ADE17: Bicep is vier armen aan één lijf

Eerder schreven we dat het titelloze debuutalbum van Iers producersduo Bicep een behoorlijke kans maakt om de oversteek te maken naar de mainstream. De samenstelling van het publiek in de uitverkochte Tolhuistuin vanavond lijkt dat te bevestigen. Vrolijke, hippe mensen, lang niet allemaal house-liefhebbers of dance-puristen. Er staan er ongetwijfeld een paar tussen die 'Glue' hebben geshazamd in de H&M en toen een kaartje hebben gekocht. Dat past ook bij Bicep: net als Orbital en, in mindere mate, Moderat, weet Bicep dance te brengen met een uitgesproken popgevoel, met sprankelende meezingmelodieën en een eclectische mix van invloeden.

Vanavond staan Andy Ferguson en Matt McBriar in opperste concentratie achter de tafel voor hun live-set. Dat live gevoel zit hem vooral in het opstapelen en weer wegtrekken van lagen: er zijn geen sample pads mee om beats of melodieën live in te spelen. Soms zijn de trucjes wat simpel: alle bas wegdraaien, even wachten, en dan precies op het moment dat je het verwacht die onderlaag dubbel zo hard open draaien. Zo creëert het duo toch drops in de tracks die op plaat juist vrij ingetogen zijn. Het werkt als een trein: al bij opener 'Orca' gaan de handjes in de lucht, en die komen niet meer naar beneden. Oudje 'Dahlia' (2015), halverwege de set, wordt al vanaf de intro herkend. Er drijft wat rook de zaal in, dunne strepen licht beginnen over het publiek te flitsen, en zelfs de mannen achter de tafel komen iets meer los.

Het valt op hoe weinig McBriar en Ferguson met elkaar overleggen: ze zijn stil, gefocust op hun eigen helft van de tafel. Af en toe gaat de een heel even onder de arm van de ander door, om aan de andere kant van de tafel voorzichtig aan een knopje te draaien. Ze hoeven elkaar niet eens aan te kijken. Alsof ze vier armen aan één lijf zijn.

Meer ADE? Lees alle verslagen en interviews in het ADE-dossier.