Album van de Week (4): The Murder Capital

Ierse band sleurt je mee in de kwelling van herstel

Toen Ierse postpunk band The Murder Capital pas negen maanden samenspeelde, brachten ze album When I Have Fears ter wereld. Het werd een razend half-pratend debuutalbum vol vurige postpunk. Drie jaar later heeft The Murder Capital de vruchten kunnen plukken van de pandemie, en hebben zo het antwoord gevonden op de vraag hoe verder te gaan na een briljant debuutalbum. Met conceptalbum Gigi’s Recovery is The Murder Capital trager, hypnotiserender en kwellender dan het ooit geweest is.

In Gigi’s Recovery staat herstel centraal. Wie Gigi is wordt ons niet verteld: een geliefde? is het zanger James McGovern zelf? Het enige dat we weten is dat de protagonist in een zoektocht naar zichzelf en de zin van het leven zit. Die zoektocht begint met wanhoop en leegte, op openingstrack ‘Existence’ (‘I thought I’d skip/This day forever/Became what if/Existence Fading’). Die leegte verandert gedurende de track in een onrust, en in ‘Crying’ transformeert die onrust zelfs in een alles verzwelgende paniek (‘I’m caught inside/And I’m asking for a friend/I’m crying/Is this our end?’), De langzaam opbouwende, hypnotiserende motieven breken dan open tot rauwe en schurende postpunk. Toch is die postpunk anders dan we van de band gewend zijn: McGovern zingt meer dan hij praat en de trage melodieën hebben even nodig voor ze landen. Het is zware kost.

Gigi’s Recovery geeft ook de niet-lineariteit van het herstel weer: na de schreeuw om hulp is er tijdelijke rust, soms zelfs een beetje hoop, zo blijkt uit het neerslachtige maar kwetsbare ‘Ethel’ (‘I always wanted it to be like this for us’/Having our first kid/Name her Ethel’). Maar na dat kleine lichtpuntje zakt McGovern in ‘The Stars Will Leave Their Stage’ weer terug in het drijfzand. Die zwartgallige emoties uit de band in de vorm van duistere pulserende electro. Ook op  ‘A Thousand Lives’ experimenteert de band met elementen als breakbeats en shoegazy gitaren, die je in het outro compleet overrompelen.

In de laatste nummers van de plaat lijkt McGovern langzaam het licht aan het einde van de tunnel te vinden: duisternis en wanhoop maken plaats voor reflectie en zingeving, en ook de muziek wordt lichter verteerbaar, soms zelfs richting positieve emoties (‘Show me to think/Only good things/How it’s beautiful’). Het minimalistische slotlied ‘Exist’ maakt het herstelproces compleet. Zo spreekt hij de hoopvolle en wonderschone woorden ‘This morning/Took ownership/To stay forever/In my own skin’. Met slotsong ‘Exist’ is de zoektocht rond: McGovern blikt nog een keer terug op de wanhoop van de openingstrack, en sluit af op een hoopvolle noot: wat ooit ‘Existence fading’ was, is nu ‘Existence changing’.

#news
Laatste nieuws en artikelen van 3voor12