Tom Trago terug uit Australië: dansen op de vulkaan

Terwijl wij wachten tot de winter eindelijk doorbreekt, zitten ze in Australië midden in de zomerfestivals. Dat wil zeggen: het continent maakt zijn heetste zomer ooit door en staat voor een groot deel letterlijk in brand. Dat maakt de jaarlijkse trip van dj Tom Trago naar het continent een reality check. De dj schrok zich behoorlijk van wat hij aantrof. ‘Zodra het vliegtuig landde besefte ik: dit is veel serieuzer dan ik had verwacht. Je kon niet verder dan 150 meter kijken door de smog, met elke promotor had je het erover, om de dertig seconden reed er een brandweerauto langs. Ik heb wel vaker meegemaakt dat er verhoogde waakzaamheid was en je geen sigaretten mocht wegschieten, maar dit is echt anders.’

Ook vanuit het vliegtuig was de schade duidelijk te zien: tientallen grote en kleine brandhaarden en smeulende gebieden. Toch gaat ondertussen het leven – en ook de festivals – gewoon door. ‘Je merkt dat veel Australiërs er niet over willen praten, vanuit een soort schaamte. Ze balen ervan, ze weten niet hoe ze het moeten aanpakken en wachten tot de natuur het oplost. Ik sprak een ex navy seal die werkt als tourmanager, die heel gefrustreerd was. Hij had zich aangemeld als vrijwilliger, maar dat kan niet zomaar. In Australië zijn ze dol op regels, en binnen de brandweer is hiërarchie heel belangrijk. Toch zou je denken: het hele land vrij en met zijn allen het probleem oplossen.’

Trago had mazzel: al zijn gigs konden doorgaan, soms ook in gebieden waar verscherpte waakzaamheid geldt. ‘Dat geldt niet voor alle festivals. Het grote Rainbow Serpent bijvoorbeeld, een zogeheten bush doof (feest in de middle of nowhere) dat verplaatst moet worden. De hitte bij de festivals overdag was niet te doen. Iedereen was zeiknat, doordrenkt van het zweet. Maar ’s avonds koelt het zo twintig graden af en dan dansen mensen alsof het hun laatste keer is.’

Tom Trago gaat inmiddels een jaar of tien naar Australië in de Nederlandse winter. Het is voor hem een van de belangrijkste markten als dj. Vliegschaamte krijgt hij niet van deze editie, maar hij noemt het wel een reality check. ‘De laatste jaren was het eigenlijk elk jaar warmer en warmer. Vliegschaamte? Ja, lastig. Iemand zei me eens: jij vliegt in je eentje naar 6.000 mensen, die mensen hoeven niet allemaal naar jou te vliegen. Maar ja, dit maakt me wel bewuster dat dj zijn ook veel vliegen inhoudt. In Europa probeer ik zoveel mogelijk met de trein te reizen, zeker naar Parijs, Londen en Berlijn. In februari draai ik op een benefiet van Garage Noord voor Australië. In de dancescene is duidelijk wel doorgedrongen hoe ernstig de situatie is.’