PP18: Het is nog een beetje vroeg voor Cloves

Het altijd lastige openingsslot van de Pinkpopzondag is dit jaar voor Cloves. De Australische singer-songwriter staat in de Brighlands-tent tegenover een brakkig publiek dat zich niet makkelijk laat meeslepen, zeker niet door iemand die ze niet kennen. In Nederland is Kaity Dunstan nog vrijwel onbekend, maar in haar thuisland en Amerika gaat ze al best lekker dankzij een deelname aan The Voice Australia en een paar goedgeplaatste liedjes in tv- en filmsoundtracks. 
Je snapt meteen waarom ze succes had in dat zangprogramma: haar stem is mooi, donker en soepel met af en toe een randje, ergens tussen Lana Del Rey en Kovacs. Maar waar die twee graag voor theatraal en melancholisch gaan, houdt Cloves het liever een beetje rock 'n roll. Haar band speelt de rock 'n soulliedjes met droge grooves en veel seventies soulgitaren. In tegenstelling tot het publiek heeft Cloves zelf genoeg energie: opgewekt huppelt ze over het podium, zwaaiend naar de jongen in het publiek die zwaait met een Australische vlag. De reactie is tam, maar het publiek blijft wel staan. Om me heen hoor ik zeker vier mensen zeggen dat ze zo goed zingt, en dat is ook zo. En verder heeft Cloves ook een boel mee: ze ziet er goed uit, ze is charmant. Maar de liedjes zijn nog niet allemaal onderscheidend genoeg om echt iemand te overtuigen. In een set van drie kwartier zitten er toch te veel tussen die erg op elkaar lijken. 

HET MOMENT:
'Are you still with me?' vraagt ze lachend tegen het einde van de set. Cloves heeft het zelf ook door: zo vrolijk dansen als zij gaat het publiek niet lukken. Dus schroeft ze haar eigen energie iets omlaag, en probeert ze het publiek voorzichtig bij haar show te betrekken door meer over de liedjes te vertellen. Dat benaderbare werkt wel: als ze aan het eind van de show zegt dat ze de rest van de dag lekker over het festival rond gaat lopen, krijgt ze nog een extra applaus. 'Kom naar me toe als je me ziet! Ik ben dol op ouwehoeren!'

Pinkpop dossier