Nana Fofie sluit jaren van rouw af met debuut-EP

Ze maakt al jaren muziek, maar niets waar we lang bij stil hoeven staan wat haar betreft. Ja, er kwam een en ander uit, veel meer belandde op de plank, maar dit is de eerste keer dat ze echt trots is. De Rotterdamse afro-soul-zangeres Nana Fofie debuteerde deze week met de EP Life Is Better Now, waarin ze een streep zet onder een aantal zaken die jaren achter haar aan sleepten. Dit is haar moment. Het is een heartbreak-plaat, maar ook een over rouw. Mijn vader overleed acht jaar geleden, en pas nu heb ik daar vrede mee. En ik kan wel zeggen: muziek is daarbij mijn therapie geweest.’

Nana Fofie werd geboren in Den Haag, maar woont sinds haar vijftiende in Rotterdam. Dat de Maasstad bezit van haar heeft genomen is te horen aan een subtiele tongval. Fofie’s vader en moeder waren allebei van Ghanese afkomst, en de cultuur van hun vaderland speelde een belangrijke rol in haar jeugd. ‘Mijn moeder sprak altijd Nederlands met me, mijn vader Ghanees en Engels. Hij was een sterke man, die veel zong. Sowieso kom ik uit een muzikale familie, alleen mijn moeder zingt niet. En toen, acht jaar geleden, was mijn vader ineens dood. Het gekke was: een paar maanden ervoor had-ie uit het niets gezegd: "Als ik ooit sterf wil ik dat jullie geen autopsie doen, gewoon zo snel mogelijk begraven.’ Waarom zeg je dat nou, dachten wij. Achteraf denken we dat hij ziek was maar het niet wilde laten merken. Hij wilde herinnerd worden als die sterke man.’

Het kostte Nana en haar familie wel moeite, die onverwachte klap te boven komen. De zangeres was negentien, twintig jaar toen ze in volle rouw zat, en ze moest lang op zoek naar de uitingsvorm die bij haar paste. Ze maakte afropop, r&b, amapiano, zelfs techno. Het meeste belandde op de plank, maar nu de afropop met artiesten als Burna Boy en Rema wereldwijd een vlucht neemt, ziet Nana Fofie haar kans schoon. ’21 september speel ik in de bovenzaal van Paradiso, compleet met band en visuals. Die show wordt ook volledig geregistreerd, en dat moet mijn visitekaartje worden. Ik denk dat mijn vader met zijn kleine spleetachtige oogjes trots zou kijken.’