The Klittens filosofeert met hoekige gitaren over keuze-bindingsangst

Hoe mooi is het om iemand levenslange trouw te beloven, dat je er in goede en slechte tijden bent en van elkaar houdt totdat de grijze haren er uit vallen? Maar hoe realistisch zijn zulke beloftes nou echt? Je kan toch niet spreken voor jezelf over 40 jaar, want je weet helemaal niet wat het leven in petto heeft.  Eigenlijk best een vreemd concept, vinden The Klittens. De Amsterdamse band filosofeert over het concept van beloften op ‘Atlas’, een introspectief fuzzrockliedje met een vleugje melancholie en hoekige gitaren: ‘What’s a vow, when I pretend? If I want it now, will I then?’. 

Zangeres Yaël Dekker heeft moeite met grote beloften. ‘Het is eigenlijk een soort fantasie, en ik vind het best apart dat je je hele leven als het ware plant op basis van die fantasie. Je kent je toekomstige zelf nog helemaal niet! Kijk maar naar trouwen: we zien vaak genoeg dat iemand zich er toch niet aan houdt, waardoor het haast voelt alsof je jezelf en de ander voorliegt.’ Zelf is de Haagse best bang voor enorme beloften als het huwelijk. ‘Maar ik ga die angst eigenlijk altijd uit de weg. Of ik schrijf erover. Ik vind het fijn om mijn onbegrip ergens in te kunnen verwerken, en het is dan ook nog eens heel therapeutisch om het hardop uit te spreken en te zingen voor een publiek. Zelfs als het voor hen cryptisch is en ze het niet helemaal begrijpen, dan zeg ik het alsnog hardop.’ 

‘Atlas’ is na ‘Universal Experience’ het tweede voorproefje voor The Klittens’ nieuwe EP, Butter. Die verschijnt in maart 2024, en volgens Dekker is het een samenhangender project dan hun debuut-EP Citrus (2022). ‘Het is speelser en meer well-rounded. We durfden wat meer te spelen met de mogelijkheden, en hadden nu duidelijk in ons hoofd: “oké, dit is wat we gaan doen en hoe we dat gaan doen, en dit is wat eruit komt.”’