Morpheus: ‘Als ik over haar schrijf voelt het alsof ik haar in leven kan houden’
Amsterdamse artiest bezingt verlies van zijn moeder op sierlijke chansons
Op de zondagochtend van Grasnapolsky vloeien de eerste tranen wanneer Morpheus zijn prachtige liedje ‘Gold’ zingt. Het gaat over zijn moeder, die twee jaar terug plotseling overleed. ‘Een hartstilstand, zeiden ze. Maar we zullen het nooit weten.’ De behoefte om erover te schrijven groeit, als uitlaatklep om het verlies een plek te kunnen geven. Die liedjes bundelt Morpheus op debuut-EP Morphosis, die vandaag verschijnt. Daarvoor werkt hij samen met Will Knox, Robin Hunt (Woodkid, Thomas Azier) en Isa Azier (broer van Thomas Azier): ‘Elke keer als ik die liedjes zing ben ik het nog steeds aan het verwerken.’
Het doet hem veel, zagen we op Grasnapolsky. Hij is niet echt een prater, maar toch is Morpheus aan de telefoon bijzonder openhartig over het verlies. ‘Dat heb ik van mijn moeder geleerd. Door haar heb ik geleerd me kwetsbaar op te kunnen stellen. Ze heeft me een safe space gegeven.’ Die trots en dankbaarheid verwerkte hij in ‘Gold’: ‘Mijn herinneringen aan haar draag ik bij me als gouden trofeeën. Als ik over haar schrijf voelt het alsof ik haar een beetje in leven kan houden, als een ode en liefdevolle herinnering aan haar.’
Voordat die gevoelens ontstaan is het overlijden van zijn moeder in eerste instantie een grote reality check: ‘Ik kwam voor het eerst weer thuis sinds het overlijden. Ik keek in de spiegel en dacht: ik ben in die paar dagen tijd een ander mens geworden. Het is een kras op mijn ziel, maar het heeft me wel nieuwe inzichten gegeven.’ De grootste les: tijd is niet onbegrensd. ‘Mijn moeder was net met pensioen. Alle dromen die ze nog wilde waarmaken heeft ze op een briefje geschreven en uitgesteld. Toen ik dat briefje vond dacht ik: ik moet mijn dromen niet laten liggen, ik moet ze juist achternagaan, als eerbetoon.’ Dat inzicht bezingt Morpheus ook op ‘Burning in Paris’, geschreven vanuit het perspectief van zijn vader. Moeders wilde graag familie bezoeken in Parijs, vaders bleef liever thuis. Daar heeft hij nog altijd spijt van: ‘Hij dacht: shit, hadden we het maar gedaan.’
Die emotie past voor Morpheus het beste in chansons, de stijl van zijn muzikale helden Charles Aznavour en Jacques Brel: ‘Alles moet anno 2023 catchy genoeg zijn voor een TikTok, maar ik wil juist dat het voelt alsof je mijn dagboek openslaat. Bij Brel en Aznavour komt elke zin uit hun tenen: ze hebben niet meer nodig dan een emotie en een song. In de Turkse muziek is dat precies zo, bij Zeki Müren bijvoorbeeld. Zijn stem is een soort kalligrafiepen waar hij krullen mee maakt. Dat voel je écht, en dat is wat ik wil overbrengen.’
Vanavond speelt Morpheus in Soho House Amsterdam.