Album van de Week (43): Smino
NØIR is een intieme ode aan seks en echte liefde
'Ik ben een muzikant, geen filosoof. Als mensen mijn shit horen, worden ze blij. Dat is waar ik naar op zoek ben. I'm not trying to make no deep-ass album.' Zo omschrijft Christopher Smith Jr., beter bekend als Smino, zijn tweede album NØIR (met de Ø van BLØF). En ja, het eerste wat opvalt aan die plaat is de goeie vibe: NØIR zit vol midtempo sex jams over op de bank hangen met je vriendin, of op de vloer, of in een hotel, of in de auto.
De 27-jarige rapper vormt samen met producer Monte Booker en zangeres Ravyn Lenae het hart van de Zero Fatigue crew, die vanuit Chicago steeds invloedrijker wordt. Smino werkte al samen met Noname en Mick Jenkins, en zowel SZA als T-Pain namen hem al mee op tour.
Smino en Monte doorspekken hun hiphoptracks met R&B, warm en sensueel maar niet gladjes of macho. De zwoele stem van Smino's vriendin, zangeres Jean Deaux, lokt je op track een al dichterbij, rustgevend als een ASMR-video. En NØIR behoudt die intimiteit: het zit vol gekke kraakjes, tikjes, koortjes. Smino schudt op zo ongeveer elke track wel weer een andere flow of of stem uit z'n mouw, en gebruikt die om charmante kleine anekdotes te vertellen over z'n leven, en de liefde in het bijzonder.
NØIR is filmisch in de manier waarop het alledaagse situaties verheft tot romantiek. Samen enge films kijken en kipnuggets eten, een make-upvlek op zijn nieuwe witte t-shirt, iets moois voor haar kopen uit Rihanna's lingerielijn als hij iets goed te maken heeft, met z'n tweeën een jointje roken. Al die liedjes over seks en liefde zijn geen uitsloverij, maar echte scènes uit een relatie: 'Not being dramatic, life cinematic' ('HOOPTI').
Smino doet zichzelf met die eerste opmerking eigenlijk tekort. Goed, een filosofische theorie valt er uit NØIR niet te destilleren, maar zijn portret van de liefde is wel raak: soms simpel, soms ingewikkeld, soms pure lust en soms iets diepers dan dat.