BKS18: Groots, meeslepend en… ja, hard: Mogwai

Ze zijn er dit jaar weinig: bands die al eerder op Best Kept Secret hebben gestaan, maar een van die uitzonderingen is Mogwai. De Schotse postrockers stonden alweer vier jaar geleden op hetzelfde podium en speelden dermate hard dat er zelfs een achtergrondverhaal aan werd gewijd. Dan blijkt er in vier jaar tijd toch flink wat te zijn veranderd: het volume is over bijna de hele breedte genomen acceptabel: nog her en der zien we wat vingers in de oren en ja, zonder doppen is het niet te doen, maar met of zonder is wel duidelijk dat het geluid fenomenaal is. Niemand verzuipt, de verschillende elementen zijn goed van elkaar te onderscheiden en invaldrumster Cat Myers doet het gemis van Martin Bulloch (ziek) vergeten, evenals de extra gitarist na het stoppen van John Cummings.

Met de grootste overtuiging wordt de meeslepende postrock weggezet, het soort waarbij scenario’s van imposante gebergtes, vliegen over oceanen en andere natuurverschijnsels opdoemen als de ogen worden gesloten. De bakken distortion en feedback zorgen voor een louterende werking, dringt je hele lijf binnen, saneert en spuug je bij wijze van spreke weer uit met het nodige geheadbang. Dat kan uitstekend op oude klassiekers als ‘Mogwai Fear Satan’, ‘2 Rights Make 1 Wrong’, maar ook puik, ‘nieuw’ materiaal van Every Country’s Sun (uit 2017) zoals het dansbare (!) ‘Party In The Dark’ met gesampelde vocalen (!!). De microfoon bij frontman Stuart Braithwaite dient voor de rest voornamelijk voor de ‘thanks’ en de ‘cheers’, Mogwai spreekt liever met de gitaren. Die zijn in staat om oerkreten te slaken en te loeien, met een uitzinnig publiek dat zich gewillig omver laat blazen.

HET MOMENT:
Ze doen het vaker, maar de noise-eruptie na afsluiter ‘We’re No Here’ schuurt en wringt fantastisch. Een betere afsluiter had de niet-LCD Soundsystem-liefhebber niet kunnen wensen.

Volg Best Kept Secret op de voet in het dossier.