Album van de Week (29): Steve Lacy

Steve Lacy, de pas 24-jarige kroonprins van de soulvolle r&b, presenteert met Gemini Rights een uitgekiende plaat vol gladde licks en ongebonden songstructuren. De gitarist, zanger, songwriter en producer uit Compton werkte al samen met grootheden als Kendrick Lamar, Solange en Vampire Weekend. En als lid van The Internet werd hij genomineerd voor een Grammy terwijl hij nog op de middelbare school zat. In 2019 leverde hij zijn veelbelovende solodebuut Apollo XXI af, maar met opvolger Gemini Rights cementeert hij zich als dé moderne soul/r&b/funk artiest om in de gaten te houden, nog zo’n homo universalis van generatie Z. 

Geïnspireerd door de meerdere gezichten van de Gemini – het sterrenbeeld Tweelingen – volgt Lacy op Gemini Rights zijn eigen veelzijdigheid als een rode draad. ‘You think I'm two-faced, I can name twenty-three’, rap-zingt hij over de Zuid-Amerikaanse ritmes van ‘Mercury’. Lacy kan niet gereduceerd worden tot een enkele identiteit. Hij is veranderlijk, en vindt steeds verschillende manieren om te dealen met heteronormativiteit, hedonisme en vervliegende romantiek. Maar dat slurpt soms geduld van de mensen om hem heen: ‘My layers, all these sides, could you stick by for the ride?’

Zijn gelaagdheid levert muzikaal een breed scala aan uitspattingen op. De gitaarsolo op het onweerstaanbaar funky ‘Sunshine’ vult de ruimte tussen de warme vocalen van gastzangeres Fousheé heerlijk op. En op ‘Helmet’ combineert Lacy een gospelkoor met een synth die alien-geluiden maakt. ‘You can’t surprise a Gemini’, zingt hij op ‘Bad Habit’, maar andersom werkt dat prima. Lacy maakt bepaald geen geheim van zijn invloeden – Prince (!!), Mac deMarco en d’Angelo liggen er dik bovenop – maar gooit alles door de Steve Lacy-blender, met een extra snufje Californische zonnestraal. Geen toeval, vast, dat hij als Gemini stamt uit het begin van de zomer. 

Niet alleen muzikaal laat Lacy zijn veelzijdigheid zien: hij weet ook zijn stem in allerlei interessante bochten te wringen. Op soulvolle afsluiter ‘Give You The World’ doet zijn stemgeluid denken aan de fluwelen vocalen van Smokey Robinson, terwijl hij op ‘Helmet’ juist kiest voor ongepolijste in your face melodieën. Op ‘Cody Freestyle’ neigt hij meer naar een soort spoken word zang, het soort dat meer gericht is op het verkennen van textuur dan op het houden van de ‘juiste’ noot. Mooi, want buiten de gebaande paden vindt Steve Lacy juist zijn stem. En die is, in al zijn verschillende verschijningsvormen, zeker de moeite waard.