PP18: The Script laat zien dat de kracht van herhaling niet altijd werkt
Ieren blijken ook vierde keer in Landgraaf onverminderd tenenkrommend
De vierde keer The Script in acht jaar. Dat is vaak. Helemaal als je vandaag weer ziet hoe vreselijk die band is.
Kijk. Er is een hoop aardige dingen te zeggen over de Ierse band The Script. Ze zijn succesvol: knap. Ze beginnen de show met een compilatie webcambeelden van mensen die uitleggen wat hun definitie van vrijheid is: daar zitten belangrijke dingen tussen. Ze nemen entertainment serieus en laten niets aan het toeval over: ze hebben zelfs een eigen opblaasstroopwafel meegebracht om spontaan op te gaan crowdsurfen. Ze hebben ook schrikbarend veel hits. En ze brengen het geloofwaardig.
Dat laatste is natuurlijk gelogen. The Script blinkt namelijk het meest uit in ongeloofwaardigheid. Werkelijk alles voelt opportunistisch. Neem bijvoorbeeld die stukjes rap, waar de gitarist en de zanger elkaar dubbelen of inhaken. Urban is namelijk aan de hand. Of neem de teksten. ‘Where's the good in goodbye? Where's the nice in nice try? Where's the "us" in trust gone? Where's the soul in soldier on?’ Een scholier die een poëziewedstrijd van een middelgrote gemeente gewonnen heeft en nu zijn pijnlijk ondiepe diepgang mag voordragen onder een systeemplafond. Een vol Pinkpopveld can't be wrong natuurlijk. Maar The Script is niet oké.
HET MOMENT
In 2011 was het een dingetje. In 2013 ook. In 2015 gebeurde het weer. En nu in 2018 mag er weer een beveiliger mee doen met het toneelstukje waar de zanger onverwacht het veld in rent, wil crowdsurden, door de beveiliger teruggetrokken wordt en vervolgens diezelfde beveiliger eruit sprint op weg terug naar het podium. Soms zit de kracht van een goede grap in de herhaling. Lang niet altijd.
Volg Pinkpop op de voet in het dossier