PP22: Dermot Kennedy imponeert met zijn prettige rasp

De Ierse singer-songwriter laat er geen gras over groeien: een pittige versie van zijn grote hit Power Over Me staat meteen als tweede in de set. Alsof hij wil zeggen: “Kom maar op, ik heb genoeg repertoire, ook al ken je het nog niet.” En Paradise, zijn grote dancepophit met het Italiaanse producerscollectief Meduza, speelt hij zelfs helemaal niet. Maar waarom zou hij ook? Hij heeft genoeg, het maakt niet uit, alles imponeert wanneer je zo’n strot hebt als hij: een superkrachtige stem met een prettige rasp. En dan alles helemaal uit de tenen gezongen.

Dermot Kennedy is er zo eentje die al zingend van de hoek van de straat isgeplukt is door de Ierse singer-songwriter Glen Hansard. Langzaam de officiële route Eurosonic-Best Kept Secret-Lowlands-Pinkpop bewandeld, maar intussen Paradiso uitverkopen nog voordat zijn debuutalbum uit was, en later de AFAS Live vullen. Deels omdat zijn nummers opvallen in de koffiehuis-playlists op Spotify, deels door het zwaan-kleef-aan-effect van zijn optredens.

Kennedy is een man die niet van poespas houdt. Geen posterboy, underdressed en een tondeuse tien euro kapsel. Misschien dat hij daardoor wel zo overrompelt met zijn stem. Ook heeft hij het vermogen het publiek mee te laten zingen met tot dan toe onbekende songs. After Rain gaat over het missen van geliefden in de corona tijd: “You Won’t Go Lonely” klinkt het al snel uit vele kelen.

Net als Ed Sheeran heeft hij een geheime voorliefde voor hiphop. Dat komt tot uiting in de moderne arrangementen, die soms samples bevatten. Wanneer hij afsluit met zijn radiohit Something To Someone kunnen we in de boeken schrijven dat Dermot Kennedy op Pinkpop opeens een gezicht heeft gekregen in de ellenlange rij kleurloze singer-songwriters.

HET MOMENT
De enige frivoliteit die Kennedy zich veroorlooft is de bijzondere podiumopstelling: alle muzikanten frontaal, maar dan trapsgewijs naast elkaar, je ziet zoiets zelden. Maar waarom ook niet, alle muzikanten zijn zo gelijkwaardig.