PP19: Cage The Elephant gaat voor 3x amusementswaarde

Zanger Matthew Schultz is best een gekke boy. Met zijn jasje, met zijn maniertjes, met zijn handschoentjes. En meteen vol in de aanval op het publiek. Een echte Ajax-mentaliteit: alsmaar jagen op die bal, en meteen in het begin van de set het publiek inspringen.

Cage The Elephant uit het Amerikaanse Kentucky is in Nederland best een beetje ondergewaardeerde indiepopband. Ja, ze hadden één radiohitje, 'Ain’t No Rest For The Wicked', al in 2008. En 'Shake Me Down' werd later ook nog wel gedraaid, maar dat was het wel zo’n beetje. Drie keer Lowlands op kleine podia, Pinkpop al in 2011, een keertje Rabbit Hole.

Nee, dan Amerika. Daar wonnen ze voor hun vorige album Tell Me I’m Pretty een heuse Grammy. Deze zomer toeren ze samen met Beck langs een serie Amerikaanse stadions maatje Ziggodome. Ze hebben zelfs samen een single opgenomen, 'Night Running'.

Beck hebben ze op Pinkpop helaas thuis gelaten, maar Matthew Schultz in zijn eentje is al genoeg eigenlijk. Een handschoen opeten en dan toch proberen te zingen, balanceren met de microfoonstandaard op het hoofd, of een security guy knuffelen in het voorbijrennen. Zomaar wat foefjes uit de trucendoos van Schultz. Hij rende vroeger al regelmatig meer dan zijn stappenteller kon tellen rond op het podium, maar nu is hij werkelijk een fenomeen geworden.

En o ja, de liedjes zijn vaak ook niet mis. Zo’n 'Come A Little Closer' of 'Ready To Let Go' zijn van die vriendelijke indietunes met aanstekelijk rammelende Motown ritmes, beetje leentjebuur, maar goed gejat is niet vervelend.

HET MOMENT
Aan het eind van de set duikt Schultz toch nog maar een keer het publiek in, je kon er op wachten. Maar ditmaal draagt het publiek hem op handen, figuurlijk, hij heeft heel wat zieltjes gewonnen het afgelopen uur. Nu staat hij zelfs fier overeind te zingen, op handen gedragen. Nu ook letterlijk. Verdiend.

Kijk hier de set van Cage The Elephant terug, en hier hun 3fm-sessie. Voor meer Pinkpop 2019 check je ons uitgebreide dossier