IDLES wil in de AFAS Live niet langer zwelgen in woede en onvrede

De vorige keer dat IDLES voet zette in een Nederlandse zaal, stonden de heren in de grootste zaal van de Melkweg. Nu, nog geen twee jaar later, staan de Britse rockers (o wee als je ze punkers waagt te noemen, want in 2018 riep frontman Joe Talbot in Manchester: ‘WE’RE NOT A FUCKING PUNK BAND!!!’) in een stijf uitverkocht AFAS Live. Capaciteit? 6000 man, maar liefst 4 (!) keer zoveel als in de Melkweg. Klinkt misschien als een reuzestap in zo’n korte tijd, valt in feite behoorlijk mee. IDLES zette zichzelf ooit op de kaart als een stel anarchisten die OVERAL tegenaan schopten met stevige punk (maar ze zijn géén punkers!), maar zo boos zijn ze niet meer. IDLES is anno 2024 namelijk een experimenterende en toegankelijke stadionrockband die de schoonheid van het leven zoekt. Op hun nieuwste plaat TANGK en in de AFAS draait het om liefde! Broederschap! Vreugde! Toepasselijk dus dat de confetti van Editors de avond ervoor nog ronddwarrelt.

Jep, Talbot is steeds meer gaan geloven dat liefde overwint. Niet een God, niet een koning, nee, zoals-ie in ‘Grace’ schreeuwt: ‘I SAID LOVE IS THE THING!’. Liefde zal vast veel overstijgen, dat geloven wij ook wel, maar niet álles. Zo overstijgt liefde niet de megasaaie staging, of het feit dat Talbot’s stem het zwaar heeft tijdens veeleisende tunes als dat oh zo mooie ‘The Beachland Ballroom’ en ‘Roy’. Helaas lost liefde ook niet het leed in de wereld op. Dat weet IDLES stiekem zelf ook. Daarom zitten de boze tunes als ‘I’m Scum’ en ‘Samaritans’ ook in de set. En afgaand op de mate waarin deze worden meegekrijst in de zaal, dan blijkt dat die maatschappijkritische boodschappen uit oudere tracks nu nog broodnodig zijn.

Maar voelen we ons echt beter als we altijd boos blijven en bij de pakken neerzitten? De staat van de maatschappij is deprimerend. Dat mogen en moeten we niet ontkennen, maar het wordt niet draaglijker of beter als we zwelgen in onze onvrede. Da’s precies de boodschap van IDLES vanavond, en ze slagen erin om dat met zowel oude als nieuwe songs binnen te laten komen. Dat ze daarin slagen in een zaal zo groot als de AFAS, is eigenlijk waardevoller dan dat saaie podium en die onzuivere vocals hier en daar. We moeten strijdbaar blijven en vechten voor een betere wereld zonder jezelf, je maten en het werk van de generaties voor je te vergeten. Voordat de band ‘Mother’, een emotionele en krachtige ode aan Talbot’s overleden moeder, inzet, vertelt de Welshman: ‘Als mijn moeder nog geleefd had, dan had ze dolgraag gewild dat ik dit zei: free Palestine!’