de booth uit. En met zijn handen achter zijn rug beweegt hij keihard zijn schouders heen en weer op dit soort heftigheden. Een tandje erbij in alle opzichten. 

Wie buiten even de intensiteit komt ontvluchten, ziet het enthousiasme op de gezichtjes plaatsmaken voor (over)vermoeidheid. Het einde nadert, het bed lonkt. Een uitgetelde maar tevreden jongen met zijn t-shirt om zijn middel en een peuk in zijn mondhoek heeft alvast een plan van aanpak bedacht. ‘Ik denk dat ik gewoon een jaar ga nemen om bij te komen’, zegt hij plechtig tegen zijn vriend. ‘En dan volgend jaar weer.’