ESNS23: Elephant laat de porseleinkast heel
Rotterdamse Americanaband manoevreert met muizengetrippel om de kopjes heen
Het festival is amper begonnen, of er staat al een giga-rij voor de Binnenzaal: iedereen wil een glimpje opvangen van Elephant, een viertal uit Rotterdam dat verrassend succesvol is met een verfrissend ouderwets geluid. Ze werden uitgeroepen tot 3FM Talent, NPO Radio 2 draait ze grijs, Excelsior bracht hun debuutalbum uit en met een aanstaande tweede zullen ze halverwege dit jaar al doorstoten naar de grote zaal van Paradiso. Wilco wordt vaak als referentie genoemd voor hun driestemmige folkrock, maar deze Rotterdammers zul je geen explosieve ‘Art of Almost’ horen spelen, eigenlijk doet die lieflijke fluisterzang meer aan Cass McCombs denken.
Maar oké, die gitarist op rechts, die heeft de solo’s van Nels Cline ongetwijfeld minitieus bestudeerd. In zijn shine-momentjes speelt hij met eenzelfde sound, snelle glibberige lijntjes hoog op de hals, soms bluesy maar vaker melodieuzer. En welja, wanneer hij en de bassist naast hem een liedje van instrument wisselen, blijkt ook die een kleine Cline in zich te hebben.
Ja, spelen kunnen ze wel, maar in hun dynamiek is dit geen olifant in de porseleinkast. Op een enkele uitschieter na trippelen ze voorzichtig als muisjes om al het breekbaars heen. Soms dreigt het dus wat te grijs te worden, maar hey, dan is daar opeens een muisstil nieuw liedje dat echt wonderschoon is. Zo kun je ook potten breken natuurlijk.
Het oordeel: die wonderschone Americanaliedjes kunnen iets meer dynamiek gebruiken, maar man, spelen kunnen ze wel!
Het nummer: Calling
Of kijk: de ESNS23-livesessie met Elephant (3 tracks)