Sharon van Etten schreeuwt haar dubbele gevoelens eruit

Amper twee dagen na Best Kept Secret staat in de Grote Zaal van TivoliVredenburg dé act die er bij uitstek bij had moeten zijn: Sharon van Etten, schrijver van fijngevoelige, persoonlijke indiesongs over het doodgewone leven. Ze heeft net het nieuwe album We’ve Been Going About This All Wrong uit, een plaat die je wat haar betreft van start tot finish moet beluisteren, en die hier vrijwel in zijn geheel verwerkt wordt in de setlist. Te beginnen bij het intense ‘Headspace’, dat nog een beetje weifelend begint maar uitmondt in een mantra: ‘Baby, don’t turn your back to me’. 

Het is het centrale thema in dat nieuwe album, en eigenlijk in het complete oeuvre van Sharon van Etten: het vallen en opstaan van het leven. Je kunt nog zo’n liefdevol gezin hebben - licht ze toe bij ‘Come Back’ - dan nog is het hard werken om elkaar niet te verliezen in de sleur van kinder-bedrituelen, afwasmachines en smartphones. Als ze het zo droog vertelt klinkt het als common sense, als ze het zingt komt het uit haar tenen. ‘Come baaaack!’

Van Etten’s band wisselt droog folk-achtig spel af met intense gitaaruitbarstingen. Prima bandgeluid, maar ze heeft ook een geheim wapen: Teeny Leiberson, gitarist, toetsenist maar vooral: tweede stem. Die is cruciaal in het totaalgeluid. Ze zingt bijna alles mee en zet accenten. Zingt Sharon zo mooi doem-achtig laag, dan gaat Teeny omhoog. Gaat Sharon de hoogte in, dan duikt Teeny eronder. De twee stemmen zijn waanzinnig mooi op elkaar afgestemd.

Bij de nieuwe songs valt op hoe het catchy ‘Mistakes’ maar matigjes uit de verf komt, terwijl het er op plaat juist uitspringt door zijn upbeat energie en opbeurende tekst: Ja, ik maak fouten, maar dat is nog altijd beter dan niets proberen. Wel geinig hoe Van Etten expres zo lelijk mogelijk staat te dansen op die naaldhakken van haar. Veel beter is ‘Born’, echt een sluimerende song die groot, groter, grootst eindigt. Toch is het slot van de set daarmee een beetje onbevredigend, vooral omdat ‘klassieker’ ‘Everytime The Sun Comes Up’ (I’m in trouble) in een flauwe uptempo versie gespeeld wordt, terwijl de kracht juist in het slepende tempo ligt. Maar gelukkig is om alles goed te maken nog afsluiter ‘Seventeen’, een ode aan het kind in ons allen, aan de tijd dat het leven nog vrij en zorgeloos leek, en toen er nog niet het begin was van het besef dat dat niet voor altijd zo zou blijven.