Fred again.. brengt festivaleuforie naar AFAS Live

‘This is my biggest solo show ever’, gooit Fred halverwege zijn show een stampvolle AFAS in. Een halfjaar geleden stond de hyperactieve stuiterbal van een producer met zijn eerste show op Nederlandse bodem nog in het middelgrote zaaltje van de Melkweg, in de periode dat ‘Marea (we’ve lost dancing)’ uitgroeide tot mega-anthem. Een overspoelde Heineken op Lowlands later is zijn publiek zo ongeveer vertienvoudigd.

Dat begint al in de rij, die bestaat uit zo’n beetje heel feestvierend Amsterdam: teleurgestelde WK-kijkers, hippe Duitsers en vooral grote groepen Britten – meiden in full glam, jongens in boonie hats, die ondanks hun liefde voor queueing voor Fred again.. toch even over de dranghekken heenspringen, om hopelijk nog nét de opening mee te kunnen pakken. Veelal mensen die geen kaartjes voor de O2 wisten te bemachtigen, en er maar een vriendentripje naar The ‘Dam aan hebben vastgeplakt. 

Want ie-de-reen wil Fred en zijn aanstekelijke plezier zien, of je nou Fred-snob bent of gisteren zijn Boiler Room op YouTube hebt ontdekt. Handig voor de kersverse fan: je krijgt een spoedcursus Fred Again-discografie tijdens de show. Fred deelt zijn concerten in in gekleurde drieluiken, gelijk aan zijn albums: grijs voor singles, oranje voor Actual Life, rood voor… enfin, je snapt ‘m wel. Bij nummer 1 is het publiek nog wat stijfjes, maar zodra hij ‘Kammy (like i do)’ inzet, ontstaat er her en der, naast de stiekeme wiet- en Watermelon Breeze rookpluimpjes, zelfs een moshpit. Fred laat zijn vingers over zijn drumcomputer razen, de door publiek meegenomen discolichten gaan de lucht in, op het balkon wordt er flink gezoend: de euforie is, op zijn zachtst gezegd, aanwezig. Alsof je weer even in de Heineken staat, kwartje net achter de kiezen. En alsof dat nog niet genoeg was, was daar ineens The xx-zangeres Romy, om haar nieuwe trancy banger ‘Strong’ met Fred te spelen. Een hoogtepuntje van pure verwennerij. 

Verder voelt deze Fred again..-show anders dan voorheen. Precies wat zó vet is aan Fred again.., dat hij zowat alle genres uit de dance behapbaar maakt voor een breed publiek, lijkt ook een struikelpuntje te zijn. Fred’s  Facetime-filmpjes en dictafoonsamples pasten perfect in de pandemielifestyle: het videobellen, de bekrachtigende woorden in bijvoorbeeld ‘Marea (we’ve lost dancing)’. Maar hij is de intimiteit van de corona-artiest in een kleine zaal nu verloren. Freds repertoire anno 2022 heeft hardere beats, is sneller en de hooks zijn eerder catchy dan persoonlijk. Dat past dan wel weer perfect in de goedgevulde AFAS, die hij totaal uit z’n voegen laat barsten met een euforische show. What’s next? ‘De Ed Sheeran van de house’ in de Ziggo Dome?