Froukje zweet van angst op dansbare nieuwe single
Tweevoudig Song van het Jaar-winnaar trapt theatrale tour af met nieuwe muziek
‘Ik zat effe in een fase’, gniffelt Froukje Veenstra, ‘dat ik veel dikke housebeats en vieze synths luisterde. Skrillex. Fred again. Verdrietig dansbaar, daar hou ik van.’ En ja, dat hoor je wel in haar nieuwe single ‘Naar Het Licht’, een song met lichtvoetige, kleurrijke productie en zwaarmoedige tekst in zwart-wit. ‘Soms scroll ik door m'n foto's en verdrink in nostalgie’, zingt ze. ‘Denk aan lentes groen als kunstgras en dan mis ik die magie.’ Haar jeugd bleek zo breekbaar als porselein, haar geluk knijpt ze stuk in haar handen en ze vraagt zich af: ‘Waarom zweet ik van angst nu? Dat is licht overdreven. Dus licht zal ik leven.’
Zwaarmoedig, maar wel met ruimte voor zelfrelativering. ‘Ik schreef het eind vorig jaar. Ik zou in mijn eentje naar Marokko gaan. Maar die winter is me zo zwaar gevallen, ik was de hele tijd angstig. Nou, dan ga je niet in je eentje in de woestijn van Marokko zitten. Het gaat over terugblikken op de zomer die zó leuk was. Ik zat in een soort euforische, manische bui, maar daarna belandde ik in de put. Ik moet een gezonde manier gaan vinden om te ontspannen, om hiermee om te gaan.’
‘’t Is me allemaal wat veel soms, dus nu probeer ik therapie’, zingt ze dus in het tweede couplet. ‘Ja. Ik ben nu mentaal manieren aan het zoeken hoe je je beschermt tegen dit leven. Mijn psycholoog, ik zie hem eigenlijk eerder als coach, is zelf topsporter geweest. Hij begeleidt topsporters en artiesten. Je hebt als artiest zulke hoge highs, het is als mens best wel moeilijk en uitdagend om daarmee te dealen. Hij helpt me hiermee.’
Froukje zit alweer in de volgende high: een enorme uitverkochte clubtour die deze week begon met tweemaal de grote zaal Paradiso. Daarin zoekt ze een nieuwe vorm van optreden: ze bouwde een grote huiskamer on stage waar ze wat theatraler in optreedt. ‘Ik zag de show van The 1975 en vond dat heel boeiend. Ik kan me precies herinneren waar ik veel liedjes schreef, in mijn oude studentenkamertje in Rotterdam, en dacht: wat heb ik nodig om op het podium in dat gevoel te zitten? Daarnaast heb ik een straat, een buitenruimte: vanuit je kamertje ga je de grote gevaarlijke wereld in en kom je erachter dat de dingen minder idyllisch zijn dan je ze voor je zag. Ik heb het concept uitgedacht met Stijn Kierkels en Jasper Nijholt, vervolgens met regisseur Koen van Etten gekeken: hoe kunnen we dat verbeelden? Ik hoop dat die jonge meiden iets van zichzelf terugzien in mijn show, en niet alleen naar me opkijken.'