PP19: Yungblud is de anti-anarchist

Als jij je gitaar kapotslaat, juist omdat je denkt daarmee mensen te pleasen? Dan ben je toch juist géén anarchist? De Britse Yungblud wil zo ontzettend graag, dat hij onbewust een monsterlijke karikatuur van rock ’n roll is geworden. Kijk dan hoe hij manisch de tong uit zijn mond steekt, zijn ogen openspert en zijn hand in de bokkengroet plooit. Kijk naar zijn roze overall, de dikke fietskettingen om zijn hals en de sprintjes die hij over het podium trekt terwijl hij herhaaldelijk in zijn kruis blijft grijpen.

En luister hoe hij de afgelopen dertig jaar popmuziek helemaal kaalplukt. Als een kind in de snoepwinkel dat maar niet kan kiezen wat hij wil, en zich dus volpropt met de zure matten, de kitkats, de winegums, en zodra die op zijn ook de minikomkommertjes en zoete sticks maar naar binnen duwt. Dat het samen niet zo lekker is, dat maakt niet meer uit. Hatsa, een Rage Against The Machine-riff in opener ’21st Century Liability’ (zelfs inclusief Tom Morello-freaksolo aan het einde), een Kasabian-anthem, een platte traphit, een hele opzichtige M.I.A.-ripoff, een skaliedje waarbij hij een gitaar omhangt zonder hem echt te bespelen (maar het ziet er wel stoer uit, hè?). Zodra je er een uur Yungblud op hebt zitten, ben je kotsmisselijk van alle smaken.

Zo zijn zijn teksten ook al. Speeches voor iedereen die zich niet begrepen voelt, lyrics over overmedicatie onder jongeren, een tirade tegen de Amerikaanse vuurwapenorganisatie; het ligt er allemaal verdomd dik bovenop.

HET MOMENT
Probeer die cynische blik effe uit te zetten, en je ziet dat hij in zijn roze overall de tent compleet platspeelt. Vanaf het eerste nummer gaan de handen op elkaar, hij krijgt iedereen op z’n knieën voor een fikse sitdown en het meest indrukwekkend is hoe hij het gejoel dirigeert. Steekt hij zijn arm op, dan begint het gejuich. Arm omlaag en iedereen is stil. Omhoog en het gegil barst weer los.

Voor meer Pinkpop 2019 check je ons uitgebreide dossier.