PP19: Zielloze algoritmepop van SYML heeft hoge skiprate

Het is nog vroeg op de middag als Bryan Fennel uit Seattle woeipodium Noord opent. Samen met twee inwisselbare kornuiten op drums en toetsen/gitaar. Sfeermomentje hoor, hij start met rustige synthesizer bedjes en zo min mogelijk beweging. Maar daarna zal het ook allerminst losbarsten.

SYML is onstaan uit de band Barcelona, die nog in de tijd van MySpace een contract in de wacht sleepte. Maar echt succes bleef uit. Fennel kwam er achter dat hij solo met hooggezongen kleurloze liedjes in afspeellijstjes op de streamingdiensten veel makelijker zijn geld kon verdienen. Op tranentrekkers als de hit 'Where’s My Love' dealt hij met het trauma van adoptie ouders. Hij noemt zich daarom SYML, Welsh voor ‘simpel’, omdat daar zijn echte ouders zouden wonen.

Met gladde bloedeloze liedjes en met het entertainment nivo van een zoutvat slaat de gejetlagde Fennel zich door de set heen. Zijn drummer wil nog wel, maar er is weinig voor hem te halen op het uptempo 'Clean Eyes' na. De adoptiepop is dood in de pot. Als je keuze hebt tussen je haasten om een optreden van SYML te halen of wat langer in de file staan, is dat laatste niet eens zo’n gekke optie.

HET MOMENT
Drie nummers voor het einde was het meest enerverende nog dat de grote geprojecteerde scrabble letters SYML op de achtergrond langzaam van kleur wisselen. Alsof daarbij een paar kleurloze roadies op de voorgrond de apparatuur aan het uittesten zijn. Dan opeens komt het akoestische nummer 'Girl' opgedragen aan zijn tweejarig dochtertje, dat een serie ziekenhuisbehandelingen goed doorstond. Al is het solo nog lang geen Passenger zo in zijn eentje, het is tenminste nog een poging tot emotie.

Kijk hier een deel van de set van SYML terug, en hier een deel van de 3fm-sessie. Voor meer Pinkpop 2019 check je ons uitgebreide dossier