BKS22: dEUS raakt het zicht op de OIympus kwijt
Maar hervindt zichzelf op het podium
Tien jaar is het alweer geleden dat Following Sea verscheen, het laatste dEUS album. Tien jaar, dat is lang voor een band die zich het kroonjuweel van de Vlaamse rock mag noemen. Is dEUS aangekomen op dat punt waar talloze legacy acts op een zeker moment komen? Het moment dat de toekomst bestaat uit verleden? Is dEUS een nostalgie-act geworden?
Je zou het wel denken als je Tom Barman en co hier ziet spelen. Ze starten hun set met een aantal songs van latere albums, en die vallen stuk voor stuk als bakstenen naar de grond. Het lijkt bij deze valse start wel of de band zelf vergeet waar zijn kracht ligt: niet bij die muur van gitaar die ze hier optrekken, maar bij het subtiele spel met dynamiek. Als je heel eerlijk bent moet je toegeven dat dEUS al jaren op deze manier moeite heeft met zichzelf. Het is een norse, geforceerd rockende band geworden, die langzaam op stoom komt. Een band met gejaagde statements richting het publiek. Gitarist Mauro Pawlowski (terug in de band na gezondheidsproblemen van zijn vervanger Bruno de Groote) kan zich zelfs niet beheersen in het prachtige ‘Instant Street’, waarvan de luide climax alleen maar werkt als de eerste helft gecontroleerd zwalkend gespeeld wordt. Gecontroleerd zwalkend, dat klinkt als een onmogelijke balans, maar het is precies wat dEUS op zijn beste momenten zo goed maakt.
En toch zitten ze er nog wel in, die goddelijke momentjes. Halverwege de set neemt de band gas terug, en juist dan komt de schoonheid weer boven. De ballade ‘Smokers Reflect’ is een reset, ’Sun Ra’ de bruggenbouwer naar de sterke finale. In het oernummer ‘Hotel Lounge’ werkt het wel: de tempoversnelling, het woeste doorkrassen van de prachtige subtiele basis. Naar het einde toe wordt het alleen maar beter en beter, met de knappe concentratie in ‘Bad Timing’ en het niet stuk te krijgen ‘Suds & Soda’ tot besluit.
Er komt een nieuw dEUS album aan, belooft Tom Barman op het podium. Tien jaar hebben ze eraan gewerkt. Nou ja, geen tien volledige jaren, maar zo lang zit het al in het vat. Laten we hopen dat de band zichzelf ook in de studio hervindt, net zoals we hier op het podium in een uur tijd hebben zien gebeuren.