DTRH18: Ploegendienst in twintig minuten uitgewerkt
Nederlandstalige invalpunkers zijn rechttoe én rechtaan
Nadat blijkt dat de verschoven Curtis Harding zichzelf definitief buitenspel heeft gezet dankzij een vertraagde vlucht, is Ploegendienst zo collegiaal om het podium te vullen. Wel een half uurtje later: de Nederlanders gaan hier geen uitgesponnen show van een uur neerzetten. Voor het speelveld van Ploegendienst geldt: het moet hard, het moet zeker kort.
Ploegendienst, na Claw Boys Claw al de tweede invaller van het festival, bestaat uit een spelersgroep die in verschillende gedaantes podia in de flik heeft gestoken. Er zijn leden van Aux Raus, van Adolf Butler, er is natuurlijk frontman Ray Fuego van hiphopgezelschap SMIB die in deze rol met opgewonden schreeuwzang zijn ongenoegen uit over zaken als toeristen die lopen op fietspaden. Het is aan Fuego te merken: hij vindt het echt heel vervelend, vooral als hij haast heeft.
Ploegendienst maakt hardcore, oi! en garagerock van het lompe soort. Amelodieus en rechttoe rechtaan. Energiek, zeker, maar gezien het talent dat op het podium staat moet er meer inzitten. De nummers blijven nog niet hangen, wat ook komt omdat de Nederlandstalige teksten zelden verstaanbaar zijn. Zonde, want Ray Fuego heeft genoeg te zeggen. Ploegendienst heeft een humoristische belofte - de bandnaam, de lekker lullige korte broek en opgetrokken witte sokken van Fuego - maar in de muziek komt deze er niet uit. Daarin is Ploegendienst vooral fel en stuurs. De set is sterk genoeg voor een pit, maar niet om het publiek knock-out te slaan.
HET MOMENT:
Twintig minuten spelen en ‘m nokken. Deze Ploegendienst is lekker snel uitgewerkt.
Meer #dtrh18 in ons dossiervol recensies, concertregistraties en sfeervideo's