ADE25: Intercell geeft house arrest in de Bajes
Een dagje heerlijk housen
Het is de zaterdag van ADE. Buiten giet het, maar binnen in de voormalige Bijlmerbajes warmen ruim tweeduizend mensen zich op voor een dag heerlijk housen. Links prijkt het ADE-logo, rechts dat van Intercell. Het is een van hun zestien (!) feesten dit jaar, en vandaag slaan ze de handen ineen met Eris Drew en Octo Octa.
De Bajes is een indrukwekkende plek: een lange, betonnen ruimte waar ooit het gevangeniscafetaria zat. Zulke hallen kunnen snel kil aanvoelen, maar Intercell heeft de locatie na 3 jaar volledig getemd. Alles is ruim opgezet, sfeervol verlicht en twee weken voor ADE is er zelfs nog een nieuw ventilatiesysteem aangelegd. Ook de akoestiek verrast: elk wobbeltje op de vinylplaten klinkt haarscherp, wat je zelden hoort in een betonnen warehouse. Het zou een perfecte thuisbasis zijn voor hun grotere evenementen.
Richard Akingbehin ontdooit de zaal langzaam met warme dub techno, waarna Hervé het overneemt. Hij is een goede vriend van het duo: zij gaven hem ooit zijn eerste festivalboeking op Draaimolen, lieten hem vorig jaar hun stage afsluiten, en vandaag mag hij voor tweeduizend bajesbezoekers de toon zetten. Met wierook en een blikje energydrink bij de hand opent hij met Dirtyfication van Christian Linder en de Sansibar-remix van Mordisco. Achter hem staan Eris Drew en Octo Octa te glimmen, juichend wanneer hij afsluit met I’m Moving On van Poker als twee trotse moeders die hun kind zien afstuderen.
Wanneer het duo zelf begint, verandert de Bajes in één groot liefdesritueel. Niet alleen het publiek is in opperste knuffelstemming, ook telkens wanneer de twee DJ’s elkaar omhelzen of een kus geven stijgt er luid gejuich op. Hun set is precies wat je van hen verwacht: warme, uplifting house met live-gescratchte vocals. Omstebeurt benutten ze de volle vijf uur om langzaam op te bouwen van diepere grooves tot wilde klappers als Impact van Orbital.
Wat vooral opvalt, is hoeveel interactie er in het publiek is. Mensen dansen niet naast, maar mét elkaar. Intercell voert al twee jaar een no-photo policy, en dit jaar volgen opvallend veel andere feesten dat voorbeeld. Het verschil is groot: de zaal voelt intiemer, opener, meer in het moment. Je hoopt bijna dat het de standaard wordt, want wát een energie ontstaat er als iedereen echt aanwezig is. In de zaal worden minstens vijf (!!!) dansende beveiligers gespot, breed grijnzend terwijl ze hun ronde doen door de gevangenis.
Binnen begint het inmiddels ook te regenen als het zweet van het plafond drupt en de lucht zwaar voelt van warmte. Buiten klettert de volgende bui al neer, maar daar denkt niemand aan in dit laatste uur; hier binnen stormt het gewoon door.