LL17: Pathetisch The Veils trekt je zo de puberteit weer in

‘Oh lord, set me free!’, kermt Finn Andrews al wanneer zijn band The Veils net aan het eerste nummer bezig is. Ja, nog altijd wordt de beste man gekweld door demonen, en nog altijd is zijn pop noir met af en toe een vleugje americana pathetisch te noemen. Finn Andrews heeft met grote bloederige letters ‘getormenteerd’ op zijn voorhoofd gekerfd staan. 

Elf jaar geleden had hij dat ook al, toen ik als zeventienjarig jochie voor het eerst op Lowlands was. Toen was net hun diepzwarte tweede plaat Nux Vomica uit. Als puber die eigenlijk niets te klagen had maar toch de weltschmerz als ondraaglijke last op zijn schouders meetorste, vond ik het nogal fantastisch.

Eerlijk gezegd: nog altijd is The Veils intens en het is knap hoe geloofwaardig Andrews zijn gal kan spuwen zonder een aansteller te worden genoemd (of nou ja, een beetje wel), maar de groep heeft wel wat van zijn glans verloren. De nieuwe songs missen de impact van de oude – terwijl de helft van de set uit die laatste plaat bestaat – en het is allemaal wat minder dreigend gespeeld. Bovendien missen de paar bloedmooie ballades in de set.

HET MOMENT:
Maar hé, ze spelen wel het dwingende en noisy oudje ’Jesus For The Jugular’ als slot, waarin Finn Andrews krijsend op de grond belandt. Even verdwijnt het relativeringsvermogen van de afgelopen elf jaar als sneeuw voor de zon, en voelt het leven weer net zo heerlijk ondraaglijk als toen. Voor eventjes is dat wel lekker.

Meer Lowlands? Check ons dossier voor heel veel verslagen en video's.