Spinvis zegt zijn band vaarwel
‘Maar ik blijf Spinvis tot mijn laatste adem’
En toen was plotseling Spinvis geen band meer. Wat? Precies, het optreden zondag op het Haarlem Vinyl Festival was de laatste keer dat Spinvis zijn liedjes met een volledige band uitvoerde. Dat heeft Erik de Jong zijn muzikanten, zijn label en zijn boeker twee maanden geleden in een e-mail laten weten. ‘Dat was best een emotioneel moment voor velen’, zegt de zanger over zijn besluit. Veel van zijn muzikanten spelen al jaren met hem. ‘Maar ik word volgend jaar 65, ijs en weder dienende. Ik heb het gevoel dat er creatief nog van alles in het vat zit, het borrelt, maar ik ben toe aan iets nieuws.’
De koek is wat het publiek betreft nog bepaald niet op voor Spinvis. Afgelopen weekend op dat Haarlem Vinyl Festival hield hij een Q&A sessie rond zijn 25 jaar oude debuutalbum, en daar zag hij tot zijn genoegen ook weer heel jong publiek opduiken. ‘Zeker sinds corona, heb ik het idee. Ik zie ook veel genderfluïde mensen bij mijn concerten. Ik zing daar niet over, maar misschien herkennen ze zich in de zoekende personages in mijn liedjes. Maar jemig, een kwart eeuw, voor die jonge mensen is dat als iets van voor de Tweede Wereldoorlog. Ik wil niet zeggen dat het voor mij gisteren was, maar het voelt toch niet zó lang geleden.’
Tijd om de boel op te schudden, vindt De Jong. ‘Die eerste plaat is gemaakt uit niets. Niemand kende je, niemand verwachtte iets. Nu zit ik in een soort machine. Plaat, tour, repetities. Er zit geen druk op, maar er wordt wel op gewacht. Daar wil ik uit stappen. Het fijne is dat ik niet weet wat ik ga doen. Ik ga absoluut platen maken, maar of ik die ga uitvoeren en hoe, dat weet ik niet. Er is nul plan, behalve dat ik weet dat het borrelt. Ik ben nu onder meer bezig met Hans Dagelet en Saartje van Camp aan een experimentele theatervoorstelling genaamd MOM, over gezichtsherkenning, over camera’s die ons voortdurend bekijken. Niet dystopisch bedoeld, eerder poëtisch.'
In eerste instantie reageerde De Jong op de vraag zijn besluit toe te lichten bevestigend, maar ook: ‘Het hoeft niet in de krant’. Al snel komt hij daar op terug. ‘Ik vind het goed om te zeggen dat het niet met de band te maken heeft. Het zijn allemaal vrienden geworden, ik respecteer iedereen. Het is mijn keuze. Je wordt gewoon te handig, te goed. Dan denk ik: ik doe het zo en zo, dan maak ik een grapje en dan wordt het een succes. Ik ga even alles op nul zetten. Ik blijf Spinvis tot mijn laatste adem. Er stopt niks, maar dit wel.’