Cape Sleep zwelgt in de geleende nostalgie

Heeft-ie twee kinderen gekregen? Een nieuwe baan? Was hij het muziek maken zat? Nee, niets van dat alles, de Utrechtse indie/folk-artiest Kim Janssen heeft gewoon heel zorgvuldig zitten schrijven en schaven aan zijn nieuwe album, en zo duurde het opeens zeven jaar voordat hij met een opvolger kwam van Cousins. Daarmee werd hij in 2017 voor de 3voor12 Award genomineerd en maakte hij een flink festivalrondje langs o.a. Best Kept Secret, Lowlands en ITGWO.

Nu is daar dus het album Video Days (onder de nieuwe naam Cape Sleep), een wonderschoon gearrangeerde indiepop- en folkplaat vol fluisterzang ergens in het universum tussen Sufjan Stevens en The National. Het type muziek dat jarenlang uit zwang was, maar weer in de belangstelling staat dankzij de folklore- en evermore-platen die Taylor Swift met Aaron Dessner maakte. ‘Aaron Dessner is echt een held van mij, ik volg hem al sinds mijn 18e. Toen liep ik stage in New York, en heb ik nog een paar liedjes opgenomen met Marla Hansen. Zij had een paar liedjes gezongen op de eerste kerstbundel van Sufjan Stevens, ik had haar gewoon gemaild en opgezocht. Ik weet nog dat we in een klein appartementje in Brooklyn zaten en overal gitaar koffers en apparatuur lagen gelabeled, ‘The National’. Zij was toen huisgenoot van Dessner, maar Boxer was nog niet uit en ik kende The National nog helemaal niet. Later ben ik helemaal verliefd geworden op Boxer, waar zij ook op meezingt.’

Toch haalt Janssen zijn inspiratie uit nog veel nostalgischere muziek, uit de jaren vijftig, zestig en zeventig. ‘Cat Stevens, Linda Rondstadt, Carole King, Peggy Lee. Ik krijg meteen zo’n gevoel van verlangen als ik dat luister, met gepolijste strijkers, zachte stemmen.’ Hij begint spontaan te zingen en lacht. ‘Muziek die zonnig is, maar ook een beetje melancholisch: dat wilde ik heel graag doen met de plaat.’

Zo slentert Kim Janssen met vlinders in zijn buik door het verleden, zoals Owen Wilson in Midnight in Paris ’s nachts fantaseert dat hij in de jaren twintig is beland, en de ene na de andere beroemdheid tegen het lijf loopt. ‘Uiteindelijk gaat het om niet tevreden zijn met de alledaagse realiteit, en heimwee voelen naar een tijd die ik helemaal niet heb ervaren. Het is geleende nostalgie, een ongrijpbare droom. Nog zoiets: op de albumhoes zie je een foto van Hawaii. Ik ben daar helemaal nooit geweest. Het is zo rooskleurig en nostalgisch, een jaren vijftig idee van de perfecte zomervakantie.’

Cape Sleep live: 8 maart in 3voor12 Radio op 3FM, 23 februari De Nobel, 10 maart Hedon, 14 maart V11, 15 maart De Helling, 17 maart Paradiso, en in april met Loupe op tour door Duitsland.