Album van de Week (45): Kevin Abstract

Ongeveer een jaar geleden ging de stekker uit BROCKHAMPTON. Het was klaar, over, finito. Niet omdat er ruzie was tussen de leden van de eigenwijze rappende boyband, maar omdat ze voelden dat de tijd rijp was om hun eigen paden te bewandelen. Een verstandige, volwassen keuze, en toch was het voor Kevin Abstract, de leider van het zooitje ongeregeld, even slikken. Hij ervaarde het leven na BROCKHAMPTON als kil en eenzaam, en hoewel hij al twee soloplaten had uitgebracht, vond hij het moeilijk om voor het eerst muziek te maken zonder een groep om op terug te vallen.

Het duurde daarom even voordat de puzzelstukjes op hun plek vielen voor de Amerikaan, maar zodra dat gebeurde, besefte Abstract dat er weinig vetter is dan jezelf uitdagen zonder afhankelijk te zijn van anderen. Het resultaat? Blanket, zijn derde album en tevens de eerste in het post-BROCKHAMPTON-tijdperk. Net als American Boyfriend (2016) en ARIZONA BABY (2019) is Blanket een hyperpersoonlijke plaat waar Abstract een boekje open doet over zijn innerlijke demonen. Hij worstelt geregeld met zijn identiteit als zwarte queer man, en zijn jeugd in een conservatieve, religieuze omgeving met een moeder waarmee hij niet klikte en een vader die al weg was voordat-ie überhaupt geboren was. Op Blanket lijkt Abstract opener dan voorheen: hij windt er geen doekjes meer omheen, en zijn songwriting is veel directer.

Neem bijvoorbeeld het emorockliedje ‘Today I Gave Up’ waarin de Amerikaan eerlijk toegeeft dat zijn depressie hem op sommige dagen iets te veel wordt, of de ballad ‘Voyager’ met dromerige fuzzy gitaren en lieve fluistervocals over de angst om ouder te worden. Maar ook het catchy ‘The Greys’ is zo’n goudeerlijk nummer: hier reflecteert Abstract openlijk op zijn jeugd, en het effect daarvan op zijn eerste echte romantische gevoelens. Die jeugd heeft ertoe geleid dat hij een intense verlatingsangst voelt, biecht hij op met een vervormde, creepy stem op het grungey ‘Heights, Spiders, and The Dark’. ‘The things that I would do,’ zingt hij over onheilspellend getokkel, ‘to keep all of you, to keep all of you, to keep all of you.’ Oef.

Wie hoopte dat Blanket een rapalbum zou zijn à la American Boyfriend, ARIZONA BABY of een willekeurige BROCKHAMPTON-plaat, komt van een ijskoude kermis thuis. Blanket is namelijk een onversneden indierockalbum voor liefhebbers van Alex G en Modest Mouse. Heel anders dus, maar de melancholie en kwetsbaarheid die onmiskenbaar Kevin Abstract zijn, is nog steeds prominent aanwezig onder al die fuzzy gitaren en dromerige fluistervocals. Wellicht is het even schrikken voor de doorgewinterde BROCKHAMPTON-fan, maar goed, Kevin Abstract heeft überhaupt nooit zin gehad om in de lijn der verwachtingen te handelen. Ook nu niet.