BKS22: Kikagaku Moyo: vakmanschap van zeldzame klasse

Als je tien minuten voor de eindtijd een band hoort zeggen dat het laatste nummer is aangebroken, dan weet je al met wat voor soort muziek je te maken hebt. Je hebt daar niet een hele show voor nodig, die loeigrote sitar aan het begin geeft het ook al weg.

Pure psychedelische rock dus die de voeten diep in de seventies-aarde heeft met (latere) The Doors en Deep Purple, inspiratie haalt uit oude, Oosterse muziek en met moderne middelen een sound kan neerzetten die je direct uitnodigt om mee op reis te gaan. Want dat kan Kikagaku Moyo als geen ander. In een vrijwel volledig instrumentale set is de communicatie met het publiek én onderling minimaal. 

Het is de voorlaatste keer dat de band uit Tokio in Nederland is te zien. Dit is de ‘Farewell Tour’ die nog op 22 juni Paradiso aandoet, een van de weinige dingen die de band tussendoor wél nog even terugkoppelt aan het publiek. Buiten dat praatje om is het alleen maar een feest van jewelste; lange, uitgesponnen nummers kennen meestal niet eens een akkoordenschema. Alleen de grondtoon fungeert als stam, daarom heen wordt met liefde geweven. Een prachtige verdienste ook: Kikagaku Moyo neemt je mee op wereldreis, maar het is moeilijk zeggen waarheen. Is het Oost-Aziatisch? Indisch? Arabisch? Death Valley? Misschien wel alles tegelijk?

Nog zoiets gaafs; de band beheerst de kunst van het gaspedaal loslaten als geen ander. Met spaarzame drums en goed geplaatste percussie kun je niet veel anders dan helemaal opgaan in de rust. Ben je net op de bodem aanbeland, dan zullen deze Japanners je op het juiste moment weer naar de oppervlakte halen. Er wordt gesprongen, mensen klappen voor solo’s en als de band klaar is, klinkt er luid applaus. Zelfs lang nadat Kikagaku Moyo het podium heeft verlaten, begint een groep mensen opnieuw te juichen waarop, een aantal mensen zelfs mensen terugkeert naar The Secret. Zo goed? Zo goed.

Kijk alle concertopnames terug via YouTube