Alicia Breton Ferrer laat het plezier toe op speelse noisepopplaat

Hoeveel mensen hebben het wel niet meegemaakt in het coronajaar? Alles dicht, nergens te zijn, geen afleiding in zicht. Tijd om eindelijk eens dat boek te schrijven waar je al jaren van droomt, die taal te leren waar je al jaren de tijd niet voor vindt, die soloplaat te maken. Als je het nu niet doet, wanneer wel? Alicia Breton Ferrer herkent ’t wel: ze is al jaren actief in de Rotterdamse underground met haar geliefde noiseband The Sweet Release of Death, en sinds kort met Neighbours Burning Neighbours. Toen ze aan het begin van de lockdown niet meer met haar bands de repetitieruimte in kon dacht ze ook: tijd voor die soloplaat. ‘Maar uiteindelijk voelde dat juist beklemmend, en deze periode is al zo beklemmend. Dat werkte dus totaal niet.’

En toch is-ie er nu, die eerste soloplaat. Headache Sorbet heet het, sinds vandaag uitgekomen bij Glove Compartment, het nieuwe sublabel van liefhebberslabel Subroutine. Op die plaat gooit Ferrer noise, electropop, shoegaze en industrial in de blender. Wat maakte dan dat de knop alsnog om ging? Door plezier te hebben, zegt Ferrer. ‘Het was eigenlijk allemaal bedoeld als een grapje. Ik had nog een Casio rondslingeren die ontzettend kazige geluiden maakte, en dacht: wat nou als ik daarmee een electropopliedje ga maken? Toen heb ik dat door allerlei effecten heen getrokken, het opnieuw opgenomen met een versterker en.. vanaf daar is het een beetje ontspoord. Toen ben ik dingen gaan proberen die ik met de bands nooit zou doen. Niet melodie was het uitgangspunt, maar juist zoeken naar andere geluiden.’

En dus hoor je op albumopener ‘Nosebleed’ een kneuterig keyboardje door de elektronische noise heen pling-plongen, hebben de elektronische hi-hats op ‘No Suicide In The Kitchen’ verdacht veel weg van een eierwekker en hoor je op het overweldigende ‘Eyeball’ de aanslag van haar vingers nog op het ritme. ‘Het is ontzettend slecht opgenomen. Ik had het best opnieuw kunnen doen, maar ik vind het juist zo wel vet. De Canadese noiserockband Women heeft een ontzettend gaaf nummer, ‘China Steps’. Je hoort het pedaal van de bass drum de hele tijd mee kraken. Normaal zou je dat zien als een foutje, maar ik vind die echtheid heel interessant. Ik ben altijd op zoek naar geluiden die schuren.’

Ferrer: ‘Dit jaar liet wel zien dat het enige waar je van op aan kunt, je eigen enthousiasme is. Bob Ross zei het een keertje heel mooi: water stroomt gewoon waar het heen kan, het kán niet een dam opklimmen. Wij proberen dat wel: als het moeilijk wordt, dan is dat zogenaamd het teken dat we op de goeie weg zitten. Terwijl we eigenlijk moeten stromen als water.’