ADE22: Eric Prydz en de holografische scifitrip

De Ziggo Dome slaakt een collectieve zucht. Wow. Een reuzenhand grijpt naar voren, het lijkt wel alsof hij dwars door het scherm heen breekt terwijl een piepkleine Eric Prydz daaronder staat, en een euforische pianobreak door de zaal laat klapperen. Sommige bezoekers slaken zelfs een gilletje. Op zulke momenten is de HOLO-productie waarmee Prydz nu rondtoert werkelijk verbluffend.

Twee avonden achter elkaar staat de Zweedse progressive house dj/producer in de Ziggo Dome voor een dikke tienduizend mensen (het is hartstikke uitverkocht, de tweede ring is afgesloten), op uitnodiging van Tomorrowland. Ze delen de productie met Awakenings, en dat is wel te zien: de Ziggo is omgetoverd tot een aardedonkere gigantische club, er hangen bewegende, lichtgevende balken door de hele zaal en dan zijn er nog de lichtinstallaties op de eerste ring die op de juiste momenten flikkeren. Maar het gaat toch vooral om Eric Prydz en zijn belachelijke productie.

Zijn grote doorbraak beleefde de Zweed in 2004, toen hij een gigaaaaantische hit scoorde met ‘Call On Me’ (feitelijk een ripoff van een Thomas Bangalter-track, inclusief een iets te opwindende fitness-clip die menig tienerhoofd op hol bracht in de jaren nul). Vijf jaar later introduceerde hij een snare-geluid dat zó iconisch werd in de EDM-wereld dat hij de Pryda-snare werd genoemd. Pshhshhshhshsh. Maar waar die man toch vooral zijn hoge positie in de jaarlijkse DJ Mag-lijst aan te danken heeft, zijn zijn next level shows, met vernuftige hologram-installaties met doorzichtige schermen. Nooit deed hij Nederland ermee aan, hij speelde twee keer op We Are Electric in Boxtel en laatst nog op Loveland, maar zonder deze productie dus.

Hoe dat bevalt? Tja. Er zijn overweldigende momenten, zoals de acid vibes in de ‘Hit Me With Those Lazer Beams’-mashup met Green Velvet die al tien jaar meegaat, waarbij de hele Ziggo Dome baadt in overweldigende groene lasers. Het mdma-momentje in emo-tune ‘Juletider’. De zwevende astronaut (detail: de dansende menigte die reflecteert in zijn helm). Zijn meesterwerk ‘Opus’ in het laatste kwartier. Maar het is allemaal nogal over the top. De scifi-vibes in de visuals zijn vaak nogal cringey en onsamenhangend (dan weer zitten we in de metro van New York, dan weer zijn we… op Mars?), vaak gebeurt er zó snel zóveel dat het een totale overkill wordt. Zelfs Michael Bay weet dat je niet elke drie minuten je held uit een exploderende helikopter moet laten springen, Prydz heeft dat nog niet helemaal begrepen. Wat overblijft? Het gevoel dat je twee uur lang naar een gigantisch, spectaculair tv-scherm staat te kijken met daaronder een heel klein mannetje dat met z’n armpjes staat te zwaaien.